kadırga

• murathan mungan'ın en güzel şiirlerinden bir tanesidir... uzun bir şiirdir ve kimse tamamını yazamamış, iş başa düştü. severek yazıyorum:
  
  senelerce,senelerce evveldi;
  bir deniz ülkesinde...ve belki de
  birbirine aktardığım defterlerin hepsinde
  bu şiir vardı:
  senelerce,senelerce sene evveldi;
  biz seninle orada,o deniz ülkesinde tanıştık
  uzak denizler,uzak yakınlıklar içinde
  bir kadırgada iki korsan
  tarih,yarın,ütopya dolu sandıklar arasında
  birbirimizi yaralarımızdan tanıdık
  dışı korsan,içi iç denizlerde yaşayan çocuklardık
  konuşamadıklarımız bir bulut kalınlığında
  duruyordu aramızda
  oysa konuşsak,ya da dokunsak birbirimize
  çekip gidecekti içimizdeki o korkunç noksanlık
  batık gemilerin deniz diplerini saran
  umutsuzluğu vurmuştu yüzümü
  birbirimizden ve aşkın keşfedilmemiş gizlerinden ürküyorduk
  bir definenin ikiye paylaştırılmış haritasında bilmeden
  birbirimize doğru ilerliyorduk
  kara görünmüyordu yokluğumuzda
  kara çok uzakta
  sahiller millerce
  uzaktaydı birbirimizin yokluğunda
  neyimiz vardı öfkeli bir gençlikten
  mağrur inceliklerimizden
  ve geceler boyu kısık yıldızlar altında anlatılan
  ihanetlerin kara bilgisinden başka
  biliyorduk geldiğimiz yer atlantis
  o yitik ütopya
  gittiğimiz yer de ora
  senelerce,senelerce sene evveldi;
  sen yoktun
  ben de yoktum
  hayır bitmemişti
  bu aşk başladığında
  bizi yola çıkaran ne varsa
  yol üzerindedir,
  öyledir sanıyorduk
  geleceği seçmeye çalışıyordu kısık gözlerimiz
  adasız denizlerin ufkunda
  bilge ve hırsız
  çocuk ve katil
  ölüm ve oğul
  oluyorduk.denizler,meydanlar,kavgalar ortasında
  fırtına bilgisi yoklarken
  çözülmemiş zamanların altın bilmecelerini
  bir daha hiç çıkamadık daldığımız karanlıktan
  kara ruhların büyük bayramlarından sonra
  aşk giz tutmuş tuğra
  aşk 1998
  bir yıldır yoldayız
  aşkımız sağlam sularda
  aşk 1998
  gideceğimiz yer atlantis
  o ütopya sıla
  ayrılsak bile biliyoruz
  başka bir anlamda
  senelerce,senelerce sonra
  sağlam,ödeşmiş,mutlu aşıklar için
  bir randevudur
  aynı yolculukta kadırga
  aşk 1992
  ayrılık 1992
  şimdi biliyormuyuz
  gömülüp gideni batıklarda
  kaç kıyıdan toplanmış taşlarla
  batıyordu dibe
  şarap fıçılarıyla,zeytin dallarıyla
  yarım kalmış bir gravürde
  yelkenleri sönen kadırga
  batıyordu
  sarışın hurmalar,gümüş paralar
  uzak otlar,ipek topları,amber kokularıyla
  çıkmamak üzere bir daha
  bir başka mürekkebin kıyılarına
  daldığımız solgun gravürden
  birbirimize baktığımızda
  diriliyordu deniz diplerinde
  boğulmuş beyaz kentlerden
  geçilen yolculuk
  aynı takım yıldızların altında
  dünyaya gelen aşkların benzerliği gibi
  başka çağları haber verir kimi denizler
  yoksa nerden çıkardı bu rüzgar
  bu zeytin dalları,baş döndüren şarabın kokusu
  ağzımızdaki bu hurma tadı
  ipeğine uzandığım bu amber nerden
  yüreğimdeki dövme çok eski bir gravürden
  buluşuyordu sessizliğimiz
  okuduğumuz sayfaların derinliğinde
  ne zaman sussak
  aramızdan geçerdi hayalet gemileri
  karşılıklı kıyılarda
  aynı denize bakan
  iki koltuk,iki lamba,iki ay
  aynı pencerenin derinleştirdiği gecede
  gemilerin ıslığını dinlerdik
  tek bir söz bile etmeden konuşurduk saatlerce
  kapkara hayalet gemileri geçerdi
  geçmişten gelen
  sessizliğin yarattığı sis içinde
  kapkara hayalet gemileri
  geçerdi gözlerimizin önünden
  gecenin içinden
  yeniden döndüğümüz sayfaların derinliklerinde
  dilsiz kırılganlığıyla dip iklimi
  yüzeydeki çalkantılarını unuttururdu
  gömüldüğümüz denizin
  som bir bütünlük içindeydik
  koltuk,lamba,kitap
  sayfasını kapatırken
  kahramanı olduğumuz şiirin
  ay sönerdi penceremizde
  hayalet gemileri geçerdi
  uykularımızın içinden
  uzun denizlerde yorulmazdı gözlerimiz
  birbirimizin güneşine baktıkça
  en yeni yerlerimizi birbirimize borçlandık
  çünkü aşıktık,kararlıydık,haklıydık
  bir denize kaç dalga sığarsa
  işte o kadar
  güz denizini ayıran halatlar
  yaz denizinden geniş melankolisi
  issız bir adaya düşecek olsan
  hangi şiirleri alırdın yanına
  hangi mevsimleri,ikindileri
  çarşafını değiştir sevgilim denizin
  tropikal yaprakların,ayın
  yüzüne düşen perçemleri kaldır
  hafızandan bütün lekeleri sil
  alışmak çürütür gövdenin derinliğini
  hangi denizi seçtiysen o türlü
  varlığın kıstırıldığı seyir defteri
  yaz denizini güz denizinden
  ayıran halatlar gibi
  çözülür adaların dağınık belleğinden
  savat gece
  çakıllarda şarkısı
  ay ışığıyla ayrılır denizin ipeği ikiye yalınlığın vurgununda çözülen
  derinlik
  gövdenin uykulu tarihi
  aydınlanır karasına vurduğu sahilde
  avucunda tenimin taçyaprakları
  kalbimde kalabalık yeminler
  vahşiyim
  vahşiyiz
  bu defne günlerinde
  çıplaklığımızda
  dağlıyoruz
  birbirimizi
  gökle karışıyor tenimiz
  kumun zamanlarıyla
  suyun yeniden elde edilmesi
  bulutun dumanı
  yağmurun kırbacı
  sevişmek için değil
  yaprağın buharıyla sevişmek için değil
  yaşamak içindir çıplaklığın önemi
  tanımlara zorlanmış itiraflardan
  firar edeyor
  gövdelerimiz
  bir ejderha uyuyor ay ışığında
  ay ışığında uyuyoruz ilk defa
  kendiliğinden yolunu bulan
  hayvanlar gibi
  ateş,hava,su,toprak ve aşk
  birbirimize çıkıyor her defasında
  kendiliğinden yolunu bulan
  birbirimizin kollarındaki
  ejderha
  gecenin bütün burçları
  inmişti sahile
  ürperen kumların üzerine
  hiç görmedikleri bir sabah gibi
  bakıyorlardı yüzümüze
  gecenin göğsümüzde unuttupu
  bir avuç ay ışığı
  senin göğsünde bıraktığım
  en derin uykumdu
  orada kaldım
  orada kaldı
  ne kadar tutkunduk birbirimize
  ufuk daralırdı tenimizin yankısında
  o kaçak sahil köyü,kadırga
  şimdi iki ayrı yaz kaldı bize
  birlikte geçirdiğimiz o büyük yazdan
  solak defterlerde uğru
  erkek denizlerde mitoloji
  korsan haritalarında define kalbim
  bir senden birçok aşk edindi
  zamanı bizden ayrı parlayan bir şeydi
  kanımda kımıldayan tutku
  gecenin sözleşmesindeki mürekkep
  her şeyi aşka ve ateşe dönüştüren
  derin bir ayindi
  sen gittin
  buluştuğumuz körfezler şimdi başka denizlerin çekiminde
  sen gittin
  ama doksan dokuz adın kaldı kalbimde
  ne kadar gitsen de uzağa
  vücudumda dolaşıyor zincirin
  kurduğun bütün tuzakları
  tapınak bildim
  tenim çöl tenim çöl tenim çöl
  bedenimi lincide bırakıp
  çekip giderim
  çekip giderim
  giderim
  tenim çöl
  aysberg tül
  ne zaman dondu pusula
  ne zaman geldik bu iklime
  aramızdaki siste kaybolmuş
  buzkıran gemiler
  kaybolmuş kelimeler
  sen yoksun
  ben de yokum
  kutuplar kadar yalnızız ikimizde
  rüyamızı emenet etmedik
  hiç uyumadık sığda
  ölümün uykusuna güvenir gibi
  bırakırdık kendimizi
  birbirimizin düşlerinin yastığına
  aşktı bu,beraberlikti
  yol arkadaşlığıydı
  ve daha binlerce kelime
  aşk bitmiyor bitmeden
  denizi tükenmemiş kadırga
  bir çifte vav yokuşundan aşağı
  doksan dokuz adımın
  en güzeli sevgilim
  yeniden bulmanın suları
  denizi geçenlerin adımlarından sonra
  taş kadar kör
  taşbaskısı gravür
  diri mürekkep
  kör aşk,kör levha
  büyük bir fırtınada
  yıkanmış aydınlığıyla
  iniyor hat
  güvercin dönüyor
  bir dal zeytinle
  aşk bitmiyor bitmeden
  tükenmemiş deniziyle
  masalına dönüyor kadırga
  bir türkü
  meyve bile dalına güvenir
  meyve kadar hükmüm yok imiş
  bir dize
  denizim ben batık aşklarla dolu
  bir fotoğraf
  şiirde görünmüyor
  ve görünmeyen nice ayrıntı
  kimbilir ne zaman kendini yazmaya başlamış
  başka şiirlere taşmış
  taşırmış içindekileri
  seyir defterinin kazalara uğradığı kadırga
  yeni dalgalarla yamıyor
  yarıldığı denizi
  gönderinden ithafını kazandığı gibi
  tarihi
  gönderme yaptığı başka denizler yarattı kendi kimi zaman başka şiirlerin gövdelerinde
  denize açılarak sürdürdü,sürdürüyor kendini
  duruyor yürekteki define,korsanlar yaşlandı
  deniz zamansız
  ne sen,ne ben,ne şu mavi deniz
  ne de meali anlamayan diğerleri
  senelerce,senelerce evveldi
  senelerce senelerce evvel bir sonraki.