2 yaş sendromu

• çok komik olabilen bir bunalımmış bu zaman zaman. benim oğlum sürekli bir sendrom halinde, krizler geçirir modda değil, dönemleri oluyor ama ara sıra resmen muayyen gün modunda takılıyor çocuk ya la! ağlamak istiyor açık ve net. ağlayacak bir şey bulamazsa da yaratıyor.
  
  kreşten uydur kaydır bir polis arabası bulmuş, tutturmuş eve götüreyim diye, vermişler bir günlüğüne. her gün bir arabaya takıyor bu aralar; bir gün "kappumbaa ayaba", bir gün "kıyzımı ayaba" diye tutturuyor, elinden bırakmamacasına oynuyor bütün gün, gece de uykuya o araba elinde dalıyor, o derece. kreşten bulduğu çirkin arabayla da aynı moda girdi dün gece lakin araba büyük! eline sığmıyor, kontrol edemiyor, uyumaya çalışırken bir kere yüzüne çarptı ona ağladı, elinden alayım dedim, ona ağladı, geri verdim yine ağladı. la havle... sonra da saçımı tutmak için ağlamaya başladı, geceleri saçımı tutup öyle uyuyor memeden kestim keseli ama aynı eline hem arabayı hem saçları sığdıramadı yine ağladı. bu kez de diğer eline alsın arabayı diye elinden aldım, ona ağladı, geri verdim yine ağladı, saçımı da öbür eliyle tuttu sonra baktı ağlayacak bir şey kalmadı; bir süre sakin sakin yattı ve gecenin bir vakti, yatağa yatmışken kesinlikle olmayacağını bildiği halde "donduyma istiyom" diye tutturdu, biraz da ona ağladı; sonra ağlamaya doymuş olacak ki uyudu. dinlenmiş, sabırlı zamanıma geldiğinde çok güleceğim geliyor, sabırla sarıp sevip krizlerini atlatmasına yardım ediyorum da; bazen gerçekten üstümü başımı parçalayıp sokaklarda koşasım geliyor...ha yine sarıp seviyorum o ayrı...