revolver

• şizofreniyle uzaktan yakından ilgisi olmayan film. ilk izlendiğinde böyle bi etki varmış gibi dursa da ikinci izleyişimizde görürüz ki film sağ duyu ve ego çatışmasını gösterir. bu aslında gayet normal bi insanın iç çatışmasıdır.
  izleyene "ayol şizofren bu" dedirten sahne büyük ihtimalle asansör sahnesidir. böyle diyenlere soru; siz hiç bu duruma düşmediniz mi?
  "hangimiz biraz şizofren değiliz ki" diyenlerdenseniz es geçin zaten bu yazıyı.
  filme gelince beni tek rahatsız eden noktası en sonundaki röportajlar. kör göze parmak bi havası vardı o bölümün. gerçi entrylere bakınca az bile koymuş diyorum ya ayrı mevzu. her karakterin ayrı renkleri, çok ayrı karakterleri yönetmenin aslında ne biçim de psikoloji bildiğini gösteriyor bence. başroldeki o herifi hiç böyle izleyebileceğim aklıma gelmezdi. helal olsun ona da.
  sözün özü; iş, insanın iç dünyasını anlatmaksa, bu film en derinlere inebilmiş bi külttür. (ananı sikiyim ne biçim laf ettim.)