in treatment

• sadece ilk sezonunu izledigim bu dizinin en net ozelligi su: her bolumun bir yerinde terapiye gelmis kisi mutlaka aglar. sezonun basindan sonuna kadar herkes bir daha terapiye hic gelmeyecekmis gibi tiksinti icinde ayrilir. ama bir sonraki hafta hep bir bahane yaratir geri donerler. bir izleyici olarak ''siktir lan bu kadar da cok gidiliyor gibi olunup da donulur mu?'' dedim. sonra sunu fark ettim, karakterlerden once ben izleyici olarak donuyordum. yani ben izlemek icin donuyorsam karakter niye donmesin?
  
  psikolojiden pek cakmam, hastalik hastasi oldugum icin klinik psikoloji literaturunden (tipki tip literaturunden oldugu gibi) uzak duruyorum. o yuzden ''boyle terapi mi olur, bu nasil seans?'' diyemeyecegim. bu meslege 'bakis' acisindan dokumantere yakin bir cozunurluk sunuyor gibi gorundugunu soyleyebilirim. getirebilecegim tek elestiri su: herkes samimi, durust ve kendince iyi niyetli ve hakli. bunun bir sebebi hikayenin 'gerilim/detektiflik' tarzi bir alandan ekmek cikarmak yerine mevcut ve bilindik problemlerden ozdeslesme kurmak olmali. diger sebep de bilindik 'sempatik karakter yaratma mecburiyeti' olsa gerek. yalan soyleyen, riyakar, serefsiz ve kotucul protagonist izlemeye insanlarin tahammulu olmadigina, olamayacagina dair bir yapimci inanisi var, o yuzden karakterlerin hepsinde boylesi bir olcululuk, mubalagalarinda bile seyirciye sempatik gozukmeye calisan bir ictenlik oluyor.
  
  bunun disinda, ozellikle ilk 10-15 bolumde oyunculuk, kurgu, tempo, icerik muhtesem otesi. sonradan karakterler ve durumlar dingildemeye sezonu doldurma mecburiyeti yuzunden yavsamaya basliyor, ayri. ama genel olarak bu yapim icin ancak televizyonda mumkun olabilecek bir genislik ve karakter/durum gelisimini mukemmel bir uyumlakapsadigi icin televizyonculugun basarisidir, medar i iftiharidir diyebilirim. izleyin, izletin.