hesabın var mı? giriş yap

  • 23 şubat 1942 sabahı, rua gonçalves dias 34, petrópolis, rio de janeiro adresindeki yatak odasının kapısı, öğleye kadar açılmadı. bu durumdan şüphelenen hizmetçiler polise haber verdiler. yatak odasına giren polisler sırtüstü yatan stefan ile elini onun göğsüne koymuş olan sevgilisi lotte'yi buldular. "veronal" adındaki ilaçtan almışlardı. titizce düzenlenmiş masanın üstünde pulları bile yapıştırılmış olan veda mektupları duruyordu. ayrıca petrópolis valisi'ne hitaben yazılmış "deklarasyon" başlıklı bir mektup vardı:

    "kendi isteğimle ve bilinçli olarak hayattan ayrılmadan önce son bir görevi yerine getirmeye kendimi mecbur hissediyorum. bana ve çalışmalarıma böyle iyi ve konuksever şekilde kucak açan harikulade ülke brezilya'ya içtenlikle teşekkür etmeliyim. her geçen gün bu ülkeyi daha çok sevmeyi öğrendim. benim lisanımın konuşulduğu dünya bana göre mahvolduktan ve manevi yurdum avrupa'nın kendi kendisini yoketmesinden sonra hayatımı yeni baştan kurmayı daha fazla isteyebileceğim bir yer daha yoktu.

    ama hayata 60 yaşından sonra yeni baştan başlamak için özel güçlere ihtiyaç var. benim gücüm ise uzun yıllar süren yurtsuzluğum sırasında tükendi. böylece ruhsal çalışması her zaman en büyük sevinci ve bireysel özgürlüğü bu dünyanın en büyük nimeti olan bu hayatı, zamanında ve dimdik sona erdirmek bana daha doğru görünüyor.

    bütün dostlarımı selamlarım! umarım uzun gecenin ardından gelecek olan sabah kızıllığını görebilirler! ben, çok sabırsız olan ben, onların önünden gidiyorum."

  • 2019da bile pek çok şey değişmemiş, nasıl olur ya fake mi acaba diye düşünenlere gelsin : paris'in şehirleşmesi konusunda fransızlar çok hassastır ve katı yasalarla korunur. old town tabir edilen,hani bizdeki kaleiçi - suriçi diye tanımladığımız eski ve tarihi yapıların bulunduğu şehir merkezindeki bir eve ufak tadilatlar yapmak bile ciddi izinlere tabidir. şehirleşme merkezden itibaren salyangoz formunu andıran sarmal bir şekilde devam ettirilir. gidenler görmüştür, havalimanından çıkışta geçtiğiniz çevreyolunda yeni yapıları görebilirsiniz. hadımköy'e benzetirim ben hep. giydirme cepheli, çelik konstrüksiyonlu yapılarla ancak şehrin çeperlerinde karşılaşırsınız. 50lerden sonra inşa edilmiş toplu konutlarla da banliyölerde. fransızlar kültürel değerleri konusunda milliyetçidir, muhafazakardır. çünkü kültürel birikimin elde edilmesi de tavra yansıması da yıllar alır, ve bunun etkilerinden sadece biri parisienne gibi bir kalıptır mesela.

    edit : pompidou center gibi modern mimarlığın örneklerinden olan istisnalar şehir merkezinde sayılabilir, ama belirttiğim gibi istisnadır. az katlıdır, ve simgesel bir yapıdır. kültürel ve turistik değeri vardır.

  • özellikle yurt dışına çıkıldığında yaşanan şey.

    mesela bazı ülkelerin bize oldukça uzak ve anlam veremediğimiz birtakım kuralları var.

    bunlardan bazılarını sıralamam gerekirse(bana en ilginç gelenleri):

    - singapur'da ilginç bir sakız yasağı var: zamanında tipitip dediğimiz sakızları üreten şirketin ürünlerine olan karşıtlık zamanla ileri bir boyut kazanmış. 1994'ten beri de bu ülkede sadece doktor tavsiyesiyle sakız edinilebiliyor.

    - italya'da güvercin beslemek yasak: italya'ya gittiğinizde ise bir güvercin besleme yasağıyla karşılaşacaksınız. güvercinler oldukça dışkılayan canlılar olduğu için, dışkıları italya'da bolca bulunan tarihi eserlere fazlaca zarar veriyor. cezası da 400-500 euro arası değişiyor.

    - fransa okullarında ketçap kullanılmıyor: fransa'nın okul kantinlerinde ketçap kullanımı yasak. yani herhangi bir okulun kantini veya yemekhanesinde ketçap bulmanız imkansız. amaçları ülkelerinin mutfak kültürünü muhafaza etmek.

    - yunanistan'da bir oyun yasağı mevcut: yunanistan'da halka açık yerlerde playstation, xbox vb. konsol oyunları oynamak yasak. çıkarılan kumar yasası kapsamında internet kafeler bile basılarak bilgisayarlar toplatılmış. artık yasağın etkisi yavaş yavaş kırılıyor olsa da yunanistan'da internet kafe bulamamaya hazır olun.

    - washington'da lolipop bulmanız oldukça zor: washington'a gidip bir lolipop yemek isterseniz bu pek mümkün olmayacak. abd eyaletinin lolipop yasağının nedeni, lolipopun çocuklar için tehlikeli olması ve gırtlak borusunu tıkadığı için çok sayıda ölüme neden olması.

    - singapur'da "asansörlere işememe" kuralı oldukça katı: yine singapur'a gidiyoruz. göreceğiniz en ilginç şeylerden biri de singapur'daki asansörlerde "işemek yasaktır" tabelasıyla karşılaşmak olacak. buradaki asansörler, böyle bir durum karşısında hemen kapısını kilitleyip alarmlarını öttürmeye hazır şekilde programlanıyor.

    - japonya'da bahşiş vermek hiç hoş bir davranış değil: japonya'da bahşiş vermek hiç ama hiç iyi karşılanmıyor. çoğu ülkede bir iyi niyet göstergesi olarak kabul edilen bahşiş, garsona biraz hakaret gibi algılanıyor. durumdan haberdar olmayıp bahşiş bırakırsanız da durumu size uygun bir dille açıklıyorlar.

    - çekya'da bira banyosu yapabilirsiniz: eski adıyla çek cumhuriyeti, yeni adıyla da çekya'da bira banyosu yapılıyor. çekler bunun sinir sistemine oldukça iyi geldiğini ve rahatlatıcı etki yaptığını söylüyorlar.

    bu gibi daha nicesi vardır. fırsat buldukça ve yeni bir şeyler öğrendikçe editler gelicek.

  • ekmeğin arasına cips koyanı gördüm, muz koyanı gördüm, ekmeğin arasına ekmek koyanı gördüm ama asıl bombayı annem patlatıp hayatımın keşfini yaptı.

    ilkokuldayız. köyden taşımalı geldiğimiz için beslenme çantamız var. yumurta, peynir allah ne verdiyse yufka ekmeğin içine dürülüp konuluyo işte. bir gün öğretmenin oğlu evleri uzak olduğu için bizimle yemeye başladı öğle yemeğini. mis gibi bakkal ekmeğinin içine sürmüş annesi çikolatayı. yarısını bana verdi. lan o nasıl bir lezzet. aklım başımdan gitti. köylü çocuğuyuz böyle şeyler görmedik. neyse eve gidince anneme dedim babama söyle de bize çikolata alsın ekmeğime koy. babam almış garibim. aldığının ertesi beslenme çantamda çikolatalı ekmeğim okula gittim. öğleyi iple çekiyorum. neyse öğlen geldi. yufka ekmek nasıl dolgun, bir de ok gibi dimdik duruyo. dedim ki canım annem ne kadar sürdüyse ekmek zor almış. bi ısırdım çatırt diye bir ses. ama ağzıma çikolata tadı geliyo bir daha ısırdım yine çatırt diye bir ses. meğer babam çikolatalı gofret almış. annem de garibim ekmeğin arasına onu koymuş. deneyin güzel oluyo.

  • 93 senesindeki efsane benim.

    önümdeki iki dallama ağlıyordu. arkamdakiler ağlıyordu. yanımdaki çekik tip tip bana bakıyordu. herkesin anası-babası sınıfta. gri önlüğüm ve ceplerindeki iyi ütülenmiş beyaz mendillerimle etrafı gözlemliyordum. annem yanımdaydı. işe gitmesi gerekiyordu. hayır duasını edip öptü ve gitti. her teneffüste çekimser adımlarla kapının önüne çıktığımda milletin annesini görüyordum orada burada. ama benim annem yoktu. gerçi olsa ne boka yaracaktı orası da ayrı. akşam olunca geldi, aldı beni.

    şimdi asıl ağlamama nedenime geleyim. annem ağlamazsam bana kardeş yapacağını söylemişti. ben de ağlamadım tabi ki. eve gitti kardeş yok. kardeşimi sorunca karnenin hepsini beş getirirsen kardeş yapacağım dedi. karne günü eve gittim, yine kardeş yok. bu sefer ikinci sınıfta aynı döngüye soktu. sanırım 4. sınıfta çocuğun ısmarlama bir olay olmadığını öğrendiğimde artık çalışkan bir öğrenciydim. bu vesileyle iyi bir not ortalamasıyla 8 yıllık zorunlu eğitimi bitirdim.

    bu kadın yıllarca pepsi kola şişesine koyduğu siyah üzüm suyunu bana kola diye içirmiş kadın. ben mi aptaldım, bu kadın mı akıllı hala emin değilim. belki ikisi de. *

  • -aloo
    +acildeyim gel beni al
    -noldu
    +ciğerlerime su kaçtı
    -nasıl yaa
    +yüzme kursunda ayaklarımı yukarda tutamıyorum diye kollukları ayağıma bağladım