yalnızlık

• standardıdır insanın. evet, insanın standardıdır. onun en sıradan, en varsayılan, en bayağı gündelik halidir. üstelik bu hal sadece günde kalmaz, geceye de fazlasıyla taşınır. yalnızlığından kurtulamazsın, onu ağır bir yük gibi sırtından atamazsın. kronik bir baş ağrısı gibidir yalnızlık; ensendedir daima.
  
  bazı şeyler vardır ama; baş ağrısını perdeleyen ilaçlar ya da uğraşlar gibi insanın yalnızlığını gizler bunlar da. hayatın sana tattırdığı en büyük acıyı düşün. gün gelecek, hatrına dahi gelmeyecek bu acı. ama hiçbir mutluluk, hiçbir neşe, geçmişin bir gününde böyle bir acı yaşadığın gerçeğini değiştirmeyecek. o acı hiç geçmeyecek. o acıyla yaşayacaksın, o acıyla öleceksin. yalnızlık da böyle tıpkı; yalnız gelir dünyaya insan, yalnız yaşar ve yalnız ölür.
  
  birliktelik ise çok kişili bir eylemin yalnız olana tattırdığı ağrıkesici bir duygu sadece. tut ki bir konserdesin. saatler boyu yüzlerce kişiyle tek yekun halinde ve yek bir ağızdan şarkılar söylüyor, gülüyor ve eğleniyorsun. peki ya konserden sonra? ufak ufak «ben buradayım» diyor yalnızlığın ve teklif istemsiz dökülüyor dudaklarından: «haydi bir kafeye gidelim.» onlarca kişinin ve bir o kadar sesin arasında kalabalık hissediyorsun kendini ama alt tarafı bir his bu. ve saat ilerliyor ve kafe boşalıyor ve mekanı terk ediyorsun ve evine gidiyorsun ve yatağına yatıyorsun ve işte! baş başa kaldın yalnızlığınla. aynı yastığa baş koyuyorsun onunla. uyuyorsan da, onunla değil, ona rağmen uyuyorsun. yanında boylu boyunca teniyle ve tiniyle yatmakta olan bir sevdiğin dahi olsa, sabah uyandığında koynunda onu değil, yalnızlığını buluyorsun.