apollon ve dionysos

• yunan metolojisinde iki farklı tanrı. özellikle niçe'nin felsefe anlayışının bilinmesi için bu iki tanrı karakteri de bilinmesi gerekmektedir.
  
  nerdeyse tüm antik çağ, orta çağ ve yeni çağ filozofları appolloncu bir çizgide giderken, felsefesi bir tür akıl eleştirisi olan niçe ise dionysos'u önemser. velhasılı apollon aklı yani rasyonelliği temsil etmekte, dionysos ise duyguyu yani duyusallığı temsil etmektedir.
  
  ayrıca psişik bir tanım yapmak gerekirse, insan psikolojisi üzerinde etkili olan beynin sol lobu için appoloncu, sağ lobu için de diyonisosçu güdüdür diyebiliriz, insan ise bu iki yetinin bütünüdür.
• şahsen ben dionyasosu severim. şarabı icat etmiş her türden uyuşturuxu ve alkolün tanrısıdır. apollo ise bir elinde lir çok doğrucuyum çok süperim aman ne mükemmelim tavrındadır. teke tek karşılaşsalar şarapcı döver
• (bkz: id ve superego savaşı)
• apollon aklı ve mantığı, dionysos sezgiyi ve içgüdüleri temsil eder.
  
  apollon düz bir çizgiyken, dionysos bir yılan gibi kıvrılır.
  
  biri ayrım yapan tanımlayan logos iken diğeri gizemli eros'tur.
  
  biri erilken, diğeri dişildir.
• apollon gıcık müdürü,
  dionysos ise kanka olunan şefi temsil eder.
• birbirine zıt ama aynı zamanda bir arada olmak zorunda olan unsurları sembolize eden versus.
  apollon aklı, dionysos ise duyguyu yansıtır. sadece akıllı, bilgili olmak veya sadece duygularla hareket etmek insanı yıpratır.
  önemli olan bir uyumdur. zıtlıklar kaos değil mükemmel bir uyum yaratabilir.
  birşeyin zıttı ile birleşmesi ise bir karışım değil bir uyum oluşturabilir.
  hidrojen yanıcı, oksijen yakıcıdır. bu ikisinin birleşiminden söndürücü su oluşur.
  (bkz: diyalektik)
• apollon ve dionysos karşıtlığı çok güzel bir şekilde anlatılıyor.
  https://www.youtube.com/watch?v=dbh7nrrzgkg&t=31s
• birbirleriyle kavga ettiklerinde trajedi doğar.
• apollon rasyonel ve nesneldir, dionysos coşkulu ve tutkulu.
  
  ''apolloniyak'' ve ''diyonizyak'' diye bir anlatım ayırımı da vardır edebiyatta, buna örnek.
• zıtlıkların uyumu.
  
  apollon bilginin ve aklın tanrısı olarak karanlığı aydınlatan “ışık” olmuştur, tıbbı insanlara öğretmiştir, ölçülü gücü temsil eder, hatta roma mitolojisine adı değişmeden geçen tek tanrıdır. ışığı ile doğayı aydınlatır ve sırları çözer. apollon tapınağı’nda birçok antik çağ filozofunun ilk aydınlanmasını yaşadığı kabul edilir.
  
  dionysos ise olympos’a giren son tanrıdır, bir ölümlüden doğmuştur ve ölümsüzdür. dionysos tapınağı eğlenceyi, coşkuyu ve bol şarabı temsil eder, o nedenle de filozoflar arasında çok popüler olmuştur. dionysos sınırlarını zorlar, hatta sınırlara inanmaz, sağduyuya sığmaz. taştığı için de çoktur.
  
  apollon biçimselliği ile heykel sanatını, dionysos ise sezgiselliği ile müzik sanatını temsil eder, iki sanat dalının farklı eğilimleri, açıkça çelişseler de aynı doğrultuda ilerlerler.nietzsche’ye göre bu durum antagonizmayı ölümsüzleştirir.
  
  tragedyanın doğumu ile bu iki zıtlık birleşir ve sürekli gelişen bir sanat şekli yaratılmış olur. nietzsche bu ekseninin iki ucunu anlamlandırmak için rüyaların ve sarhoşluğun dünyalarını düşünmemizi önerir.
  
  hayatın kökenininde çatışma vardır, nietsche’ye göre apollon mantıksal çıkarsama ise dionysos sezginin keskinliğini ifade eder. bu iki farklı eğilim ve nietzsche’ye göre bir doğumu anlatır. ilk bakışta. hem apolloncu hem de dionysoscu olan tragedya da böyle doğmuştur. bu karşıtlıkların doğum olarak sonuçlanması da tesadüf değildir.
  
  dionysos için ekstra bir paragraf...ki safımız belli olsun:
  
  nietzsche'ye göre, dinsel, bilimsel ve felsefi hakikatler yerine, yunanların dionysosçu bilgeliğine ve hayatı olumlayan kültürlerine geri dönmek modern insanların tinsel krizini aşmak için atılması gereken bir adımdır. aşkın ve mutlak hakikatlere yönelmiş olan ve hayatın trajik boyutunu görmezden gelen bakış açılarının yetersizliğini kabul ederek, sanatsal ve şiirsel düşünmeye odaklanmak nihilizmden kurtulmak için tek çaredir.