adana

• adana’da 2000’li yılların başıydı. en koşturmacalı olduğum hem çalışıp hem okuduğum üniversite yılları. yine elimde kocaman tıka basa dolu çantamla otogara koşuyorum.trenin geldiğini gördüm o an aklımdan raylardan kaçabilirim yetişirim düşüncesi geçti. bu arada korkuluk tedbir amaçlı hiçbir uyarı levhası yok. adana otogar civarının yerleşiminin nasıl olduğunu bilenler bilir. depar attım raylardaki koca koca taşları görmeden tabi. yaklaştığım anda tren de yaklaştı. o an durmamla birlikte bacağımda bir ağrı hissettim. ne oluyor demeden yine yine peş peşe o kocaman raylara dizilmiş olan taşlar bacağıma çarpa çarpa tren gözden kayboldu. şoka girmiştim, tren beni eziyor galiba bile dedim o anlarda. sonra topallaya topallaya otobüse vardım. birkaç saat sonra eve varıp pantolonumu çıkardığımda dayak yemiş gibi çok geniş yüzeylerde morluklar vardı. annem üzülmesin diye zar zor saklamış, sakarlığımı da söylemekten kaçınmıştım.