mark knopfler

• muzigin gucunu bize bir kere daha ispatlamis, gelmis gecmis en iyi gitaristlerden. “get lucky” turnesi dahilinde bir konserinde bulunma sansim oldu. konsere giderken biraz tereddutluyduk. belinden cok ciddi sorunlari oldugunu biliyorduk ve konserin nasil gececegi konusunda cok bir beklentimiz yoktu. onca yil harikalar yarattigini gordukten sonra, onu acilar icinde, gitari istedigi gibi calamazken gormek cok aci verir gibi gelmisti. ama verdigi o muthis konser ile en ufak bir suphemiz oldugu icin bizleri yerin dibine soktu.
  
  sahneye 2 grup elemanin yardimiyla geldi. beline iyi geldigi icin yuksek bir sandelyeye oturdu ve butun konseri orada oturarak verdi. ilk sahneye gelince durumunu gorenlerin saskinligiyla bir anlik sessizlikten sonra, butun salon ayakta, bazi seyirciler ise goz yaslariyla dakikalarca alkisladilar. o hic bir zaman eksilmeyen mutevaziligiyle bizleri selamlayip, kocaman bir gulucuk sundu. iste o an “butun acilara degiyor” diye dusundugunu gozlerinden anliyordunuz. o dayanilmaz agrilara, o agrilari biraz hafifletebilmek icin alinan cok agir agri kesicilere ragmen sandalyesinde oturup, hic ara vermeden bizlere iki saat yine unutulmaz bir muzik ziyafeti cekti; muzige olan sevgisini, seyirciye olan sevgisini, saygisini bir kere daha ispatladi. buyuk sanatcilar neden buyuk tekrar tekrar yuzumuze vurdu. backing band’i yillarin verdigi tecrubeyle harika bir uyumla caldi. onlar da biraz mahsun gibiydiler liderleri acilar icinde oldugu icin, ama mark knopfler costukca onlar da katildi.
  
  konser harikaydi, diyecek ekleyebilecek hic birsey yok. ben konserde olan ve beni cok etkileyen baska bir olaydan bahsetmek istiyorum. butun bu konser 6 yasindaki dunya tatlisi bir kiz icin verildi desem yalan olmaz. konsere babasiyla gelmisler. en onde, tam knopfler’in karsisina gelen koltuga kuruldular. daha dogrusu babasi kuruldu; minik hayran ici icine sigmadigi icin ayakta ziplayip durdu konser oncesi ve konser boyunca. konser oncesi o kadar tatli heyecanliydi ki cevredeki herkesi hayran birakti kendine. insanlar o kadar kucuk cocugun hayran olabilecegini kabul edemedikleri icin kendisine, ben dahil, knopfler ile ilgili sorular sorup, gercekten hayrani olup olmadigini anlamaya calistilar. verdigi her dogru cevapla herkesin kendisine hayranligi daha da artti. kendisi de buyuk knopfler hayrani olan babasinin, kiziyla ne kadar gururlandigini anlatmaya gerek yok zaten. gelmis gecmis butun dire straits ve solo mark knopfler sarkilarini ezbere biliyordu ve bu taptigi kisi tam onunde konser verecekti. muzik asigi minik kiz, hayran olacak daha dogru bir sanatci bulamazdi herhalde. neyse sonunda on grubun konseri bitti ve sira knopfler’e geldi. sahneye cikti. bu sirada bir karis boylu bu sirinlik abidesinin, knopfler’in dikkatini cekmesi elbette ancak bir iki saniye aldi. butun seyircileri selamladiktan sonra bizim kucuk hayrana ayrica ozel selam verdi. bu selamdan sonra artik dunyada daha mutlu bir varlik olamazdi. butun sarkilarina hayranlik dolu bakislariyla eslik etti. iki minik eli birbirine siki siki kenetlenmis sekilde, gogsunde yumruk olmus oyle gecti butun konser. boyle sevgi olamaz. knopfler hayranlari bilir, kendisi gitar calarken pick kullanmiyor olsa da yaninda hep bulundurur ve hediye etmek istedigi kisiler olursa bunu verir. tahmin edilmesi zor degil; o aksam bu aniyi, sonuna kadar hakederek bu minik kiz aldi. butun sarkilari karsilikli soylediler. knopfler butun gucu ondan aldi sanki. umarim minik kiz, ilerde daha coooook mark knopfler konserlerine gidersin.