gülben ergen

• ben mi kötü niyetliyim o mu yeterince iyi niyetli değil bilmiyorum. çok ağır bir travmadan sıyrılmaya uğraşan iki küçük çocuğa insanların bu kadar kolaylıkla ulaşabilmesini de anlamıyorum...
  
  aslında sıkıntı çocukların yanında olması değil elbette. ama uğradıkları fiziksel istismarı yüz bininci kez tariflemesi, detaylandırması, çocuklara böyle rahatça dokunması, ayaklarını öpmek istediğini çocuğun "direndiğini" dillendirişi, "travma" konusunda hiçbir fikri olmadığından neredeyse emin oluşum, iki kere görecek üçüncüde hayatına devam edecek unutacak olması, çocukların birdenbire düştükleri yoğun ilgi kuyusu, birkaç ay sonra yeniden yalnız kalacakları gerçeği...
  
  ya ben kötü niyetliyim ya da insanlar hakikten 'an'dan sonrasını umursamıyor, 'ben'den başkasını...
  
  küfürlerimizi, asıp kesmelerimizi, birlikte çekilmiş fotoğraflarımızı paylaştıysak vicdan yükümüz hafifledi demektir. izole yaşamlarımıza dönebiliriz artık...
  
  (bkz: uvey annenin cocuklara yaptigi akil almaz iskence)