hesabın var mı? giriş yap

  • duş ve mutfağın bir arada olması iyi olmuştur.

    böylece duştan çıkıp anadan doğma bir şekilde soğan doğrayabilir ya da kendinizi una bulayıp sonra duşa girebilirsiniz. tercih sizin.

  • sokağa indiğinizde sik gibi kalmaktır. lan milletin bir boktan haberi yok amk kemal kılıçdaroğlu gibi elimde belgeler var modunda dolaşıyorum.

    napcaz bee kamil?

  • benim evdeki zengin pici için zaten her gün dünya kedi günü (deliye her gün bayram). bu günü dışarıdaki fakir kedilerle kutlamak istiyorum. ver viskası dayı, aksın sütler, burası feline meyhanesi.

  • en çok bu konuyu anne babası ayrılmış insanlarla rahat rahat konuşabilmektir. anne babası boşanmış insanların birbirlerine olan daha iyi anlayabilirler inancı diye bir şey var sanırım.

    çoğu çocuğun korkulu rüyası olduğu için ilginç sorularını cevaplamaktır. mesela babanın hayatında başkası olduğu için mi ayrıldılar sorusu kesin gelir. sonra annen ya da baban sonradan evlendi mi sorusu vardır ki... eğer ikisi de evlenmediyse birbirlerine geri dönme ihtimalleri sorulur. olmadığını anlatamazsın. vardır ama sen bilmiyorsundur tebessümlerini görürsün ve bir noktadan sonra artık bu çok bilmiş tavırlarla içten içe dalga geçersin.

    bir de şu var ki, erkek kardeşimin henüz 21 yaşında olmasına rağmen "anne, benim düğünüm olamaz ki, babamla sen aynı anda olmak istemezsiniz ki, nasıl düğünüm olsun?" diye sorduğunda aynı şeyleri vaktinde düşündüğünü hatırlamaktır benim için. *

    oysaki alışınca her şey ne kadar da basit. o bir arada görünce, kendi ailemi hatırlayıp ağladığım aileleri şimdi fark etmiyorum bile. kendi kimliğimle ilgili bir tanımken boşanmış aile çocuğu olmak şimdi geri planda kalmış bir gerçek. o kadar. zor zamanlar geçirmek, baş etmeyi öğrenmek haline geldi neticede.

    hep mi hüzünlü? değil tabii ki. mutsuzluklarından çabuk vazgeçebilmektir. doyuma ulaştırmayan ilişkileri sürdürmemeyi tercih edebilmektir. biraz da erken olgunlaşmaktır. gözü kapalı, aşk sarhoşluğuyla bir evlilik yapmamaktır bazen de.

  • günümüz futbolunun geldiği nokta brezilya gibi kreatif adamların olduğu bir ülkeyi bile yemiş, bitirmiş. artık futbol üç günde bir maç yapan, tamamen fiziğe dayalı, bir nevi robotik futbolcular istiyor. ama biz eski futbol romantikleri ronaldo, rivaldo, ronaldinho, beckham, inzaghi, batistuta, bergkamp, klinsmann, figo, recoba, del piero, hagi, zidane hatta higuita gibi adamları izlemek istiyor. daha birşeyler anlatmak istiyor ama anlatamıyorum, yinede ne demek istediğimi anlayan birileri olduğunu düşünüyorum.

    edit: bu arada yanlış anlaşılma olmasın, biz futbol sevdalıları 0-0 bitmiş lecce - cagliari maçını bile banttan izleyebilir, ondan bile ara ara keyif alınabilecek kısımlar bulabiliriz. bu yazı sadece izleyenlerin gözlerindeki pası silen, atlet gibi sağa sola yardır yardır koşmaktan ziyade bir nevi sanat icra eden eski ikon futbolculara duyulan bir özlemdir.

    eskiden bırakın büyük ülkelerin büyük futbolcularını, romanya'nın, şili'nin, bulgaristan'ın, nijerya'nın bile sahaya çıktığı vakit tüm gözleri üzerlerinde toplayan, sahada şovunu yapıp, "ulan ne futbolcu be dediğimiz" ikonları, efsaneleri vardı.

  • sanırım gizli bir örgüte üye olan amcadır.

    bu örgüt yetiştirdiği emekli amcaları türkiye'deki tatil beldelerine en az 1 kişi olmaları şartı ile gönderiyor ve sabah markete ekmek almaya giden insanların karşısına aniden çıkarıp 'sabah deniz çarşaf gibiydi, kaçırdınız mis gibi denizi' demeyi amaç ediniyor.

    eğer şu yaşınıza kadar bu amcalardan biri ile karşılaşmadıysanız hiç korkmayın. elbet bir gün sizin de bu amcalardan birisi karşınıza çıkacak ve sabah çarşaf gibi olan denize girmediğiniz için kendinizi kötü hissetmeniz için elinden geleni yapacaktır.

  • öğrenciliği özletendir. ne güzel günlerdi o günler. uyanırdım hava biraz griye çalıyorsa gidesim gelmezdi gömülür uyurdum öğlene kadar. sonra uzunca bir kahvaltı. derken finaller gelir 3 hafta uyumaz geçerdik dersleri.
    ya şimdi? her gün final sabahı mübarek. deadline diye diye ömrümüzü tüketiyorlar.
    çok özlüyorum çok... her sabah uyanınca aklıma geliyor. mazide kaldı her şey...
    öğrenciliğim benim!