geceye bir şiir bırak

• iki rayı gibiyiz
  bir tren yolunun
  yakın olmasi
  neyi değistirir
  son istasyonun
  
  sunay akin
• ankara ya sensizliğin sesi
  sensizliğin hüznü, yüreğime çökmüş
  kokun üzerime sinmiş
  seni çok özledim... ankara'da hüzün...
• cahilsin, okur öğrenirsin.
  gerisin, ilerlersin.
  adam yok, yetiştirirsin.
  paran yok, kazanırsın.
  her şeyin bir çaresi vardır.
  fakat insan bozuldu mu, bunun çaresi yoktur.
  (bkz: ahmet hamdi tanpınar)
• pia
  
  ne olur kim olduğunu bilsem pia'nın ellerini bir tutsam ölsem böyle uzak uzak seslenmese ben bir şehre geldiğim vakit o başka bir şehre gitmese otelleri bomboş bulmasam içlenip buzlu bir kadeh gibi buğulanıp buğulanıp durmasam ne olur sabaha karşı rıhtımda çocuklar pia'yı görseler bana haber salsalar bilsem içimi büsbütün yıldız basar bir hançer gibi çıkıp giderdim ben bir şehre geldiğim vakit o başka bir şehre gitmese singapur yolunda demeseler bana bunu yapmasalar yorgunum üstelik parasızım pasaportsuzum ne olur sabaha karşı rıhtımda seslendiğini duysam pia'nın sırtında yoksul bir yağmurluk çocuk gözleri büyük büyük üşümüş ürpermiş soluk ellerini tutabilsem pia'nın ölsem eksiksiz ölürdüm
• ateş ve yağmur
  bütün yanlışları yıkar götürür
  gün gecenin sonunu temizler
  ses arındırır sessizliği
  el değmemiş beyazlığı bulmak için
  gerçek deniz kuşları açıklardan geçer
  
  yoksun kalıyoruz sevinçlerden
  kendini savunmanın bir yüzü bu
  bir şeyden vazgeçebilmek
  ben varım diyebilmek ne güzel
  ne güzel kendini
  akşamüstü şöyle bir çiseleyen
  yağmura atabilmek
  
  dimdik kalabilmek
  gözünün içine baka baka
  kralın imparatorun
  hayırsız sevgilinin
  ne güzel artık bitti diyebilmek
  kimse bilmez gün olur
  insan boşluklara düşer değişir
  ne derler
  ağaç rüzgarı yedikçe
  gün geceyi gördükçe güzelleşir
  
  afşar timuçin ^*
• yakınında değilim öfkenin
  ve uzağında da değilim rastlantının
  kısa ânındayım
  ve sonsuzluğun da ardında
  ah! öfke için geç vakitteyim
  çölden çıkmak gerek bunun için,
  atları denize sürmek...
  oysa kimseden çıkartmadım öfkemi
  saçlarımı uzatmak için kimseye
  söz vermedim
  kimseye yakın değilim inan
  susmaktayım, uzağında değilim unutmanın
  ah! öfke için geç vakitteyim
  durup dururken bir yerde
  karşıma çıkan rastlantıdayım
  hafızasındayım eski bahçenin
  sarhoş asmaların biriktirdiği
  boğazımı yakan acı bir imgedeyim
  güneşi anımsamada,
  ve orada durmakta
  ama orada kaybolmaktayım
  ah! öfke için geç,
  çok geç öfke için
  durgun gölü bulandırmak gerek...
  gölde unuttuklarımızı rahatsız etmek!
  oysa gölün hafızası var
  ve o anımsar içinde unutulanı
  ve çürüyüp kendine dahil olanı
  ah! öfke için geç
  çok geç artık sahrada unutulan gökyüzü için.
  ben seni çoğalttım
  ben seni çoğalttım
  sırlarım azaldı böylece.
  birkan keskin
• ve geldim demenin bir sessizliği varsa, öpüşelim
  demenin, sen hâlâ gitmiyor musun demenin ya da
  ölmek istemenin bir sessizliği varsa,
  kelimeleri de vardır sessizliğin
  duruşun kelimeleri vardır;
  bakışın, uzanışın,
  gülüşün..
• yanılmıyorsam, saygılarla yalnızdım..
  saygılar duymasaydım, yanılmazdım..
  yaslanacak anılarım olsaydı,
  söyleye-söyleye, böyle saklamazdım.
  
  özdemir asaf
• gülüşüne yağmur damlası çarpsa,
  şiir olur.
  bunu bir ben bilirim,
  bir de gökyüzü.
  
  #ismetözel74yaşında
• o kızı nerede nasıl görsem
  aklımı başımdan alır ağzı
  saçları şıra köpüğü desem
  kaşları bıçak izi kırmızı
  
  yakut pulları mı? bu ne görkem
  kanlı gözbebeklerindeki yazı
  beni nasıl büyüledi bilmem
  kirpikleri örümcek kırmızı
  
  kızıl demirden bir ünlem
  salınması yangın yalnızı
  korkmasam öpmeye eğilsem
  dişleri elektrik kırmızı
  
  çarpılmışım başım sersem
  sevdim jilet yiyen kızı
  göğsündeki kumrulara değsem
  gagaları zehirli kırmızı
  
  gece gündüz tek düşüncem
  kasıklarımdaki ince sızı
  artık kimseyle sevişemem
  anladım sevişmek kırmızı
  
  jilet yiyen kız merih'li gecem
  birlikte bulacağız belâmızı
  sonumuz kuşkusuz cehennem
  kırmızı kırmızı kırmızı
  
  attila ilhan