insanın masumiyetini kaybettiğini fark ettiği an

• ismail abi'nin yaptığı bir şey hakkında ''insan bu kadar salak olamaz'' diye düşündüğümü fark ettiğim anlar. halbuki ismail abi salak değil. ismail abi temiz. masumiyeti kaybolan, hayatı hep ''burdan kesin bi pislik çıkar'' paranoyasıyla yaşayan, önlem alan, set çeken, önyargılı davranan, kazık yememek için sürekli kırk ihtimali hesaplamaya çalışan benim. halbuki ne olur sanki kazık yesem? hiç başıma gelmeyen şey mi sanki? ne oluyor, iki gün canını sıkıyorsun, sonra ''hayat işte'' deyip gülüyorsun. bu kadar basit aslında. aynı sıkıntıyı tekrar yaşamamak için çabalamak, aynı şeyi tekrar yaşayıp kendine gülmekten daha zor. insanlardan kazık yememek için kasmak, ''vaktiyle ben öyle bir kazık yedim ki, tadı hala damağımdadır'' demekten zor.
  
  bir süredir değişmeye çalışıyorum. hesaplamamaya çalışıyorum. bırakıyorum gelsin istediği gibi herkes. belki zorluk çekerim ama kaybeden hayat olur. burda ne demek istediğimi, kendime kabul ettirene kadar çok uğraştım. o yüzden tekrar etmek isterim. belki zorluk çekerim ama kaybeden hayat olur. yoo yo öyle ben çok iyiydim de hep ondan kaybettim değil. kimine göre piç kurusunun tekiyimdir. ama şu konuda içim çok rahat; ben kimseye sebepsiz, bile isteye sırf kendi çıkarım için zarar vermedim. önceden oldu intikam almak gibi çocukluklarım. misal anneme zarar veren kocasının hayatını gözümü kırpmadan tepe taklak ettim. pişman mıyım? kesinlikle hayır. ama yine olsa yapmam sanırım. senin dalını kıranın ağacını sökersen, ağacını söken için daha güzellerini bulabilir karşıdaki. bu da bir ihtimal. artık farkındayım, hayat bunlar için fazla kısa.
  
  yavşağın teki senin gözünün içine baka baka yalan söylemiş olabilir. kaşarlaşmış insanlardan biri menfaati için sana arkadaş ayağı yapmış olabilir. bir diğeri seni dolandırmış, maddi manevi zarara uğratmış olabilir. öbürü senin aranı diğer insanlarla bozmak için gece gündüz didinmiş olabilir. yani bir şekilde, birileri tarafından, türlü sebeplerle kullanılmış olabilirsin. işte ben diyorum ki, kendini tekrar benzer süreçlerin eşiğinde görürsen, düşünme. hesaplama. bırak gelsin. en fazla aynı şeyi yeniden yaşarsın. hiçbir zaman ilk seferki kadar koymayacak ne de olsa. kendini geri çekmezsen, önyargılı olmazsan belki zorluk çekersin ama kaybeden hayat olur. benim gibiler çıkar hakkında ''insan bu kadar salak olamaz'' diye düşünür. ama bu seni salak yapmaz. ya da yaparsa yapsın, ne olmuş? bir zaman sonra, belki birinin hayatındaki mihenk taşı olursun. şimdiye kadar tüm güvendiğin insanlar seni yanıltmış olsa da insanlara güvenmekten, içinden geldiği gibi davranmaktan çekinme. ''kimseye güvenmiyorum'' tribinden kurtul. sana söyler görünüyorum ama telkinim kendime. en fazla ne olur? gerçekten en fazla ne olur? ölür müsün? peki bu gerçekten çok büyük bir problem mi? kimselere güvenmesen, herkese kuşkuyla baksan, uzaklaşsan, tek başına kalsan ölmez misin hiç? bence üzerinde düşünmeye değer bir mesele bu. teşekkürler ismail abi.