özel hayattan insan silmek

• az önce yaptım son konuşmasını.
  yüzünde yine "off ya sen hep böyleydin zaten" bakışı vardı başlarken.
  "ben bundan sonra seni bir daha asla görmeyeceğim, asla konuşmayacağız ve sen hala beni ikna etmek için en ufak bir çaba bile göstermiyorsun. işte tam da bu yüzden böyle hissediyorum " dedikten sonra bakışları değişti. sonra bişeyler anlattı, hepsini biliyordum. onu o kadar iyi tanıyordum ki neredeyse kelime kelime tahmin etmiştim söyleyeceklerini, söylediklerini... bir ara gözleri doldu sanki ya da bana öyle geldi, öyle olsun istedim, emin değilim bundan, ortam loştu.
  güzel kadinlarla tanışırsın dilerim, dedim. en az benim kadar iyi tanırlar umarım seni, dedim. benden kat kat fazla severler.
  şaşkın şaşkın bakıyordu hala. "beni senin kadar iyi kim tanıyabilir ki?" benim açımdan söylediği tek güzel cümle bu oldu. benimkine benzer temenni cümleleri bile kurmadı ya da kuramadı artık neyse.
  
  şalımı boynuma doladım, ayağa kalkıp montumu giydim. ayağa kalktı, belime doğru uzandı kendine çekip öpmek için. "hoşçakal" deyip yanından yürüdüm
  geçtim. dimdik attım adımlarımı hiç arkamı dönmedim.
  epeydir kafamda kuruyordum bu anı. sindire sindire bitirmiştim içimde. orada tahminimden daha sakindim ve daha üzgün.
  evet bir zamanlar sevgili olmuştuk ama artık koca insanlardık. çok özeldi arkadaşlığı, varlığı benim için kıymetliydi. ama bitti işte.
  bir yaprak daha koptu hayat ağacından. bir insan daha eksildi hayatımdan.
  sahile vurdum kendimi, yürüdüm, yürüdüm, yürüdüm. sezen söyledi fonda, "ah yüreğim kanıyor her an bişey bitmekte" dedi...
  anneannem aradı o sırada, "gelirken ayva al 2 tane, senin kerevizleri pişireyim de öyle gideyim yarın" dedi.
  sezen'i kapattım, ilk taksiyi çevirdim.
  kapıda görünce "e çabuk geldin" diye şaşırdı. bitti, dedim. koşa koşa sana geldim.
  "iyi yaptın da" dedi, market poşetini boşaltırken, "ayva yerine armut almışsın".
  yani diyeceğim o ki, özel hayattan insan silmek bişey değil de, ayvaları unutmamak lazım. ^*