siyasetname

• ismail bin ahmed'in bir âdeti vardı. çetin, karlı kış günlerinde çok defa yalnız olarak at biner, meydana çıkardı. sabah namazına kadar at sırtında olurdu. "belki bir şikâyetçi dergâhımıza gelir, bir ihtiyacı vardır; ihtiyacını karşılayamayacak derecede zavallıdır. karda kışta gelmeye zorlanır. ama bizim burada olduğumuzu bilirse gelir, işini görür, selametle gider..." diye düşünürdü.
  
  büyüklerin, padişahların gösterdiği bu ihtiyat, öbür dünya içindi.
  sonuç olarak, dünya fanidir ve bütün insanlar burada geçicidir...
  
  allah doğrusunu bilir.
  
  [nizamülmülk, siyâsetnâme'den][farsçadan çev. mehmet kanar]