dibe vurmuş insanlara tavsiyeler

• bunu okuyabiliyorsanız bilgisayar ya da cep telefonunuz, internetiniz, zamanınız, takatiniz ve dikkatiniz var demektir, bu elde dursun.
  
  8 yıl önceydi, eşimden boşanmıştım, ailem bunu kesinlikle onaylamıyordu, annem kusuru bende buluyordu (ne olup bittiğini bilmiyordu. bir erkek bir kadını boşadıysa sorun kadında demekti ona göre. küçük bir ayrıntıyı ne kadar vurgularsam vurgulayayım kabul etmiyordu; boşanma davasını açan bendim.) bu yüzden aile desteği görmüyordum. üstüne annem yanına gitmem ve onunla yaşamam için baskı yapıyordu. yalnız yaşamam söz konusu bile olamazdı ona göre.
  evimde çamaşır makinası, bulaşık makinası ve buzdolabı gibi beyaz eşya hatta halı bile yoktu. boşanabilmek için her şeyi bırakmıştım. ayrıca akıllı telefonum ya da internetim de yoktu.
  hiç beklemediğim arkadaşlarım sırtını döndü. boşanmak hoş değilmiş onlara göre. bizi çift olarak seviyorlarmış.
  benimle muhabbeti sürdüren arkadaşlarımın da eşleri ağzıma sıçmaya çalıştılar. yakın olursak nifak tohumları ekeceğime inandıklarını açık açık söylediler. evliliklerini tehlikeye atmamam için uzak durmamı istediler.
  sürekli dikkat gerektiren ve yoğun stresli bir işte çalışıyordum. benimle ilgili olmasa da bazı şeyler kötü gidiyordu, proje başarısız olmak üzereydi ve üzerimizde çok baskı vardı. ortamdaki rekabete bulaşmasam da gerginlikten kaçmam mümkün değildi.
  yetmezmiş gibi, yaşadığım binada güvenlik sorunları vardı. öyle ki, bir süre sonra herkes korkup taşındı, bi tek ben kaldım. taşınacak halim yoktu, binada ödüm kopsa da taşınamadım.
  ha bi de sağlığım... yeni ameliyat olmuştum, tedavim devam ediyordu.. .
  işte tüm bunların arasında ankara'nın kör soğuğunda, apartmanda kimse olmadığı ve ben de ancak akşamları geldiğim için tesisatta sular dondu, elektrikler kesildi, kombi de çalışmaz hale geldi.
  buz gibi havada yatağın içine büzüştüm. öğrencilik yıllarımı düşündüm. o başarılı, her yıl takdir teşekkür getiren öğrencinin geleceği yer burası mıydı diye. aç, üşüyen, yalnız, karanlıkta, dostsuz, eşsiz, kimsesiz. dipteydim. böğürerek ağlamaya başladım. sesimi duyacak kimse yoktu nasılsa. ciğerlerimden çıkan son sesle ağladım. 'burası dip.' diye diye uyuyakalmışım.
  sonrasında...
  olabilecek en nemrut insanlardan biri oldum. selam vermek dışında kimseyle konuşmadım. sadece işimi yaptım evime geldim. aylarca işim dışında tek kelime etmeden yaşadım. kapıda oturan komşular muhabbet açmaya çalıştıklarında yüzlerine bakıp vaktim olmadığını söyleyip geçtim. hakkımda kendini beğenmiş, ukala, kibirli gibi sözler söylendiği iletildi. sorun değil dedim. insanlar, onları beğenmediğin için muhatap olmuyorsun diye düşünüyor dendi. kendi fikirleri dedim geçtim. adım asosyale çıktı.
  daha sonrası...
  annem baskı düzeyini arttırınca ipler koptu aramızda.
  annemle ipler kopunca birkaç yılı alan bir tereddüt dönemi yaşadım. benle diyaloğu sürdürmesi için tek şartı mutlak itaatti. yanına gidecektim ya da evladı değildim.
  annesizliği seçtim.
  seçimimi yaptığım andan itibaren bir şeyler değişmeye başladı.
  farklı bir alandan teklif aldım, o teklifi kabul edince taşındım.
  hayallerimi gerçekleştirmek için eşek gibi çalıştım. yeniden dostluk kurmak kolay olmadı. ama kurduklarıma karşı açık oldum, yarı yolda bırakacak insanlarla, gerçekten dost olanları ayırt edebilmeye başladım.
  babam ölmüş olmasına rağmen onunla yüzleştim. ölmüş baba ile nasıl yüzleşilir, psikodrama diye bir yöntem var, bunun için dünya kadar terapi aldım. babamla aramızın bozuk olmasındaki her ilmiği tek tek çözdüm. çok şükür ki babam affedilebilecek biriydi. belki en büyük şansım buydu. babamı yeniden sevebilmek ve saygı duymak. dip, aynı zamanda ayağımı yere bastığım zemin oldu. hayatım paramparça olmuştu, ben elimdeki parçalardan istediklerimi alıp devam ettim...
  elinde cep telefonu ya da bilgisayar ve interneti olan arkadaş... burayı okuduğuna göre dipten çıkmak için çözüm arıyorsun. demek ki bulacaksın. ama bulduğun şey aradığın şey olmayabilir...
  bu konuda (bkz: serendipity).