ekşi roman

• aklını kaçırmış gibi koşan çılgın kalabalık giderek üstüne geliyordu. ellerini ters bir şekilde yüzüne doğru tutarak bağırmaya başladı. "durun, ben o değilim ! " kaçmaya çalışmak yerine neden bunu yaptığını anlayamamıştı. sonra kaçmaya çalışsa bile bunun saçma olacağını düşündü. kalabalıkla aralarında ramak kalmıştı. öne çıkıp "bakııınn!!! işte oradaaa!! şahin k !!" diye bağıran kişiyle artık burun burunaydı. birkaç saniyeliğine göz göze geldiler ve adam, ragıp'ı omuzlarından tutup sarsarak hızla kaldırıma iterek kaldığı yerden koşmaya devam etti. çılgın kitle de ellerinde pankartlarla arkasından koşarak ve sloganlar atarak ilerliyordu. ragıp, nereye koştuklarına bakmak için kafasını çevirdiğinde acı gerçekle yüzleşti. yakalamak için gerçek şahin k'nın peşinden koşuyorlardı. boş yere bu durumu bile üzerine alındığını farketti. hüzünlendi. bu evrende bir hiç olduğunu, ölse bile çok şeyin değişmeyeceğini farketti. sonra oturduğu kaldırımda hayatın anlamını sorgulamaya devam etti. "hayat ne tuhaf vapurlar filan" diye geçirdi içinden. kalkmaya hazırlandı, ama başaramadı. dengesini kaybedip tekrar kaldırıma düştü. ve bir "çıt" sesi yankılandı o boş sokaklarda.. ragıp, tekrar kalkarak arkasına, düştüğü yere baktı. bir acı gerçekle daha karşı karşıyaydı...