in the flesh

• pain of salvation'in en basarili sarkilarindan biri. grup 4 dakika boyunca monoton bir ifadeyle caninizi sikar, icinizi kasvetle doldurur, rahatsizlik yaratir ve boylece yukler, yukler, yukler... siz icinizde biriken bu negatif enerjiyle sarkiyi dinliyor oldugunuz koltuktan kalkma ya da bu rahatsiz muzigi sonlandirma kararsizligindayken, 4:06'da daniel gildenlow basar cigligi, 4:10'da muzik patlar ve nerede oldugunuzu sasirirsiniz. sozlerin - biraz da vurgulari oldurmek pahasina - mukemmel dizilisiyle bu bolum oyle bir esip gecer ki sersemlikle daniel gildenlow'un 4:40 ile 4:50 arasinda dokundugu notalari kacirmaniz oldukca olasidir. hemen pesisira muzik yeni orgusune kavusur ve tekrar yuklemeye baslar sizi ve 5:39'da daniel gildenlow bu kez kukrediginde artik yerinizde durabilmek pek mumkun olmayacaktir; hikayenin kahramanina eslik edebilirsiniz:
  
  now she bites the words
  "never"
  she kicks the ground
  "never"
  swallows her tears
  "never will i go back"
  she hits the walls
  "leave me!"
  scratches herself
  "leave me!"
  begs to all gods
  "rip me from this sick flesh!"
  
  muzik tekrar negatif yuklemeye basladiginda "nereye kadar?" sorusu olusmaya baslar kafanizda; sarki sizi zaten tuketmistir! 6:50 ve olan olur... muzik duser, gitar asili kalir: feedback! omuzlariniz duser, oldugunuz yerde asili kalirsiniz... 28 saniye boyunca... askidaki bir ceket gibi... gitar duser, siz de dusersiniz (7:18) ve piyano girer... ne haliniz varsa gorun!