boynu bükük

• zavallı çocuk tasviri.
  
  *
  
  "bu çocuk hiçbirşey yiyip içmiyor anacım... neyle yaşıyor anlamıyorum. boğazından bir lokma geçmeden kendini sokağa atıyor! o enerjiyi de nereden buluyorsa artık, bütün gün at gibi koşturup duruyor. bazen akşamüstü çişi geliyor da kapıyı çalıyor ancak. sabah, öğle, akşam camdan adını çığırmaktan ben helak oluyorum, o duymuyor bile. bütün mahalle çınlıyor, kendi sesimden nefret ettim vallahi..."
  
  sehpaya uzanıp, kahvesini aldı kadın. misafiri sigarasından bir nefes çekerken başını uzatıp sokakta koşturup duran kıza göz attı.
  
  "abartıyorsun şekerim. gayet sağlıklı görünüyor. yiyordur, yiyordur... sana öyle geliyor."
  
  "yok ayol! vallahi doğru düzgün birşey yediği yok! alınıyorum bazen de ha! pişirdiklerimi mi beğenmiyor yoksa hanfendi, bilemiyoruz yani..."
  
  "ahahhaaaa... ilahi. sen çok güzel yaparsın. bilmez miyiz. hele yaprak sarman gibisini hiç kimsenin elinden yemedim vallahi."
  
  "ah ahhhh. sağol hayatım. bir de şu kıza yedirebilsek..."
  
  "hah bak kapı. kesin senin kızdır bu."
  
  kadın kapıyı açar. eşikte boynunu bükmüş, küçük kızı durmaktadır. elleri önünde kavuşuk, başı eşiğe dayalı, sonsuzluktan yeni dönmüş yorgunluğu üzerindeki küçük hanım:
  
  "çocuk için bişiler var mı?"
  
  kadın, dilenci çocuklardan hallice kızına gülsün mü, kızsın mı bilememekte... misafir kadın ise makaraları koyvermiş bile.... eşikteki boynu bükük ise muzurca gülümsemekte.