ekşi itiraf

• birkaç gün geç kaldım yazmak için ama yine de yazmak istiyorum.
  
  entry'lerime daha önce rastlayan varsa bilir; acil serviste çalışıyorum ekimden beri. mezun olur olmaz acile atanıp mesleğe başladım. şehir değişikliği, arkadaşlardan ayrılık vs derken 6 senedir yaşadığım yerden kopup buraya geldim. bu sırada eylül ayındaki uzmanlık sınavından kötü olmayan ama daha iyisini yapabileceğime inandığım için tercih yapmadığım bir puan aldım.
  
  atandığım yerde sınava çalışmaya devam edecektim. hem acile, hem de sınava çalışabilirim diye düşündüm ki bu pek çok kişiye göre çok zor bir şey. üstelik gittiğim yer de çok yoğundu, bu kadar yoğun olmasını hiç beklemiyordum. zaten türkiye'de hiçbir acilin koşulları pek iyi değilken bizim acilin yoğunluğu ortalama bir yerden çok daha fazlaydı.
  
  bu süreçte beraber sınava hazırlanabilecek arkadaşlar edindim; beraber kütüphanede çalışmaya başladık. beni motive ettiler; normalde nöbet çıkışı doğrudan eve gider tüm gün uyurdum; onlar sayesinde kütüphaneye gidip ders çalıştım. arada kafamı masaya koyup uyudum tabii, o kadar olsun.
  
  arada depresyona girdim, inanılmaz bir yoğunluk vardı çünkü; kaldırmak kolay değildi. ama sağolsun ailem ve yeni edindiğim çevrem de çok destek oldu. yapabileceğime tekrar inandım. şubat'taki sınavı kazanabilirdim.
  
  ocak ayı geldi, hayatımın fiziksel anlamda en yıpratıcı ayıydı. sistemden kontrol ettim, nöbet başına 250 hasta bakmışım. bu yoğunlukta hiç uyumadan kütüphaneye gitmeye devam ettim. kazansam da, kazanamasam da elimden gelenin en iyisini yapmak istiyordum.
  
  şubat'ta ise harika arkadaşlarım sayesinde az nöbet tuttum; ben sınava çalışayım diye onlar fazla nöbet aldı. böyle iyi arkadaşlar sayesinde de son düzlükte iyi çalıştım.
  
  en sonunda, 2 gün önce sınavı kazandığımı, istediğim yere yerleştiğimi öğrendim. başardım!!! pes etmeden çalışmanın karşılığını aldım. :)
  
  merak edenler için, ürolojiyi tercih ettim. birkaç hafta öncesine kadar başka bölümler istiyordum lakin içimdeki cerrahi bölüm isteği en sonunda kendini gösterdi. sonuç olarak çok mutluyum.
  
  bu coronavirüs salgını bitene kadar acilde kalmaya devam edeceğim ancak içim çok rahat artık; geleceğim belli. çalışmam gereken bir sınav yok artık.
  
  koşullar ne olursa olsun emek verdikçe karşılığını alırsınız. umarım sizler de hedeflerinize ulaşırken benim karşılaştığım iyi insanlar gibi insanlarla karşılaşırsınız. kendilerine sonsuz teşekkür ederim.
  
  "durmamak üzere; yürümeye karar verenler asla ve asla yorulmazlar." mustafa kemal atatürk.