ekşi itiraf

• onu ilk kez sicak bir yaz gunu ogleden sonra gordum. donemin bitmesine yakindi ve sicaktan bunalmis bir halde bir dersin raporunu yazmaya ugrasiyordum. sicak beni oylesine bunaltmis olacak ki basimi bilgisayardan bezginlikle kaldirip karsiya baktigimda onu gordum. tam o anda onun beni sessizce izledigini anlamistim. bakislarimiz karsilasti. onun kendinden emin durusu, gozlerinden anlasilan zekasi ve magrur bakislarini gordugumde onu bir daha unutamayacagimi anladim. beni bir sure sessizce suzdukten sonra sanki hicbir sey olmamis, bakislariyla beni delip gecmemis gibi arkasini donup hizli adimlarla gitmeye koyuldu. o an dehset icinde kalakaldim; cunku biliyordum ki, onun gitmesine bir kere izin verirsem izine bir daha rastlayamazdim ve onu bir daha gorebilmem yalnizca rastlanti bagliydi ya da onun kendisini bana gostermek istemesine. hayir hayir... buna izin veremezdim. onun bulmak icin saatlerimi ve belki gunlerimi harcayip onu bulamadan uzuntu icinde harap olmak, onun nerede oldugunu dusunerek geceler boyu uykusuz kalmak istemiyordum. hayir, gitmeden onu yakalamak zorundaydim. aklimda tum bu dusuncelerle ve ellerim titreyerek oturdugum yerden ok gibi firladim ve pesinden kostum. benim yaklastigimi fark ettiginde artik cok gecti. hayranlik duysam da beni sinir eden zekasini bir kere daha gosterdi ve adimlarini hizlandirdi. kosarken bir yandan da antenlerini salliyor ve onu yakalayamayacagimi yuzume haykiriyordu sanki. ona yetismek icin tum gucumu kullandiysam da kitapligin arkasinda gozden kayboldu. o an aci bir ciglik attim. onun nereden cikacagini dehset icinde bekleyecegim uykusuz geceler beni bekliyordu. hamambocegi mevsimi acilmistir. hepimize hayirli ve ugurlu olsun. balkon kapisini acik birakmak mi? yoo dostum yoo... bir daha asla.