karantina günlükleri

• -açım. aslında hareketsizlikten acıkmıyorum. fekat yemek yemek için yaşayan bir insan olduğumdan sürekli bi şeyler yeme istediğim var. kalori hesabı yapmaya başladım. bazal metobalizmama denk yediğim miktar 'asgari' ölçüde kahvaltı ve 'küçük' bir akşam yemeğine tekabül ediyor, bu da beni mutsuz ediyor. kim istemez film seyrederken çipis, popcorn vedahi ekler yemek!
  
  -yarından tez yok daha fazla yemek için spor yapmaya başlayacağım. fütursuzca yemek yemek benim de hakkım!
  
  -biçok okul, gazete, kütüphane e-arşivlerini açtı. bok vardı! zaten 'kitap çok, ömür az' sendromundan müzdaribim. iyice nefesim kesiliyor. bi sürü e-kitap, pdf indirdim. bi sürü link kaydettim. kim, ne zaman okuyacak bunları?
  
  -evlatlarıma iş, okul yoğunluğundan bazı rutinleri oturtamamıştım. bi haftada hepsi oturdu. çok da iyi oldu. (wc eğitimi, sofra adabı, temizlik, diş fırçalama, uyku hazırlığı vb...) şu an benimkileri al, yatılı anaokuluna ver kimseye muhtaç değiller.
  
  -telefonda annaneyle konuşurken oğlum "annem poğaça yapmayı bilmiyor bence" dedi. dün bi tepsi pohaaaça yaptım koydum önlerine. gün aşırı kek-kurabiye-börek-poğaça örüntüsünü takip etmeyi öngörüyorum. ne demek "annem bilmiyor." kimse benim ev hanımlığımı sınamaya kalkmasın!!!
  
  -eskiden çocuklarla evde vakit geçirmeye korkardım. her daim bir etkinlik, bir aktivite yapmak mecburiyetindeyim gibi hissederdim. şimdi öyle değil. odalarını düzenledim. her şey ellerinin altında. istedikleri gibi oynuyorlar. evde vakit geçirmek kabus değil artık!
  
  -british councilin sitesinden yarım saat ingilizce videolar seyrettiriyorum çocuklara. onun etkisi 2 saate yakın sürüyor. aksan denemeleri yapıyorum. çok gülüyor şapşikler.
  
  -ne hastalık, ne ölümler, ne yaşlılar umrumda. sadece, bu süreçte işini kaybeden veya para kazanmak için hala dışarıda çalışmak zorunda olan insanları düşünüyorum. evlerine bir aylik erzak alamayanlari düşünüyorum. o kadar düşünüyorum ki karantinada olup da canı sıkılan birini dinlemekten bile nefret ediyorum.
  
  -insan özlemedim. görüntülü aramalara çıkmıyorum çocukları bahane edip. konuşma, dertleşme ihtiyacım yok. haberleri takip etmiyorum. etraftan bihaber olup iyice yabanileşiyorum. ve bundan rahatsız olmak istiyorum.
  son olarak; bu süreçte yanımda olan, bana her daim destek olan canımlarım storytel ,netflix ve spotify'a teşekkürlerimi sunuyorum . iyi ki varsınız!