içim acıyor bahçeye

• furuğ ferruhzad'ın yeryüzü ayetleri isimli kitabında yer alan şiiri: içim acıyor bahçeye
  
  çiçekleri düşünmüyor kimse
  balıkları düşünmüyor kimse
  kimse
  kalbi güneşin altında iltihaplanan
  hafızası yeşil hatıralardan
  usul usul boşalan bahçenin
  ölmekte olduğuna
  inanmak istemiyor
  ve bahçenin duygusu sanki
  kendi yalnızlığında çürümüş
  soyut bir şeydir
  
  evimizin avlusu tenha
  evimizin avlusu
  bilinmez bir buluttan yağmur bekleyerek
  esnemekte
  ve boştur evimizin havuzu
  tecrübesiz küçük yıldızlar
  ağaçların üstünden yere düşüyorlar
  balık yuvalarının
  rengi uçmuş pencerelerinin aralığından
  öksürük sesleri geliyor geceleri
  evimizin avlusu tenha
  
  baba:
  "benden geçti diyor" diyor
  "benden geçti
  unumu eledim eleğimi astım"
  ve odasında
  sabahtan gün batımına
  ya şehname okuyor
  ya nasihü't-tevarih
  baba anneye diyor ki:
  "lanet olsun balığa da kuşa da
  ben öldükten sonra
  bahçe ha olmuş ha olmamış
  neye yarar
  emeklilik maaşım bana yeter"
  
  annenin bütün hayatı
  cehennem korkusu eşiğine serili bir seccadedir
  anne her şeyde günahın ayak izlerini arıyor
  ve bahçeye de bir bitkinin
  küfrünün bulaştığına inanıyor
  anne bütün gün dua ediyor
  anne doğuştan günahkâr
  ve bütün çiçeklere okuyup üflüyor
  ve bütün balıklara okuyup üflüyor
  anne zuhuru bekliyor
  ve gökten inecek lütfu
  
  erkek kardeşim bahçeye kabristan diyor
  erkek kardeşim otların karışıklığına gülüyor
  ve suyun hastalıklı derisi altında
  çürümüş parçacıklara dönüşen
  balık ölülerini sayıyor
  erkek kardeşim felsefeye bağımlı
  bahçenin iyileşmesini,
  yok edilmesinde görüyor
  düşünüyor erkek kardeşim
  sarhoş olup sonra
  duvara yumruğunu geçiriyor
  çok dertli, çok yorgun,
  çok umutsuz olduğunu
  anlatmaya çalışıyor
  o umutsuzluğunu da
  kimliği, takvimi, mendili, çakmağı,
  tükenmez kalemi gibi
  çarşı pazar dolaştırıyor
  ve umutsuzluğu
  o kadar küçük ki her gece
  meyhanenin kalabalığında kayboluveriyor
  
  çiçeklerin dostu olan ve
  anne ona vurduğunda
  yüreğinin yalın sözcüklerini
  çiçeklerin şefkatli,
  suskun kalabalığına götüren kız kardeşim
  zaman zaman balık ailelerini
  güneşe ve tatlıya davet ederdi
  onun evi şehrin öteki ucunda
  o naylon evinde
  kırmızı naylon balıklarıyla
  eşinin naylondan aşkının sığınağında
  ve naylon elma ağaçlarının dalları altında
  naylon şarkılar söylüyor
  ve sahici çocuklar doğuruyor
  bizi her ziyarete gelişinde
  eteklerinin uçlarına
  bahçenin fakirliği bulaştığında
  kolonyayla yıkanıyor
  bizi her ziyarete gelişinde
  hamile
  
  evimizin avlusu tenha
  evimizin avlusu tenha
  bütün gün kapının ardından
  parçalanma sesleri geliyor
  ve patlama sesleri
  komşularımız bahçelerinin her köşesine
  çiçek yerine
  şarapnel ve makineli tüfek dikiyor
  komşularımız fayans havuzlarının
  üstünü kapatıyorlar
  ve fayans havuzlar istemeye istemeye
  gizli barut ambarına dönüşüyor
  ve mahallemizin çocukları okul çantalarına
  küçük bombalar dolduruyor
  evimizin avlusu şaşkın
  ben yüreğini yitirmiş bu zamandan korkuyorum
  ben bunca elin boşunalığını düşünmekten
  bunca yüzün yabancılaşmasından
  korkuyorum
  ben geometri dersini
  delicesine seven bir öğrenci kadar
  yalnızım
  ve sanıyorum bahçe hastaneye kaldırılabilir
  
  sanıyorum...
  sanıyorum...
  sanıyorum...
  ve bahçenin kalbi
  güneşin altında iltihaplanmakta
  hafızası yeşil hatıralardan
  usul usul boşalmakta.
  
  makbule aras