dünya benim

• demir demirkan'ın 2. solo albümünün adı ve aynı adlı bir parçasının ismi.albümde öne çıkan parçalar;ayıp,doya doya,aşk var ya,resim ve dünya benim.rock müzik dinleyicisinin bağrına basması gerektiği,gerisinin uzak durmasında fayda gördüğüm albüm.
  demir demirkan çok iyi bir gitarist olmasının yanında maalesef sradan bir şarkı sözü yazarı ve bu albümü kötü yönde etkileyen bir unsur.şarkıların sıralanışı ve prodüksiyonu başarılı bulduğumu da belirtmeliyim.
  yine de bana kalırsa esas oğlanlığı bırakıp gitarını konuştursa,çok daha iyi işler çıkaracak demir demirkan.
• küçükken yada çoçukken hissedilen bir duygu. çevrenizdeki bütün herşeyin kendiniz için yaratılmış oldugunu düşünürsünüz. agaçlar evler...
  
  sanki age of empires'ta oyuncunuzu keşife gönderirken yaşanan durum gibi. sadece oyuncunuzun yürüdügü ve gördügü alana hasipsinizdir. diger alanları görmeniz yada algılamanız mümkün degildir. gerçek hayatta da öyle bir ışık hüzmesinin başınızın üzerinde oldugunu düşünmenize neden olur.^*
  
  yine bu düşünüş sisteminin sonucudur ki, televizyon size çok yabancı gelir. birey türkiye'de bulunmakta iken önünde duran aptal kutusu ise tanzanya'dan bahsetmektedir. önce bi afallanma geçirilir.
  
  "hadi canım sende...neden böyle bişi var ki orda ben göremiyorum ki onları, neden yaratılmış ki onlar" yorumundan hemen sonra savunma mekanizması çalışmaya başlar...
  
  "hmm...sanırım gerçekçi olsun diye böle bişi yapmışlar...aferim, aferim..."
  
  (bkz: matrix filminin gercek olduguna inanmak)
• bir iki parça hariç kötü bir demir demirkan albümü.
• (bkz: i am the king of the world)
• (bkz: hanım senin)
• aradım heryerde
  bitmez gecelerde
  başıboş hayatım nerde
  akşama uyandım
  eküri arandım
  rockn'roll hangi barda
  
  gecenin çocuğuyum
  en dibe vurdum
  kimbilir yarınım var mı yok mu
  
  artık farketmez zaten
  bu gece dünya benim
  
  dövmesi belinde
  içkisi elinde
  ilk sözü evin nerde
  sıkıldım şehirden
  aynı repliklerden
  şu aşk dedikleri nerde
  
  gecenin çocuğuyum
  en dibe vurdum
  kimbilir yarınım var mı yok mu
  
  akışa kapıldım
  boşlukta yürüdüm
  herşeyimi kaybettim derken gerçeği buldum
  bakmadan gördüm
  duymadan bildim
  çalışıp uğraşmak gereksiz anladım dünya benim
  
  (bkz: demir demirkan)
• demir demirkan’ın 2002 yılında çıkarmış olduğu, ekşicilerin ilgi göstermediği gösterenlerin de yerden yere vurduğu ama aksine benim çok sevdiğim bir albümü.
• 2002 cikisli en sevdigim demir demirkan albumu. o zaman daha 14 yasindayim, internet yeni yeni yayginlasiyor, liseye gecmisim. o donemki git-gelli duygulari anlatan, dinledigim ilk albumlerden. ailem turku dinler, derbeder takilirdi. kral tv acsan, pop ve arabesk. bana ulasmayan bu dunyalar arasinda ilk kez melodisi tanidik gelen bir eserdi bu album. sinif arkadasim odunc vermisti hatta, kaseti kopyalamistim ben de... evde surekli dinledigim sey buydu. oglen eve gelirdim, dinlerdim. aksam evde dinlerdim. oylesine icime islemis melodiler...
  
  20 sene gecmis aradan...
  
  youtube'da albumun bir playlist linki var https://www.youtube.com/…kbwsnvjtbriptn3zi4&index=1 oradan dinliyorum simdi. sesi sonuna kadar actim, evde dans ederek, bagirarak soyluyorum... is yerinde birbirinden sinir bozucu, eski, ayni sarkilara maruz kaliyorum. yemin ederim sirf bu yuzden sinirim bozuluyor en cok, insanlar is yuku degil; kulaklarimin bu iskenceye maruz kalmasi. bundan dolayi canim sikkin bir sabaha uyanmisken actim yine bu albumu, evde kendi kendime bagirarak soylemek cok iyi geldi.
  
  kendimi ilk buldugumu hissettigim melodilerden biri cunku. demir demirkan'in sarki yazma stili, melodileri, tonlamasi da olabildigince ruhuma yakin. mesela asktan bahsediyor, ama birisine olan asktan ziyade onu nasil deneyimledigini anlatiyor. (bkz: doya doya) varolussal uzuntu ve nostaljiden bahsediyor, gecmisini gozlemliyor bugunu anlatiyor (bkz: resim), (bkz: dedim ama/@sacmalog) sarkisi tam bir funk rock, eglenceli ve sakaci, gelisine guzel sarhos felsefesi yapiyor... (bkz: istemek yetmedi) diye yenilgisini kabul ediyor, acisini gitarin aglak melodilerine birakiyor... ve dunya benim diyerek kendi dunyasinin varligini kabul ediyor ve ilan ediyor! "gerisi olsun sizin, bu gece dunya benim" diye kendi icinde nesesini yasiyor, kimseye karismadan, bulasmadan; suclamadan, esir olmadan... kendi dunyasinin farkinda, bunu kutluyor.
  
  demir'in kisiligi infj imis, ben de yillar sonra kesfettim ki ben de infj'im. belki de bu yuzden bana degiyordu ifadeleri. 14 yasinda dinlerken cocuktum, ezbere soyluyordum melodilere bayilarak. simdi kafam kimi salak sacma, 80'lerin dandik pop muziklerinden sikilmisken yine dinliyorum, ben de kendi kralligimi ilan ediyorum icimde. bir yandan da resim sarkisini dinlerken dun geceki ruyam geliyor; eski bir sevgili girdi dun gece ruyama. oyle arabeskligine ozledigimden degil, bilincaltim hala bazi seyleri cozumlediginden. beni suclayan sozleri vardi yine, ona karsi hissettigim "sesimin olmayisi" hissi canlandi birden. icimde kalanlar, suclanmisliklarla yipranmis hayranligim, sesimin hic duyulmamasi, cikamamasi, ciksa gormezden gelinmesi ile icimde biriken kirginlik ve uzuntuler... resim'i dinlerken geldi bi an aklimda. hakikaten;
  
  "gün ettik derken günleri of
  bir baktım geçmiş yıllar
  terk ettiğim şehirler, dostlar, sevgililer
  kaybolmuş birer birer"
  
  kaybolmasi arabesk karanligi getirmiyor ama, aynen dedigi gibi;
  
  "yine aynı şarkı çalıyor
  naa nana na nın nanna oh
  başka dostlar etrafımda
  bir resim de bu geceden"
  
  bugun yanimda olmayan kedimi anip, simdi yanimda olan kedilerim bana saskinlikla bakarken yuksek sesle soyledim. simdi daha iyi anliyorum ne demek istedigini... gecmisi anip, anlayip, cozumleyip; bugunu de onurlandiriyorum. bu yuzden bu albumu cok seviyorum. ne zaman calsam, gonlumun ince telleri sizliyor. iyilesmeye muhtac kulaklarimi ve ruhumu onariyor.
• kurban'ın insanlar albümü ile birlikte türk rock müziğinin en underrated, en hakettiğinden az ünlenmiş albümdür bu. boş şarkısı yok gibidir.
• "dünya ona aitti, her şeyi yapabilirdi ama hiçbir şey istemiyordu." honore de balzac - la peau de chagrin