ekşi itiraf

• üst katımda yakışıklı bir genç oturuyor. bir gözleri var, ömre bedel. çok da sakin, güler yüzlü bir delikanlı. taşınırken dışarıda karşılaştık, hemen kendini tanıttı, ayaküstü bilgi alışverişi yaptı. dışarıda ne zaman görse hal hatır sorar, bir iş yaparken denk gelirse yardım teklif eder. nitekim limonları toplamak nedense onca ev ve adam varken benim görevim oldu çıktı. bu delikanlı görünce hemen giyindi indi, gayet çevik hareketlerle ağaca tırmanıp merdivenle erişemediğim yerlerdeki limonları topladı.
  
  bazen sabah erkenden kalktığımda müzik dinlediğini duyuyordum. daha doğrusu herhalde müzik eşliğinde uyuyordu. bir konuşma sırasında ramazan olmasa bile sağlık gerekçeleriyle oruç tuttuğunu öğrendim. yaşama olumlu bakmaya çalışan, inançlı, her daim nezaketle karşısındakine yaklaşan biri... resmen çocuğa aşık oldum ama bir yandan da tüm bu olumlama yaklaşımları kafamda soru işareti bırakıyordu. sanki hassas bir dengeyi korumaya çalışır bir hali vardı. nitekim o güzelim gözlerinden birinin giderek büyüdüğünü fark etmiştim en son. (ne alaka diyorsunuzdur, az sabır)...
  
  o da erken kalkıp işe gidiyor, hatta karşıyaka'dan alsancak'a kadar bisiklet sürerek yapıyor bu işi. o nedenle ben çıkarken yukarıdan tıkırtılarını duymaya başlıyordum. 3 hafta kadar önce evdeki sesi kesildi. yaz zamanı ya, izin kullanmıştır belki dedim. telefonu filan da yok, arayıp soramıyorum. ikinci hafta da ses seda çıkmadı oğlandan. 3. hafta başlayıp da hâlâ eve dönmeyince resmen iz sürüp telefonunu buldum, bir mesaj attım. merak ettiğimi, umarım sağlığının yerinde olduğunu filan yazdım işte, bildiğin beylik laflar.
  
  çok geçmedi, bir mesaj geldi. "ağbi, benim beynimin yakınında bir tümör vardı, o alındı. şimdi annemin babamın yanındayım ve sağlığım iyi." yazmış.
  
  sevineyim mi, üzüleyim mi bilemedim. gencecik, pırlanta gibi, yakışıklı, işini seven, insanlara yardımcı olan, iyi eğitimli bir insan... o güzelliğini az da olsa bozan bir tümör... onca berbat, insan ve doğa düşmanı tip dururken, neden böyle bir gençte çıkar?!? telefon ekranından da olsa satırlarını okuduğuma, iyi haberini aldığıma o kadar sevindim ki anlatamam. umuyorum artık bu hafta gelir de, o masmavi gözlerini pırıl pırıl gülerken görürüm bir kez daha.
  
  bir gün açılsam mı diyordum ama hassas bir dengede olduğunu düşündüğümden bir de başına ben çıkmayayım diye kendimi tutuyordum. (sanırım) iyi ki böyle yapmışım. ne bileyim, sağlığında bir bozulma olsa bunu tanrı katından gelen bir ceza olarak filan görürdü belki, kim bilir...
  
  allah gönlüne göre bir eş verir umarım ona. sağlığı da bundan böyle iyi olsun, yine insanlara yardım etsin, güzel bir yaşam sürüp başkalarının yaşamlarını da güzelleştirsin. varlığıyla bile benim yaşantımı güzelleştiriyor mesela.