rosalinda izleyerek büyümüş efsane nesil

• benim de dahil oldugum efsanevi nesil. efendim soyle ki, okuldan her geldigimde annemin hazirladigi sofraya oturur yemegimi yerdim ve bu esnada sofranin karsisindaki televizyondan benim icin halen bir efsane olan pokemon'un baslamasini beklerdim. ilk baslarda boyle sikici, pembe dizi tadinda bir dizi yayinlaniyordu pokemon'dan once, bitse de gitsek tadinda ona bakiyordum arada. sonra gel zaman git zaman diziyi bildigin sevmeye basladim, karakterlerin adlari filan hafizamda yer etti. birkac gun ust uste izleye izleye senaryoya da yavastan hakim oldum ve erkek cocuk halimle artik ben de bir rosalinda seyircisiydim! ozellikle sarkisi (bkz: ay amor) ve jenerigi de cok hosuma giderdi. artik pokemon'un baslamasini beklemek bir izdirap degil zevk olmustu benim icin. pokemon'u sonuna kadar izlemek dar goruslu yoneticilerimiz sayesinde nasip olmasa da rosalinda'nin sonuna gormemize izin vermislerdi pek "sevgili" devlet buyuklerimiz. fernando jose'nin son bolumde beyaz atla rosalinda'ya yetismeye giderkenki sahneleri ve sonrasinda kavusmalari hala aklima gelir su satirlari yazarken. ne guzel diziydin sen rosalinda.