nil burak

• damarlarimizdaki deli kanimizla kendisine kizdigimizda ne yapmamiz gerektigini dusunuyor cok merak ediyorum.
  
  anne olunca hakikaten degisiyor insan. en inancsizi bile masallahli insallahli nazarli duali konusmaya basliyor. bu yuzden haberi okudugumdan beri aklimdan gecen her cumlenin basinda "buyuk konusmayayim ama..." diyorum...
  
  neyse...
  
  henuz iki bucuk yasinda fakat neredeyse ergen bir oglum var. soruldugunda kimlikleri reddetme durtusuyle hayir degilim desem de icimde bir yerde feministim ben de. standart ailemle standart bir sehirde standart bir hayat yasiyorum. fakat ne olursa olsum ben bir annenin de bir kadinin da boyle cumleler kurmasini sindiremiyorum...
  
  sokakta her gun tacize ugrayan, hayatinin bir yerinde muhakakkak sozlu tacizle bile tatmin olamayip fiziksel istismara cesaret bulmus adamlarla karsilasmis, evde once babasindan sonra onu ornek alan abileri ve erkek kardeslerinden yetmeyince kendini kurtarir sandigi kocasindan dayak yemis kadinlarin dunyasindan bir ses duyuyoruz... "erkektir, delikanlidir, tabii yapar! zaten nasil bir genc kız o saatte kuluplerde eglenir?" diyor o ses... yutkunamiyoruz...
  
  bir kadın cikiyor ve soyledikleriyle "ben bir kadınım ve erkeklerin bana vurmasini, tecavuz etmesini, beni ac ve issiz birakmasini, eve kapatmasini, mahkum ve aciz kilmasini hak ediyorum" diyor... yutkunamiyoruz...
  
  yutamiyorum ben bir kadin olarak baska kadinlarin o hizli, sert, mermiden hizli, demirden de pamuktan da agir sozlerini...
  
  ben, oglum insani sevsin istiyorum, insan olsun... insan olmayi cesur kadinlarin onunde ya da arkasinda degil yaninda durarak ogrensin. ahlakli olsun. bu topraklarin ahlak diye sundugu gaddarligi reddedecek cesareti bulsun, iyi bir "insan" olsun oglum... ve ben de oglunun hatalarini "aferinlemeyecek" kadar kendinde bir anne olayim istiyorum...
  
  ama disari bakiyorum sonra, olanlara...
  galiba hayattan cok sey bekliyorum...