mortello

• büyüyorum.
  
  oysa ki erkek çocukları kolay kolay büyümez… bir kulağakaçanın peşine düşerek başlarız yaşama, o oyun ve ilk attığımız kahkaha ömür vefa ettiğince. annemiz çağırınca reçelli ekmeği yemeye gireriz eve, sonra oyuna devam. ta ki yeni bir anne çağırana kadar. farkında olmayız…
  
  yazık ki ben büyüyorum.
  
  başkalarının “hayat” dediği, benimse öğlen uykusu ve kerevize benzettiğim adamla tanıştım geçenlerde. ince, uzun, kara kuru biriydi. bana gelecek sigortası diye bir şeyden bahsetti. iyi bir iş, spor araba, para, güzel bir eş, okulunda başarılı bir kız bir erkek çocuk, saygınlık, statü, başarı, fazladan on yıl “yaşam”, sınırsız damga pulu, otuz yıllık bir fransız şarabı, bir dolma kalem ve adı cody olan golden retriever cinsi bir köpek teklifine karşılık, sadece ensemden şırıngayla önemsiz bir şey çekmek istediğini söyledi. bir de bundan sonra garaj gibi güneş almayan bir yerde iki milyar kadar insanla birlikte yaşamam gerekiyor.
  eskiden olsa ayağını tekmeleyerek cevap verirdim, şimdiyse düşünmek için zaman istedim.
  
  önceden de ağlardım ama şimdi daha çok ağlıyorum. tek fark, göz yaşlarımı artık içeri akıtıyorum. doktor tuzlu sudan yüreğimin çürüdüğünü, istersem hemen kalbimi söküp yerine üzerinde “i love you” yazan kalp şeklinde bir yastık koyabileceğini söylüyor.
  gereği yok, insanoğlu kalpsiz de yaşayabiliyor…
  
  kanatlarım saçlarımdan daha hızlı dökülüyor.
  hayallerimi biriktirdiğim kutu taşınırken kayboldu.
  sadece somurtarak berberin aynasını kırabileceğimi fark ettim, gerçekten kızdığımda ise yakınlardaki kuşlar ölüp telefon tellerine asılı kaldılar.
  
  büyüyorum,
  aşk boğazıma doğru yükselen bir yangın gibi. hayatın ironisi ciddi ciddi şair yapıyor beni. gecenin güne uzandığı saatler sanki daha uzun. günün arka planında ise sürekli boğuk ve yamaçta melodiler dolaşıyor kafamda. huzur çoğu zaman yalnız derinliklerde.
  
  özgürlüğe yürüyerek varabilecek miyim? kendimi tek başıma bulabilecek miyim?
  bilmiyorum.
  büyüyorum…