gurbetçi türkçesi

• cok da gulunecek bir turkce degil bu. kendimden de biliyorum, boyle bir turkce'ye sahip olmak gibi bir istegimiz yok ama sebeplerimiz var.
  
  ozellikle dilbilgisi konusunda, hic gurbetci olmamis ve turkiye'de sabah aksam turkce konusan bircok kisiyle cok rahat kapisirim ama telaffuzumuz malesef istesek de, istemesek de de-gi-si-yor.
  
  bir kere sunu netlestirelim. yurtdisinda yasayip, sadece turkler'le takilip, surekli turkce konusmak tam bir salakliktir. salakliktir cunku gittiginiz ulkeye adapte olmanizi, kulturunu ogrenmenizi ve tecrube kazanmanizi engeller. ustelik hayatinizi da fazlasiyla zorlastirir. bunlari yapmayacaksan, adapte olmayacaksan, kulturunu gelistirmeyeceksen, zaten neden yurtdisinda yasamaya baslayacaksin ki?
  
  her neyse, ben iki elin parmaklarini gecmeyecek gun kadar once turkiye'ye dondum ve malesef istemesem de; bazi kelimeleri hatirlamadigimi farkediyorum. "takdir etmek" yerine, "ya hatirlayamadim, appreciated desem" diye icinden cikmaya calistigim bircok durum oluyor. bazen birilerine ingilizce cevap verdigimi, sadece o kisiler "farkinda olmadan ingilizce konusuyorsun" derlerse farkediyorum. onlar bana bunu gulumseyerek (yarilarak degil, insanca gulumseyerek!) hatirlatmasalar, ben farkinda bile degilim.
  
  neyse ki etrafimdaki insanlar gormus gecirmis insanlar da, turkce konusmaya tekrar adapte olmamin zaman alabilecegini bilip, buna hic ama hic aldiris etmiyorlar. hayatinda iki kelime yabanci dil ogrenmemis adamlar ise "hehe artist bunlar, gotumuzle gulduk, turkiye'desin oglum turkce konus" diye ozguveninin, empati yeteneginin nerelerde oldugunu zaten belli ediyorlar.
  
  bu da zamanla duzelecek bir sey, dil unutulmuyor ama kelimeler unutulabiliyor, birazcik anlayis gosteriverin etrafinizda boyle insanlar varsa.
  
  daha da diyecek bir sey yok. aide do posle.