• yemek seçmenin "sorun" olduğunu zanneden yazarın beyanıdır. damak tadı diye bişey var amk.

    (bkz: vereceğin örneği sikeyim ben gidiyorum)
  • "sorunlu" dan kastın ne olabileceğine göre gerçekliği tartışılabilecek önerme.

    bir tek çocuk olarak, kendimde ve çevremdeki tek çocuk olanlarda gözlemlediğim en baskın özellik; bir şekilde yalnız kalacak dahi olsak bunu umursamayacak olmamız. çünkü çocukluk zamanlarından beri kendi problemlerimizi içimize kapanarak çözmeyi öğrenmiş oluyoruz. yani büyüdüğümüzde de bir sorunla karşılaşınca bunu kendi kendimize ya da kendi kendimizle halletme eğiliminde oluyoruz. başka bir deyişle, iyi hissetmek için genellikle başka insanlara ihtiyaç duymuyoruz.

    bir arkadaşlıkta, dostlukta ya da sevgililikte karşıdaki insanı kaybetme korkusunu diğer insanlara kıyasla daha az yaşıyoruz. dolayısıyla daha dik başlı davranabiliyoruz. (bunu "daha özgür davranabiliyoruz" şeklinde belirtmek de mümkün.)

    sorun eğer buysa evet sorunluyuz; ya da sorunluyum. lakin bunun bir sorun olduğunu düşünmüyorum. belki de esas sorun budur, bilmiyorum.
  • tek çocuklar yalnız büyür; başka bir şey değil.
  • tek sorunları yalnız olmalarıdır , zordur .
  • adı üstünde, genellemeden başka bir şey değildir. buna sorunlu ebeveynler demek daha doğru sanırım.
  • öncelikle sunu söliyim tek cocuklar sorunlu olmaz sadece ,daha duyarlı olurlar.gerek kendi sorunlarına gerek akrabalarının problemlerine veya arkadaslarının.daha duygusal ve daha narindirler.ancak sunu belırtıyım tek cocuklar 2-3-4-5 yada daha yukarısı olan kardeşlere oranla daha fazla sarsılır,hatta bazen devamlı sallantıdadırlar.ancak yıkılmazlar çünkü bilirlerki şayet yıkılırlarsa kimse onları kaldırmaz bu yüzden devamlı sallansalarda hayatları pekde güzel gözükmesede dışarıdan bakıldıgınnda daima ayaktadırlar.sen yıkılırsın,o yıkılır ,bir baskası yıkılır,oysakı tek cocuk herkesden evvel sallanmıstır.ama hala ayaktadır çünkü problemlerın çözümünü yasayarak tek basına tatmıs ,panzehırınıde kendı basına bulmustur.bu zamanda kardeslerın bırbırıne kalleşlik yapmaya pek bır meyıllı oldugu bu dönemde tek cocuklar kimse farkında olmasada avantajlıdır.
  • aslen, tek çocukların genelde çevresindeki tiplerin sorunlu olması durumudur.
    o doğrudur, diğer herkes yanlıştır.
  • gerçeğe hiçbir açıdan yaklaşamamış bir tespittir.

    ailede normal bir anne ve baba varsa tek çocuk olarak büyümüş insan kişiliğini kazanma yolunda çok çaba sarf etmiştir. kişisel gelişimine önem verir; sonunda istediği gibi yaşayan bir birey olur. abi, abla gibi baskın bir rol modelin olmaması doğrulara kendisinin ulaşması gerektiğini görmesini sağlar. rekabet etmesi gereken kimse de olmadığı için genelde kendi halinde ama başarma isteği de olan mutlu bireyler olurlar.

    erken büyümeleri de gerekmez çünkü tek çocuklardır. aile ondan hemen büyümesini beklemez ve doya doya çocukluğunu yaşar.

    ailenin tutumuyla alakalı olsa da kardeşi olmayan çocuklar şımarık olmaz. çünkü çocuklardaki şımarıklığın nedeni kıskançlık duygusudur. benmerkezci çocuk isteği bir şeyin hemen olmasını beklerken büyüdükçe gerçekleri anlayacaktır. 5 yaşından sonra gösterilen hemenci tavır aslında ailenin çocuklarıyla ilgilenmediğinin bir kanıtıdır ki bu da tek çocuklu ailelerde sık rastlanmaz.

    en iyisi tek çocuk. politik oyunlara gelmeyin.

    tabii annenin ya da babanın olmaması ya da ebeveynlerin çocuk üzerindeki yıkıcı tutumları her zaman durumu değiştirebilir.
  • çok kardeşli bir evde ezik olmasından iyidir...
  • doğrusu tek çocukların sorunlu olması değil, tek çocuk olmanın sorun olmasıdır. etrafınıza bakın, ortalığı dağıtan ,parkta kendinden küçükleri habire itekleyen, çimdikleyen büyüyünce döven çocuklar hep kardeşlidir. bunların 12 kardeşi daha olsa, onlar da öyle olacaktır muhakkak. oğlu, kızın birini parçalara bölüp hapse girse arkasında durup pohpohlayacak babalar isterse bir düzine çocuk yapsın hepsi sorunlu olur. ebeveynler böyle sorunlu ise, tek çocuk yapması en azından toplumun iyiliği için en iyisidir, minimum zarar verir, keşke hiç yapmasalar.

    genelleme yapılacaksa, tek çocuk yapan insanların hatır sayılır bir bölümü mükemmeliyetçidir, maddi manevi şartlarının ikinciye yeterli olmayacağını düşünmüşlerdir, o tek çocuklarının üzerine titrer çoğunlukla en iyi şekilde yetiştirmeye çalışırlar. bu çocuklarla birebir konuşulur, doğru yanlış ailede öğretilir, yetişkinlerin kurallarla dolu dünyasına erkenden geçiş yaparlar çünkü kuzenler, komşular filan da yoksa yetişkinler arasında hep azınlıktır bu çocuklar. anne babanın güvenli kollarından vahşi dünyaya geçişleri mutlaka sorunlu olacaktır. eğer anne babaları her şeyin mükemmel olmayacağını baştan kabul etse zaten kardeş yapardı onlara, ama eninde sonunda mükemmel olmayan dünyaya adım atılır, olaylar gelişir. çoğu zaman, bu çocuklar doğrusunu yaptığı ve başkasından da bunu beklediği için sorun yaşar, sorunlu olduğu için değil, gerçekçi olmadığı için. paylaşmayı bilmezmiş, şımarıkmış gibi klişeler saçmalıktır. çocuğun ahlaki gelişimi eğitimle ilgilidir. isteyen anne-baba 10 adet birbirinden ahlaksız, birbirinden şımarık, birbirinden bencil çocuklar yetiştirebilir hatta bunlar öncelikle birbirini yer büyüyünce.

    ancak, neticede tek çocuk olmak iyi bir şey midir? değildir. bu çocukların sosyalleşmesi sorunludur. kazık yemeyi, kavga etmeyi, entrika çevirmeyi bilmezler ve geç öğrenirler. bunlar da bir yana, anne-baba ile kurulan haddinden fazla yakın bağ onların bağımsızlaşmasını geciktirebilir. anne- baba yaşlandığında, üzerlerinde ağır bir sorumluluk , öldüklerinde tarifsiz bir yalnızlık hissedebilirler. kardeş, bu hiç de mükemmel olmayan gerçek dünyaya uyum için gereklidir
hesabın var mı? giriş yap