türkiye'de gazeteci olmak

• haber sıkıntısı çekmektir aynı zamanda. habercilik açısından klasikleşmiş bir örnek vardır; köpek insanı ısırınca değil insan köpeği ısırınca haber olur. çünkü köpeğin insanı ısırmış olması sıradan bir vakadır, insanın köpeği ısırması ise haber niteliği taşır çünkü sıradışıdır.
  
  girizgahımın ardından çoğu kişi belki de "olur mu lan öyle şey?, türkiye'de herkeşler sıradışı, alayımız haberlik vaka" diye düşünüyor olabilir. doğrudur. envai çeşit insan, hayvan ve bitkiyi bünyesinde barındıran mümbit toplumumuzda haber kaynağı hayli fazladır. seri katillerimizden tutun da 15 yaşındaki kıza tecavüz eden 70'lik dedeye -ki o yaşta o hadiseyi gerçekleştirebilmesi dahi haberliktir aslında-, kadınların-kızların bacağına sıvı enjekte eden sapıktan, kedi yavrularını emziren köpeğe, başbakanın sırtını yere getiren attan, allah diye bağıran leyleğe kadar türlü türlü şeyle karşılaştık bu güne kadar.
  
  ancak sorun şu ki; bunların hiç birisi haber niteliği taşımıyor halkımız için. çünkü bunlar her gün yüzlerce örneğini görebilceğimiz, hatta bizzat yaşayabileceğimiz sıradan olaylar haline geldi, günlük hayatın birer parçası oldular. işin kötüsü bizler de bu duruma alıştık. klasik tabirle "burası türkiye". burda her şey normal, şaşkınlık yaratacak herhangi bir hadise ile karşılaşamak mümkün değil. görmediğimiz, duymadığımız, bilmediğimiz bir şey yok maalesef.
  
  velhasıl-ı kelam bir gazetecinin haber üretmekte en çok zor zorlanacağı ülke türkiye'dir. ve öyle görnüyor ki gazetecilerimiz/habercilermiz sıkıntı çekmeye devam edecektir.