geceye bir şiir bırak

• sen yoksun ya şimdi..
  sensiz hesaplarım hep yarım kalıyor
  sensiz defterlerim hep açık
  hata etmişim şimdiye kadar
  hep varlığını hesaplamışım
  yokluğun ne hesaba kitaba gelmezmiş meğer
  kıvranıp yanıyorum hatıralar arasında
  usul usul sonsuz bir karanlıkta yitiyor gibisin
  unutuluşun nice nice karanlığı
  ıssızlıklarıma itiyor seni
  seni unutmak bana uzak olsun
  her daim güler yüzün hatırımda bulunsun
  
  ..sen tesellilerimin tesellisi
  ..sen şarkılarımın şarkısı
  ..okşa cümle yetim kalan saçlarımı...
• yüzün diyorum bir bir bir bir
  yüzün diyorum iyi bir gün başlıyor
  çoktan durmuş gibi bir şeyler orda
  saatler durmuş, sesler durmuş, savaşlar durmuş
  ne geç kalma telaşı işçi duraklarında kadınların
  ne bir köpek havlaması sokaklarda
  ne de ölü bir çocuk sokulmuş fotoğraflara
  uyanmayı beklemiş sanki bir dağ yüzyıl boyunca
  boynunla saçların arasında
  
  yüzün bu âlemmiş de sanki
  davud sana gelmiş, musa sana, isa sana
  salmışsın kendini bir hamağa yatar gibi maviye de
  gökyüzü sanki senden esinlenmiş
  zebur senden, tevrat senden, incil senden
  binlerce renge doğru koşmuş yüzün
  bilinmez renklere, çizilmez renklere
  
  yüzün adsız bir mevsimi kiralamış
  ne zemheriler gibi soğuk
  ne kavurgan yazlar gibi sıcak
  bir bulut kaçmış da göğünden
  sanki yüzüne konmuş
  yüzün, koca bir dünyayı
  ıslatacak ıslatacak ıslatacak
  
  insan ölmek için yaratıldı korkuya inanma
  ateşe inanma, suya, havaya inanma
  aşk bile ölüyor aşka inanma
  bir ceket al üstüne
  bir geyiği düşle, bir ağacı hatırla
  insan düşmek için yaratıldı kuşlara da inanma
  sen sıkı sarıl kalbime dünya sandığın yer değil
  sandığın yer değil en güzel yerin
  en güzel yerinde değiliz biz bu şiirin
  
  yüzün diyorum bir bir bir bir
  yüzün diyorum huysuz bir yağmur başlıyor
  olsun, ben böyle yağmurları da severim
  böyle yağmurlarda büyür insan
  fırıncılar en güzel ekmekleri çıkarır
  acısız bir selam verir
  silinmiş sloganlar içinden duvarlar
  duyulur en güzel vapurun sesi
  en güzel trene binilir
  ve gidilir bir cehennemden bir cehenneme
  ve adına yolculuk denilir
  zaten insan bir yolculuk değil midir
  
  durdur içinde büyüyen hüsran ordusunu
  kışla bekçilerini, silah çatanları
  silahşörleri durdur ve bekle
  işgal edilmeli yüzün bir deniz kokusuyla
  çocuklar uçurtma uçurmalı
  taze çaylar demlenmeli kahvelerde
  yüzüne taptaze bir sabah gibi bakmalıyım
  
  yüzün diyorum kayboluyorum
  bir kuş bir fili boğuyor sanki kayboluyorum
  yükünü boşaltıyor kızıl atlar kayboluyorum
  kim bulmuş ki zaten kendini kaybolduğu yerde
  kim anlamış insanı
  yüzün diyorum yüzünde memleket telaşı
  
  binlerce yoldaşım öldürülmüş
  binlerce çiçek büyüyor ama hâlâ
  pıynar ağaçları, çınar gölgeleri büyüyor
  büyüyor kar bakışlı bir kadın
  susamış bir nehir yatağıyla gidiyorum ona
  ve yüzün diyorum bir bir bir bir
  bir yüzün diyorum...
  yüzüne bir geçiş bulmalıyım
  (bkz: ırmak eriş)
• nazım hikmet ile birlik, merak ettiğimdir, sahi ne yapıyor?
  
  o şimdi ne yapıyor
  şu anda şimdi, şimdi?
  evde mi, sokakta mı,
  çalışıyor mu, uzanmış mı, ayakta mı?
  kolunu kaldırmış olabilir,
  — hey gülüm,
  beyaz, kalın bileğini nasıl da çırçıplak eder bu hareketi!...—
  o şimdi ne yapıyor,
  şu anda, şimdi, şimdi?
  belki dizinde bir kedi yavrusu var,
  okşuyor.
  belki de yürüyordur, adımını atmak üzredir,
  — her kara günümde onu bana tıpış tıpış getiren
  sevgili, canımın içi ayaklar!...—
  ve ne düşünüyor
  beni mi?
  yoksa
  ne bileyim
  fasulyanın neden bir türlü pişmediğini mi?
  yahut, insanların çoğunun
  neden böyle bedbaht olduğunu mu?
  o şimdi ne düşünüyor,
  şu anda, şimdi, şimdi?...
• o bir çay istemişti, trenin içinde
  biz tren yolcusuyduk, çölün içinde
  ben yalnız kalmıştım, senin içinde
  oysa kaç kişinin yerine sevmiştim seni!
  
  aşkı geçtik, gözlerini açabilirsin
  
  o bir dile sığınmıştı, sözü içinde
  yolu yoluma çıkmıştı, çölü içinde
  ben eski kalmıştım, senin içinde
  oysa kaç çocuğun yerine övmüştüm seni!
  
  düşü geçtik, kendine bakabilirsin
  
  o bir bende kırılmıştı, hayli içimde
  ıssız otağ kurulmuştu, canım içinde
  oysa kaç bahçe yerine açmıştım seni!
  
  kimi geçtik, kimseye sorabilirsin.
  
  (bkz: haydar ergülen)
• ben geceyim diyor bir ses
  her şey konuşur benimle
  
  bir ağaç durduğu yerde
  dönüp duruyor
  
  akşamüstüne öykünüyor yüzün
  ama sen nerelerde dolaşırsın
  
  inanma sokaklara
  tarihe de
  
  rüzgârın dediklerine dönmeli
  
  bilinir mi bilmem
  suyun taşla konuştuğu
  hiç sormayız
  
  ketumdur taş.
  
  ilhan berk
• senden habersizken de yoktun,
  şimdi de yoksun.
  ne tuhaf,
  her şey aynıyken daha da mutsuzum...
  
  bbvbn
• kaplan
  
  tutman gerek kara köşelerinden ağır bu
  tutman gerek bir kez daha güçlenmeliyim
  ölümlerle o insanca yıkıntılarla gelen
  kışı başka nasıl durdurabilirim
  
  yalnızlık bakımlı otlar arasında
  kendiliğinden açan çiçek
  bir öğle kalabalığında yolda meydanda
  türlü şaşkınlıklar arasından
  yürüyen sarı ellik sarı atkı
  varsa da bir, bu benim
  
  güven mi o ağaç ayaklarıyla gelen
  yahut benim gittiğim boşalmış yerlerimden
  boşalmış hani ummaz -belki de uman hani-
  güven mi, doldurursun becerikli ellerin
  ben sana güvenirim
  
  sevgi mi kaplan duruşlu
  en büyük parçayı kendine ayıran
  bir kendi gözünün ışığında
  biçimsiz yağmurlar yağmurlar yağdırıp
  bütün ateşleri söndüren
  -insan daha güç durumda olamaz
  bilmem ki ne diyeyim.-
  
  gülten akın
• (bkz: hiçsizliğe)
  
  tanrı sen ne kadar güzelsin
  bir hiç olarak
  ormansın belki bilmiyorum
  belki ormanda bir ağaçsın şuncacık
  bir pazartesi günüsün
  insanları dupduru edemeyen
  bütün karayollarında ve demiryollarında
  gider gelirim bütün dünyada
  ama biliyorum kırşehir’de mezarsın
  bir kilisesin kapadokya’da
  sözgelimi yumurtada zarsın
  ustasın sabahları yapmada
  en katı yoklukları koyarak insanın içine
  akşamüstlerinde biraz gaddarsın
  sular ve zamanlar kararırken
  
  ne yapalım
  bari bağışlayalım birbirimizi.
  
  turgut uyar
• bugün biri aklıma getirdi bu şiiri paylaşmak istedim.
  
  bir eylüldü başlayan içimde
  ağaçlar dökmüştü yapraklarını
  çimenler sararmıştı
  rengi solmuştu tüm çiçeklerin
  gökyüzünü kara bulutlar sarmıştı
  katar gidiyordu kuşlar uzaklara
  deli deli esiyordu rüzgar
  dağılmıştı yazdan kalan ne varsa
  yaşanmamış bir mevsim gibiydi bahar
  
  neydi o bir zamanlar
  sevmişliğim, sevilmişliğim
  o heyheyler, o delişmenlikler neydi
  ne bu kadere boyun eğmişliğim
  ne bu acıdan korlaşan yürek
  ne bu kurumuş nehir; gözyaşım
  önümdeki diz boyu karanlıklar da ne
  ne bu ardımdaki kül yığını; elli yaşım
  
  beni kötü yakaladın haziran
  gamlı, yıkık eylül sonuma
  bir ilk yaz tazeliği getirdin
  masmavi göğünle
  cana can katan güneşinle
  pırıl pırıl engin denizinle girdin içime
  çiçekler açtı dokunduğun
  çimler büyüdü yürüdüğün
  ve güller katmer oldu güldüğün yerde
  
  başımda senin kuşların kanat çırpıyor şimdi
  oldurduğun yemişlerin ağırlığından
  dallarım yere değiyor
  güneşi batmadan saçlarının
  bir dolunay doğuyor bakışlarından
  gün boyu senden bir meltem esiyor yanan alnıma
  uykusuz gecelerim seninle apaydınlık
  başım dönüyor, of başım dönüyor yaşamaktan
  ölebilirim artık
  
  ölme diyorsan; gitme kal öyleyse
  sarıl sımsıkı, tenim ol, beni bırakma
  baksana; parmak uçlarım ateş
  lavlar fışkırıyor göz bebeklerimden
  hadi gel, tut ellerimi, benimle yan
  benimle meydan oku her çaresizliğe
  benimle uyu, benimle uyan
  birlikte varalım on üçüncü aylara.
  
  ümit yaşar oğuzcan
• hangi yüz insanı gülümsetir?
  içindeki karanlığı aydınlatır,
  geceleri uykusundan uyandırır,
  herşeyin ruya olduğunu anlayınca hayata küstürür?
  
  hangi yüz insanın yaşama sevincini arttırır?
  bir gülüşü ile gününü aydınlatır,
  her şeyi önemsiz kılar,
  uğruna her şeyi feda ettirir?
  
  sen.
  
  sadece bir bakışın ile insana kendisini unutturur, kafanı çevirince yeniden hatırlatırlatırsın,
  sen, sadece bir gelişinle güneşi doğdurur gidince ayazı yaşatırsın.