öğrenildiğinde ufku iki katına çıkaran şeyler

• 1930’larda çocuklarda kekemeliğin nedeni genetik sebeplere bağlanıyordu ve tedavi edilmesi imkansız olarak görülüyordu. bu teoriye inanmayan wendell johnson yetimhaneden 22 tane çocukla bi deney başlatır.
  
  22 yetimi iki gruba ayırır. normaller ve kekemeler diye. ama gruplar tabiki de bu şekilde değildi. öğrencilerin dağılımı rastgeleydi.
  
  normal diye adlandırılan grupta gerçekte kekeme olan öğrencilerde pozitif gelişmeler oldu ve diğer normal öğrencilerde herhangi bi negatif etki olmadı. asıl mesele kekeme diye adlandırılan gruptaydı.
  
  öğretmenler bu gruptaki öğrencilere sürekli olarak kelimeleri tekrarlamayın, kekemelikle mücadele edin, kısa cümleler kurun gibi hatırlatmalar yapıyorlardı.
  
  bu 11 kişilik grupta 6 öğrenci en başta kekeme değildi, bunlardan 5i ciddi bi şekilde kekelemeye başladılar. 1i ise kekeme olmasa bile konuşması zorlaşmaya başladı.
  
  diğer, yani 5 tane normalde kekeme olan öğrenciyse
  daha da kötüleşti.
  
  işin kötü tarafı bu deneylerin negatif etkilerini gören araştırmacılar deneyi hemen sonlandırdılar ama sonradan kekeme olan normalde düzgün konuşan bu 5 öğrencinin kekemeliği kalıcı oldu ve o zamanki hiç bir terapi buna bi çözüm olmadı.
  
  uzun lafın kısası pozitif geribesleme neredeyse hayatın her alanında daha kıymetli.
  
  bu araştırma yapıldığında alınan negatif sonuçlar ve yetimler üzerinden yapılması ciddi yankı uyandıracağı için bilimsel dergide bi tez olarak yayınlanmadı. o sırada 2. dünya savaşı ve alman ve japonların insanlar üzerinde yaptıkları insanlık dışı deneylerde ortaya çıkınca bu araştırma tarihin karanlık köşelerine gömülmüştü.
  
  2001 yılında bu araştırmaya kaynak harcayan university of iowa halen o araştırmanın sonucundan dolayı kekemelik ile cebelleşen insanlardan resmî olarak özür diledi.
  
  kaynak
  
  —————————————————————