hesabın var mı? giriş yap

  • babam bu tür evler için "yanında ahır da veriyorlar mı?" diye sorar. "bu eve bu kadar para veren sığır nerede kalacak?" diye devam eder.
    edit: ağır sıçışı kapanır...

  • erkekler sıcaktan iç organlarını yaksın isteyen klima teröristidir bazıları.

    (bkz: üşüd militanı)

    edit: kadınların bir kısmı olarak, biz de sıcak ülkelere göçe zorlamak istiyoruz bunları. pes arkadaşım pes! ben de kadınım, ben de üşüyorum, ama şakaklarından boncuk boncuk terleyen yandaki erkek arkadaşı görünce, pısıp % 70 wool % 10 acrylic % 20 lycra bileşimli hırkamı üzerime geçirip çalışmaya devam ediyorum.

  • araştırma yapılırsa evet, %90-95 gibi bir hayır ile karşılaşılabilir. ama teklif edilirse %10-15'i geçmez hayır cevabı.

  • vakti zamanında (bkz: düşün ki o bunu okuyor) başlığına bir entry girmiştim. o entryden sonra 4-5 tane mesaj geldi. mesajlardan bir tanesinde kadın bir yazar yazdığım şeylere dayanarak kendisinin eski erkek arkadaşı olduğumu iddia etti.

    ilk 2 gün falan dalga geçtiğini zannettim, sonra ciddi ciddi bana ".....'sın işte kıvırma" , "bu başlığa yazacağını biliyordum" , "çok özledim seni, bir kere daha deneyelim" vb gibi abuk subuk mesajlar atmaya başladı. kendimi ispat etmek için ne yaptıysam inandıramadım. fotoğraf gönderdim " başkasının fotolarını atıp beni vazgeçiremezsin" diyerek iyice bokunu çıkarmaya başladı.

    sonra ver numaranı arayacağım diyerek numarasını istedim, arayıp da sesimi duyunca başkasına mı arattın dese de ikna oldu sonunda. bu sefer de 3 gündür konuşuyoruz bir kahve içeriz artık di mi deyince, durduk yere diyaliz merkezi aramamak adına her yerden engelledim.

  • bülent kayabaş'ın anılarından...

    'pendik tiyatrosu' adlı bir girişimde bulunmuştuk genç arkadaşlarla beraber. 1967'de, kemal'le ilk kez orada tanışıp samimi olduk.
    paramız yoktu beş kuruşsuz dönemlerimizdi. geceleri yemek yedikten sonra, parasızlıktan çay bahçesine filan da gidemiyoruz. sabahı bekliyoruz fırınlar açılsın diye. fırından ekmek alıyoruz. o zamanlar ortalık o kadar sakin ki; manav domatesini biberini yerinde bırakıp gidiyor geceleri. biz de o domateslerden alıp tuza banarak yiyoruz. öyle geçiyor günler.
    provalar oldu, oyunlar başladı derken biz hâlâ, devamlı domates alıyoruz aynı tezgâhtan; ama bayağı alıyoruz yani. "alıyoruz" dediğim, düpedüz çalıyoruz! yıllar sonra o kemal sunal, ben bülent kayabaş olduktan sonra, bu anıyı anlattık birbirimize. çok güldük, hüzünlendik, derken düştük kemal'le pendik yollarına, domateslerini çaldığımız o adamı bulmaya. bulduk da. tabii bu arada bayağı ünlü olmuşuz artık.
    "vaaay!" dedi adam, "ne arıyorsunuz siz burada?"
    "yahu mehmet amca" dedik, "biz böyle böyle, aşağı yukarı iki günde bir senin kasalarından domatesleri çalar, tuza banar yerdik."
    adam durdu durdu, bir ağlamaya başladı ki sorma. "ne oldu amca?" dedik. "siz," dedi. "nasıl bana söylemezsiniz? siz bana neden gelmezsiniz? ben size ne domatesi, her gün yemek verirdim!" diye ağlıyor. biz ağlıyoruz, adam ağlıyor.

    o zamanki insanların değeri, havanın, suyun, deniz kenarının tadı, her şey bir başkaydı. beş kuruşsuz da olsak, başka hiçbir sorun aklımızda yer etmezdi o dönemlerde.

  • küçükken yalan söylediğimiz zaman "atma recep din kardeşiyiz" derdik ya hani; neden ahmet, mehmet değil de recep denildiğini şerefsizim yeni anladım.

  • erkeğin özüdür. olgundur. ağır başlıdır. liseli değildir.

    hayatını paylaşma, göz önünde olma ve beğenilme kaygılarından uzakta yaşar. anı yaşar. anı telefonu, kamerasıyla değil, gözleriyle doya doya zihnine kaydeder.

  • bununla ilgili google'da türkçe kaynaklarda arama yapınca ruhunuz gece bedeninizden fazla hızlı çıkmış ondan oluyor, yok cin işemiştir, melekler kına yakmıştır gibi her türlü paranormal açıklama mevcut. google'da semptom aratmak zaten saçma bir şeyken, iyice başka bir boyuta geçiyorsunuz.

    bu sabah benim de başıma geldi. iki elimde de böyle turuncumsu dağınık lekeler vardı. sabunla defalarca yıkadım, duşa girdim. yok. cinci hoca alternatifini es geçip dermatologtan randevu aldım. en kötü ona sorarım dedim, elime cin mi işedi diye. benim aklıma her türlü hastalık geliyor tabii (bkz: anksiyete). kafada house m.d. intro müziği çalmaya başladı. ölüyorum galiba diye dramatik şekilde geziyorum evin içinde. sevdiklerimi arayıp veda falan edeceğim o derece. bir yandan covid yüzünden gereksiz yere doktora gitmek de istemiyorum.

    neyse biraz kendimi sakinleştirip, yabancı kaynaklarda arama yaptım. benim elimdekiler tinea nigra benzeri gibi gelmedi. zaten o da çok sık görülen bir şey değilmiş. kanserdi falan onları da eledim. sonra karşıma hamile ablaların konuştuğu bir yerde çok benzer bir görsel çıktı. bir anda hamile forumunda takılırken buldum kendimi. hamile miyim acaba şu an tribine gireyim desem; o, cin işemesinden daha da paranormal bir durum olurdu. yani evde tek başıma oturuyorum aylardır.
    neyse bu ablalar, vaka çalışmalarının sonucunda ortak noktanın meyve ve çürümüş meyve suyu ile temas olduğunu tespit etmişlerdi. içlerinden biri de potasyum permanganat lekesi olabilir; elinizi bir limon suyuyla silin demiş. benim de önceki gece iki adet mandalina ile temasım olmuştu. yedim baya kendilerini. neyse deneyeyim limon suyunu dedim. lekelerin yüzde 90'ı bir anda gitti.

    bu yukarıda bahsettiğim madde meyvelerin falan temizlenmesi için kullanılabiliyormuş, özellikle de salgın durumlarında diye belirtilmiş vikipedi sayfasında. temas halinde kahverengi leke oluşturabiliyormuş. görünen o ki; bu sıralar meyvelere böyle şeyler sıkılıyor olabilir. hamile kadınları baya etkileyen bir şey olması bana hormonlarla bağlantılı gibi de geldi. zira ben de regl döneminin ilk günündeyim. belki normalde iz bırakmayacak bir şey ekstra reaksiyon sonucu leke bıraktı. bilemiyorum. ama şu an limon suyu ile temizlemek sorunu çözdü gibi. o yüzden dermatolog randevumu da iptal ettim. bir süre mandalinalarla temasımı da keseceğim.

    bugün öğrendiklerim neticesinde şunu söyleyeceğim: google'da türkçe hiçbir hastalık semptomu aramayın, böyle şeyler için hocaya mocaya gitmeyin, dermatologa gidin.

  • sene 92 daha çok küçüğüm. babam yurt dışında ama avrupa değil o zamanın garibanlarının gittiği bi afrika ülkesinde.
    işsizlikten, ekonomik sıkıntılardan kurtulmak için başka çare bulamayıp gidiyor bu afrika ülkesine.
    bi cumartesi günü annemin dişi çok ağrıyor. yerinde duramıyor ağrıdan sızıdan ağlıyor kadın. özel doktora verecek parayı bırak, devlet hastanesine gitmek için verecek araba parası yok.
    öğrendik zaten doktor da yokmuş diş hastanesinde.
    dayanamadım annemin ağlamasına.
    telefonların yanında o dönem kesin altın rehber bulunurdu. kaygan sarı sayfaları olan işyerlerinin kurumlarının telefonlarının bulunduğu bi kitap.
    kaptım o kitabı açtım diş hekimleri bölümünü a harfinden başladım sırayla telefon açmaya.
    amca teyze herneysen "annem çok kötü, bizim paramız yok annemi tedavi eder misin?"
    üç ya da dördüncü aramamda bi doktor tabi ki yavrum hemen çıkın gelin dedi. koşarak annemi aldım gittim doktora.
    bir anısını anlatmıştı gittiğimiz doktor. onun da babası yurt dışındaymış çocukken. montunu kaybetmiş bir kış okula montsuz gitmiş.
    annemin dişini yaptı sağolsun annemle sürekli konuşuruz bu olayı. ve annem her seferinde der ki " o doktorun yaptığı dişe hiçbir şey olmadı yıllardır" belki marifet belki minnet bilinmez...
    her zaman bu hekimi, ahmet lengerli'yi anarım, takdir ederim. a harfinden başladım gittim belki b harfinde de bir doktor çıkardı yardım edecek ama kaderimizin benzeşmesi daha yakınlaştırdı.