il posto

• emprovize sahneler, amatör oyunculuklar, doğal mizansenler, doğal ışıklandırma, lokal mekânlar, otantik nüveler... yeni-gerçekçi anlatıya özgü biçim-içerik ögelerinin harika bir bileşimi. memuriyet yaşamının kafkaesk doğasına da bıyık altından gülümsüyor. çok hoş, inanılmaz samimi diyaloglar mevcut. alternatif ismi "taşralı italyan bir memurun yalnız bir adam olarak portresi" olabilirmiş. şaka bir yana, hayat bazan insana umduklarını değil, beklemediklerini dikte eder ve sen kurallara, dayatılanlara uymak zorunda kalırsın. buna bir gölge-yaşam da diyebilirdik belki. ne de olsa insanların çoğu yaşamaz, sadece nefes alıp verir, minvalinde bir şey söylemişti oscar wilde. öyledir. mezkûr italyan memur da sıradan yaşantısıyla dostoyevski'nin "insancıklar" romanındaki dokuzuncu dereceden devlet memurundan farksız bir gölgedir. mesele bu sıradanlık içre kaybolunmuş bir hayatta nasıl mutlu olunacağıdır, ama iyi bilinir ki bunun da bir reçetesi yoktur. hayatın bir reçetesi, mutluluğun bir kılavuzu olsaydı ne kutsal kitaplara, ne felsefe kitaplarına, ne de zorba devletin kendisine bir gerek duyardık! öyle veya böyle yaşayacağız "yaşam bitti" diyene kadar.