yalın ayak

• seniha teyzem ve annem tarafından sürekli "..kıçı kabak" şeklinde tamamlanan söz.
  - evladım gezme öyle yalın ayak kıçı kabak!
  
  hayır kıçım açık da gezmiyorum hiç. tamam kabak gibi olabilir ama nerden gördün be kadın?!
  
  edit: latife yaptım mesaj atmayın. kabak gibi falan değil, gayet bart simpson poposu gibidir.
• hele ki şu sıcak günlerde en çok özgürlüğe ihtiyaç duyan organdır belki de ayaklar. içimizle ilgilenmekten dışımızda hem en ihmal edilen hem en eziyet edilenlerdir. en keyifsiz anlarda bir an bırakıp korumayı kendimizi, çıkarıp çorapları yalın ayak basmak çimlere, betona ya da yürümek suların içinde, kumsalda, kimi rahatlatmaz ki? hatta en sıcak yaz gecelerinde, gittiğiniz lüks bir restoranda bir kaçamak yapıp, masanın altında çıkarıp ayakkabıları yere basmanın tadı başka nasıl bulunabilir ki?
  
  bir anlık öznesini yitirmiş bir nesne olarak
  bir düş ülke: çıplak ayak
  ayartıcı, sapkın, gözükara
  ` :ilhan berk`
• bir çeşit "sıyrılma" ve "aslına dönüş" şekli. bu anlamda bir "yüzleşme" olarak da betimlenebilir aslında. gardolabı açınca dışarıya fırlayacak gibi duran kat kat giysilerden; timsah, yılan, ceylan derisi ayyakkabılardan medet ummaksızın, tüm markalardan soyutlanarak aynaya bakabilme yetisine sahip kişilerin zaman zaman yapabileceği bir tercihtir yalınayak kalmak. insan olarak yaşandığı sürece başa gelebilecek her türlü felâketle savaşabilmek, bazen yalınayak kalmayı göze alabilmek demektir çünkü. atlar, hanlar, hamamlar, adidas, nike ve mercedes'ler ve dahi çevreye doluşmuş onca insanın söz konusu olabilecek her hangi bir felâket durumunda size ne gibi bir yararı olabileceğini görebilmek açısından seçilmesi gereken farklı bir duruştur aynı zamanda. hiç bir şeye sahip olmazdan önce kişiye ait olan her ne ise, bunu tüm sahip olunanlara rağmen yeniden görmek ve görüp de hatırlamayı göze almaktır. yalınayak kalmayı bilmek hali ise, sokaklarda yalınayak yürüyen birilerini gördüğümüzde "acıma" hissinden çok, gün boyu mızırdandığımız pek çok sorunun ne kadar da anlamsız olduğunu, insan olarak yaşamanın her türlü felâketi göze almak olduğunu fark edip hatırlayarak, o yalınayak oluşa acımaktan çok, saygı duymayı da becerebilmektir. bu bakımdan "açıl ey dünya! ben geliyorum!" diyebilmek isteyenlerin vitrinlerin önünden ayrılıp, aynaya çıplak bakmayı seçebilmesi de büyük bir mucizedir aslında. mucizelerden anladığı deniz üstünde yürümek, kanatları olmadan uçabilmek olanların ayaklarının altında nasır olmaması da bu sebepten olsa gerek. bebek yağıyla yağlanıp, yumuşacık tabanları olan o ayakların sahipleri; "bakımlı" ayaklarını birer fantazi ögesi kabul ededursunlar... hayat nasılsa bir gün onlar için de son derece trajik olacak.
• kendimizden uzaklaşma şeklimizdir. çorapsız filan.
  "alışık olmayan ayaklar, su toplar.
  alışık olan ayakkabılar nal toplar." ^*
• (bkz: ayak takımı)
  
  (bkz: baldırı çıplak)
• alisik olmayan karisik ayaklara "ben cam olsam batmam" seklinde bir ozguven patlamasi yasatabilirler... ama iste biraz yasamaktan anlamak gerekiyo... yoksa bildigin ayaktan bahsediyoruz... cok fena yani... toynak diyince kotu birsey soyler gibiyken kendimizle dalga geciyoruz mesela... lan toynak dedigin en azindan estetik... bi de bunun fetisizmini cikarmislar saskinliktan... yoksa neyin fetine şiyziyolar onu ben bi turlu anlamadim... zamanin otesine butonuna basmadan once son cikis!.. bak hala okuyo ya. yuh.
• yani sadece ayak!
  kapsiz.. ter korkusunu da yendiginden terliksiz...
  alisabilenler alisamayanlara anlatsin..
  
  ayrica ikinci anlami da bizim mahallede bir abi
  
  yalinayak: kim demis alisanda ayri alismayanda ayri duruyorum, kim soylemis beni hangi de yi nereye ayiracagini bilmiyor diye ama kim? kimsiniz lan siz...
  
  alisan bir sarkicidir ayrica... niye durduk yerde bi insan sifati olsun... delirttiniz lan beni!
• yazarlarının tamamı ögrenci olan, takdir edilesi yazıların bulunduu,çiçei burnunda edebiyat dergisi..
• taşla münasebeti sırasında çıkan sesi "şap şap"tır.
  halı, kum gibi daha yumuşak zeminlerdeki münasabeti sırasında çıkan sesi ise; "tors tors"tur.
• bir nazım hikmet şiiridir.
  
  kafamızda güneş
  ateş
  bir sarık.
  arık toprak
  çıplak ayaklarımıza çarık.
  ihtiyar katırından
  daha ölü bir köylü
  yanımızda,
  yanımızda değil
  yanan
  kanımızda.
  
  omuz yamçısız
  bilek kamçısız
  atsız, arabasız
  jandarmasız,
  ayı ini köyler
  balçık kasabalar
  kel dağlar aştık,
  işte biz o diyarı böyle dolaştık!
  
  hasta öküzlerin
  yaşlı gözlerinde
  dinledik taşlı tarlaların sesini.
  gördük ki vermiyor
  toprak altın başaklı nefesini
  kara
  sabanlara!
  rüyada gezer gibi gezmedik
  hayır,
  bir çöplükten bir çöplüğe ulaştık.
  işte biz bu diyarı böyle dolaştık.
  
  biz
  biliriz
  o memleket
  neye hasret çeker.
  bu hasret
  bir materyalist kafası kadar
  çizgileşmiştir,
  bu hasrette
  madde var
  madde!
  
  basık
  suratı asık
  evler
  köstebek yolu sokakların üstünde
  vermiş kafa kafaya.
  cin gözlü
  güvercin sözlü
  abani sarıklılar
  dükkânlara bağdaşmış
  yarık
  tabanı çarıklılar
  önlerinde.
  
  yarma
  bir jandarma
  tarlada zina eden
  bir çifti sürür.
  kahvede
  piri mugan dede
  sulanırken çırağa
  "lâhavle ve lâ" çekip derin derin
  bu geçenlerin
  suratına tükürür.
  
  işte şu
  ekşimiş uyku kokan çömlek gibi şehrin
  kara sevdası değil öyle romantik,
  onun
  ruhunun
  iki kıvrak kelimelik
  hasreti var:
  buhar
  elektrik!
  
  kör değilseniz eğer
  görürsünüz ki
  şu toprak yüzlü rençper
  kafkastan arta kalan
  kalbur göğüslü oğlu
  kel başlarında mültezimin
  tırnakları oyulu,
  kızıyla
  karısıyla
  kağnısıyla
  son karış toprağına sarılmak,
  ölse de burda onlarla ölmek
  burda
  onlarla
  gömülmek
  istiyor.
  
  dağların tarlaların özlediği,
  arzulu bir kadın gibi şehvetle gözlediği
  her tırnağında 1000 manda kuvveti
  demirleşen
  ve su çalkalar gibi toprağı eşen
  ruhu buhar
  makinalar!
  
  ey cam karınları
  sarı
  nargileler gibi horuldayan,
  ey üç atlı yaylısının içinden
  sağır
  burunsuz
  kör
  köylülere
  pierre loti ahı çekip geçen
  ağzı gemli
  eli
  kalemli
  efendiler!
  tatlı maval dinlemekten gayrı usandık.
  artık
  hepinizin kafasına
  şu
  daaaaaank
  desin:
  köylünün toprağa hasreti var,
  toprağın hasreti
  makinalar!