the more you ignore me the closer i get

• neden sonra ogrenecektim ki gecmiste bu sarkiyi dinlerken icine burundugum utanma hissinin literaturde bir adi varmis: isildemek.
  
  simdi bir de, morrissey'in bu sarkiyi senin icin yazmis oldugunu dusun. sen kaciyorsun, morrissey seni kovaliyor "ehehehe" diyerek. kapidan kovuyorsun, bacadan giriyor; o yeni turku sarkisindaki gibi bir gece ansizin geliyor, kotunun kicinda mor ciceklerle. ustelik solo doneminde, sarki yazarliginin son demlerinde, o eski miserable coollugu gitmis, olmayan, yakismayan bir sakillik gelmis, bar/bar; grudges/judges gibi kafiyelerle ince edebi zevkinle dalga geciyor adeta, arsizca, umarsizca, yarali bir kurt gibi uluyarak. kafayi sana takiyor, aleme afise ediyor butun kinky sirlarini da. ustune bi de sarki yaziyor. daha da ilgilenmezsen agliyor, zirliyor, kafani dusuruyor. suphesiz ki, morrissey'i ignore eden insan, tarifsiz acilarin esigindedir. bir gun morrissey tarafindan kovalanacak olursaniz, kacmayin, olu taklidi yapin, o zaman saldirmiyormus.