güne bir şiir bırak

• “... ve insanlar, ah benim insanlarım,
  yalanla besliyorlar sizi,
  halbuki açsınız,
  etle, ekmekle beslenmeye muhtaçsınız.
  ve beyaz sofrada bir kere bile yemek yemeden doyasıya,
  göçüp gidersiniz bu her dalı yemiş dolu dünyadan.
  insanlar, ah benim insanlarım...” (bkz: nazım hikmet) -(bkz: ellerinize ve yalana dair)
  ve 2018'in 15 ocağında (bkz: nazım hikmet 116 yaşında)
• hep geceye mi bırakacağız
  biraz da güne bırakalım...
  
  beni bu güzel havalar mahvetti,
  böyle havada istifa ettim
  evkaftaki memuriyetimden.
  tütüne böyle havada alıştım,
  böyle havada aşık oldum;
  eve ekmekle tuz götürmeyi
  böyle havalarda unuttum;
  şiir yazma hastalığım
  hep böyle havalarda nüksetti;
  beni bu güzel havalar mahvetti.
  
  orhan veli
• yalnızlık
  kuş uçmaz, kervan geçmez bir yerdesin.
  su olsan kimse içmez,
  yol olsan kimse geçmez,
  elin adamı ne anlar senden?
  çıkarsın bir dağ başına,
  bir ağaç bulursun
  tellersin pullarsın
  gelin eylersin.
  bir de bulutları görürsün,bir de bulutları görürsün
  bir de bulutları görürsün
  köpürmüş gelen bulutları
  başka ne gelir elden?
  çın çın ötüyor yüreğimin kökünde şu dünyanın ıssızlığı
  tanrı kimsenin başına vermesin böyle bir yalnızlığı!
  
  yaşar kemal
• yeni başlayan güne kırgınıım. her şey normalmiş gibi davranan insanlara da kırgınım. bir gün daha yaşayacak dermanım kalmadı derken; her sabah yorgun gözlerini makyajla kapatan, tek bir cümle daha çıkacak hali kalmamış dudaklarını jilet kırmızısına boyayıp güne koca bir kahkahayla başlayan ve kendini gizleyen kadınlara da kırgınım. kendime kırgınım. güçlü olmak, güçlü kalmak ve güçlü görünmek zorunda olduğum her an'a, her dakikaya, her insana kırgınım. hıçkırarak ağlamam gereken yerde, acı bir tebessümle umrumda değilmiş gibi davranmayı öğreten hayata kırgınım. tüm bu kırgınlıklarıma rağmen yine de güneş doğdu, yine de başladı gün. bana da bembeyaz bir kahve kupasının üzerine, keskin kırmızı bir iz daha bırakmak düştü.
  
  duymuşsunuzdur, abd’de yaşayan bir adam köprüden atlayarak intihar ediyor. cebinden çıkan notta ise 'evden köprüye kadar gittiğimde eğer biri gülümseseydi intihar etmeyecektim' yazıyor. ben hiç umudu kalmamış birilerine gülümsemek istedim. kırgınlıklarının ruhunda yarattığı kırıklarla yaşamaya çalışan, sırf gülmesi gerektiği için gülüp, konuşması gerektiği yerde konuşan -aslında mütemadiyen sessiz kalmayı yeğleyen- herkese küsmüş, en çok da herkes gibi hissetmediği için kendine küsmüş, girdiği her savaştan mağlup ayrılmış insanlara gülümsemek istedim. ama içten. ama gerçek.
  
  #günebirşiirbırak yazdım kağıtlarımın üzerine. son 2 haftadır her gün bir köşe başına bırakıyorum. bu bana amacım olduğunu hissettiriyor, ben gece ölmeye karar verirsem, ertesi gün şiir bırakmazsam birisi ölecek diyorum. bi süredir tanımadığım birisinin gülümsemesi için, köprüden önce son çıkışı olması için yazıyorum. eğer bir yerde görürseniz şiirimi, eğer gülümserseniz lütfen o köprüye gitmeden önce birini gülümsetin.
  
  *iki sigaram kaldı bu gece için
  yüzyıl yetecek çocukluğum,
  iki muhabbet kuşum,
  biraz da ateşim var.
  dua ediyorum ateşe
  vazgeçsin diye beni yakmaktan bu gece
  dünyanın bütün sabahları için iki bilet al maviş anne
  aman umutsuz bir yer olmasın!
  iki kendim varmış maviş anne
  biri benmişim biri mutsuz
  ben ölürsem maviş anne, mutsuz için
  dünyanın bütün sabahlarına bir bilet al.
  ben ölürsem mutsuza iyi bak!
• firuze
  
  —bilmeyenler seni ne anlasın
  firuze sen hayal üstü bir kadınsın—
  
  gün doğar
  gece aydınlığa karışır
  saçlarını umut gibi
  yaralı yüreğinle toplarsın
  hayata her gün bir adım
  ve bugün bir adım daha atarsın
  firuze bırak yaşanmamışlık
  yeni bir heyecanla yaşansın
  
  kelebekler yaşama kanat çırpar
  çiçekler tozpembe
  ağaçlar rüzgârda saçını tarar
  ırmaklar sütbeyaz çağlar
  bırak firuze bırak
  hayat akışında aksın
  seni bilmeyen görmeyen ne anlasın
  sen hayal üstü bir kadınsın
  
  gökyüzü gözlerini kıskanırdı
  bakışların bir sürgün
  bakışların hapis eden bir zindandı
  firuzem her sabah
  yeni bir tılsımla uyanırdın
  ellerin gökyüzünden
  düşen bembeyaz kar tanesini
  saçların göğsünde dağılan
  binlerce ırmağı andırırdı
  
  güneş tenine değmeye utanırdı
  bulutlara gizlenir
  akşam vardiyasında
  sana görünmeden usulca batardı
  senle her zaman yeniden
  bir doğuş yaratılırdı
  adın aşktı; sevdaydı.
  
  (firuze şimdi seni görmeyen
  beni ne anlasın
  sen hayal üstü bir kadınsın)
  
  vakit tüm arzulara gebe
  bir kez bile olsun
  hayatla koşuşturma
  bırak hayallerin yüreğinde
  yeşersin yeni bir ümitle
  sen sadece sessiz sedasız
  tüm güzelliğinle durduğun yerde beni bekle
  
  —ama böyle olmuyor ki firuze
  beni iyice dinle—
  
  adım hayat olmasa da
  kapı eşiğinin yaşama aktığı yerde
  gelir bulurum seni
  hiç beklemediğin bir günde
  söz o gün tüm gecikmeleri
  satır aralarına koyacağız bir şiirin
  yeniden ve kararlı bir halde
  
  (evet, o günü bekle
  her zaman ki gibi zarif duruşun
  ve saçına taktığın kırmızı gülle)
  
  gel otur hasretin kucağına
  geceyle örtelim acılarımızı
  mazi defterini yeniden açalım
  yeniden anlatalım sırlarımızı
  ama sil gözlerindeki bin yıllık yaşı
  hadi firuze hadi ülkemin kızı
  
  — nasıl unuturum deme firuze
  biz bu topraklarda neler unuttuk—
  
  küçükken anne kucağında
  dinlediğimiz ninnileri unuttuk
  bir yıldız gibi parlayan gözlerimizde
  birbirimize bakıp el ele tutuşup
  kurduğumuz hayalleri unuttuk
  
  —oysa bende bilirim bende
  biz bu coğrafyaya umuttuk—
  
  kardeşlerimizin toprağa düşen
  o masum gözyaşlarını
  alev alev yanan yüreğimizde kuruttuk
  sustuk firuze bile bile sustuk
  
  —oysa biz bu coğrafyaya umuttuk—
  
  ama gel gör ki her yerde zülüm
  her yer karanlık
  alev topları üstümüze üstümüze
  firuze yandık ki ne yandık
  çıra gibi aşk gibi
  yandıkça hayatı anladık
  
  —üzülme artık firuze
  yüzümüze güleni dost sandık—
  
  demek buymuş göreceğimiz
  demek çarkın yalancı
  hilebaz oyunlarına kandık
  umduk firuze umduk
  iyiliği mutluluğu güzelliği
  umduk ki hiç birini bulmadık
  
  —belki de firuze heyecanlarımızı
  bu yüzden bile bile unuttuk—
  
  (oysa biz bu coğrafyaya umuttuk)
  
  yorgunduk durgunduk
  alışılagelmemiş bir zamanın yolcusuyduk
  toprağı aşındıra aşındıra
  okyanuslara karışıp kaybolduk
  ırmak gibi usul usul
  aka aka savrulduk
  
  firuze kaderin her cilvesinde
  alnımızın akıyla doğrulduk
  mütevazıydik mağrurduk
  her gece yavaş yavaş
  senle ateşlerde kavrulduk
  sevda gibi aşk gibi
  aynı kalpte başladık
  aynı coğrafyaya umuttuk
  
  (suskunduk firuze suskunduk
  farkında değildik ama
  aynı yolun yolcusuyduk)
  
  —aynı yolun yolcusuyduk—
  
  kaderin o acı, tatlı
  o kaçınılmaz ilk cilvesine kapıldık
  bir pardon kelimesinin öncesinde
  dalgınca kalabalıkta çarpıştık
  belki de her şeyin son bulacağı yerde
  biz o an bu hikâyeye başladık
  
  —ne zaman bu anı hatırlasak
  senle uzaklara dalardık—
  
  firuze gözlerin o yağmurlu gün gibi
  hala ürkek hala bana tanıdık
  sen abranı kaçırmanın telaşıyla kızgın
  ben ise yüreğim sevdana kapılırcasına
  paramparça ve yanık
  
  — derken ayağa kalktın
  ve hiç konuşmadan ayrıldık—
  
  (daha seni hiç tanımadan
  nasıl oldu da inceden inceye
  kalbime işlendi ayrılık)
  
  — bir adım... bir adım daha
  kaybolup gittin durdum öylece—
  
  her bir adımın koca bir hiçlik
  her bir hiçlikte yeni bir yokluk
  her yoklukta varlığını buldum böylece
  firuze aşkın büyük darbesi
  umulmadık anda böyle inince
  gidişini seyrettim durup sessizce
  
  —hala da gidişlerin korkutur beni
  yakar canımı her gün sessizce—
  
  aradan günler haftalar geçti
  aynı mahallede göz göze geldik
  sevmeye başladım seni gizlice
  
  (nerden bilirdim firuze
  aynı mahalledeniz diye
  kader oyununu oynamış işte)
  
  her güm uzaklardan usul usul
  gizliden sana bakardım
  bir sevda bulutuydum
  gözlerinde durur ikliminde yağardım
  çünkü bilirdim firuze
  sen senden olanlardan farklıydın
  
  —bir kürdün acısına gülmezdin
  onun derdini kendi derdin sayardın—
  
  oysa sende ben gibiydin firuze
  ve benzemiyordun diğerlerine
  belki bu yüzden
  bilinmez bir sırla girdin kalbime
  
  —bilinmez bir sırla girdin kalbime—
  
  ve karanlığımda çıkardın yalnızlığına
  yaşam olmayan yüzüyle sana bakardı
  gözlerin gökyüzüne takılır
  gözlerim gözlerine takılırdı, susardık…
  oysa iki ayrı kaderin saklısındaydık
  
  gözlerinde yıldızlar kayardı
  gözlerimde yıldırımlar çakardı
  
  —işte firuze bunun adı aşktı; sevdaydı—
  
  sen bilmediğim düşüncelerle
  bir cam kenarında sessiz
  bir sigara dumanında semaya bakardın
  bense yağmurlu bir gecede
  özlemimle tane tane sensizliğe akardım
  
  —oysa iki ayrı hayatın saklısındaydık—
  
  ben ki kürd çocuğuydum firuze
  bozuk türkçemle konuşurdum hayalinle
  ağırdı dilimin yükü
  kaldıramazdı hiçbir dil işçisi
  her birinin fermanı sürgüne ölüme yazılıydı
  
  —ve işkence hapisti tek kelimenin bedeli
  kürtçe yasaklarla prangalıydı—
  
  seninle aynı ülkenin çocuklarıydık
  senin yaşadığın hayat hayattı
  benim yaşadığım önceden yazılmış
  bir kadere katlanmaktı
  
  —ben kürdüm demenin bedeli
  ilmiği boynuna dolamaktı—
  
  —her birinin fermanı sürgüne yazılıydı—
  
  kimisini amed zindanında
  aldı bir işkence anında azrail
  götürüp taa sonsuzluk diyarına
  kimisini darağacında selamladı ölüm
  düşürüp yiğitleri kancık ağına
  
  —oysa firuze her biri
  nice umutlarla sarılmıştı yarına—
  
  anter’ide ansızın
  bir sokak ortasında
  amansız yakaladı kahpe kurşunlar
  ki firuze
  yitik bir dilin gözyaşlarıydı
  anterden dökülen sımsıcak kanlar
  
  — ve meçhule karıştı
  zulme yazgılı garip hayatlar—
  
  unutulmuştuk bir kara parçasında
  haritanın en karanlık y(alanında)
  sancılarımız saçını beyazlatırdı
  umutlarımızın umut dağıtan
  mevsimlerin baharında
  firuze bir çocuk gibi koşardın
  tükenmişliğin içinde yeniden
  anlam katarak hayatıma
  
  —cümlelerimin yorgun olduğuna bakma
  daha akmadım anlamların ırmağına—
  
  ne demeli ki
  sansürlenecekse düşüncelerim
  daha söylenmeden sıcağı sıcağına
  suç özgürlük kelimesinde mi saklı?
  bu muydu düşen payıma?
  öyleyse işte bileklerim
  vurun kelepçeyi
  vurun dipçikleri kafama
  
  ve didik didik edin
  arayın atın her birini bir yana
  yağmalayın sözcüklerimi
  dağınık bırakın öylece, ellemeyin
  anlamsız ve kopuk kalsınlar
  anlamasın diye insanlar cümlelerimi
  vurun hadi daha can çekişiyor
  vurun hadi yok edin benliğimi
  
  —zaten ne anlam ifade eder ki
  haykırmayacaksam kimliğimi—
  
  ama unutmayın
  saklıyım hayatın her karesinde
  beni öldürdükçe
  bir benzerim alır yerimi
  prometus gibi var olmak için
  yeniden yeniden toplarım küllerimi
  
  —firuze üzülme tutsak etiler diye bedenimi
  ruhum hep özgür öldürmediler, öldüremezler beni—
  
  ama kırdılar her yanımı
  ve dediler: aykırı davranmak ne haddine
  sonra doğu(m) sancıları ektiler içime
  güneşin yoldaşıydım her sabah
  dağlara dayardım sırtımı ağrı da
  oysa firuze karanlıkları örttüler üstüme
  
  —karanlıklar ki korkutur beni
  karanlıklar ki yalnızlığıma gebe—
  
  insanlar bilirim doğumdan ölüme gider
  ben ki doğ(r) u(m) dan
  doğrudan, doğudan, doğrumdan
  alnı açık giderdim ölüme
  bırakma firuze beni yalnızlığımda
  yalnızlıklar ki karanlığıma gebe
  
  bu yüzden gel sokul yanıma
  kaldırımlara emanet etme gölgemi
  geceler hain, düşmeyeyim yollara
  yollar ki kan gölü ülkemin
  her sokak başında vurulmuşum
  dört parça, dört parça bedenim
  
  —ne olur firuze gel yanıma
  tutarsa bir sen tutarsın beni bu şehirde
  anlarsa bir sen anlarsın—
  
  vakitsiz gitme sokağımdan
  caddelerim mühürlüdür sana
  gidersen ‘mart kalırım, eylül kalırım’
  yanar bir yanım, bir yanım üşür
  vurulurum gene taa derinden
  gene.. gene..gene..
  
  —kız firuze seni sevdiğimi bilirler
  kullanırlar bana karşı
  ne olur gitme, ne olur gitme: t(uzaklara)
  
  sürgüler çekilmiş tüm kıpılara
  kuytuluk her yer, her şey ıpıssız
  in cin top oynamaya çıkmış meydanlara
  ellerim cebimde yürüyorum
  derken her defasında selam
  veriyorum yoldaşım yıldızlara
  ve bir de seni, seni düşlüyorum
  
  —oysa firuze hiç sorma
  sensiz ne çok üşüyorum—
  
  haydi, firuze gidecek hiçbir yerim yok
  arala bana perdeni aç camını
  yoksa tünerler şimdi başıma
  sararlar dört bir yanımı
  gitme demiştim sana
  gene de gelirim diye
  yitirsem de ansızın infazlarda canımı
  
  vurgundur ihanetler geçmişime
  sensiz binlerce infaz
  yaşamışım illegal sevmelerde
  derken yanmışım temmuz sıcaklığında
  ‘tanyeri atarken van da’
  sonra firuze arif’in kaleminde
  firari güvercinler olmuşum
  subaşlarında, mengene dağında
  
  —şimdi gidip de kırma kanatlarımı
  33 kan pınarı! akmaz, göl olmuş bu dağda—
  
  ve sürgün kalmışım kendi ilimde
  sürekli vurulup, kovulmuşum
  mecbur, yalnız koymuşum anlayacağın
  bacı, kardaş, sılayı geride
  33 kurşun bu, saplanmış öylece
  yıllardır paslanır belleğimde
  
  (33 kurşundur bu firuze
  saplanmış ülkemin kalbine)
  
  —aç camını şimdi
  bana; dur! gitme, gitme de—
• halbuki korkulacak hiçbir şey yoktu ortalıkta
  herşey naylondandı o kadar
  ve ölünce beş on bin birden ölüyorduk güneşe karşı
  ama geyikli geceyi bulmadan önce
  hepimiz çocuklar gibi korkuyorduk.
  
  geyikli geceyi hep bilmelisiniz
  yeşil ve yabani uzak ormanlarda
  güneşin asfalt sonlarında batmasıyla ağırdan
  hepimizi vakitten kurtaracak
  
  bir yandan toprağı sürdük
  bir yandan kaybolduk
  gladyatörlerden ve dişlilerden
  ve büyük şehirlerden
  gizleyerek yahut dövüşerek
  geyikli geceyi kurtardık
  
  evet kimsesizdik ama umudumuz vardı
  üç ev görsek bir şehir sanıyorduk
  üç güvercin görsek meksika geliyordu aklımıza
  caddelerde gezmekten hoşlanıyorduk akşamları
  kadınların kocalarını aramasını seviyorduk
  sonra şarap içiyorduk kırmızı yahut beyaz
  bilir bilmez geyikli gece yüzünden
  
  'geyikli gecenin arkası ağaç
  ayağının suya değdiği yerde bir gökyüzü
  çatal boynuzlarında soğuk ay ışığı'
  ister istemez aşkları hatırlatır
  eskiden güzel kadınlar ve aşklar olmuş
  şimdi de var biliyorum
  bir seviniyorum düşündükçe bilseniz
  dağlarda geyikli gecelerin en güzeli...
  
  hiçbir şey umurumda değil diyorum
  aşktan ve umuttan başka
  bir anda üç kadeh ve üç yeni şarkı
  belleğimde tüylü tüylü geyikli gece duruyor.
  
  biliyorum gemiler götüremez
  neonlar teoriler ışıtamaz yanını yöresini
  örneğin manastırda oturur içerdik iki kişi
  ya da yatakta sevişirdik bir kadın bir erkek
  öpüşlerimiz gitgide ısınırdı
  koltuk altlarımız gitgide tatlı gelirdi
  geyikli gecenin karanlığında..
  
  aldatıldığımız önemli değildi yoksa
  herkesin unuttuğunu biz hatırlamasak
  gümüş semaverleri ve eski şeyleri
  salt yadsımak için sevmiyorduk
  kötüydük de ondan mı diyeceksiniz
  ne iyiydik ne kötüydük
  durumumuz başta ve sonda ayrı ayrıysa
  başta ve sonda ayrı olduğumuzdandı...
  
  ama ne varsa geyikli gecede idi
  bir bilseniz avuçlarınız terlerdi heyecandan
  bir bakıyorduk akşam oluyordu kaldırımlarda
  kesme avizelerde ve çıplak kadın omuzlarında
  büyük otellerin önünde garipsiyorduk
  çaresizliğimiz böylesine kolaydı işte
  hüznümüzü büyük şeylerden sanırsanız yanılırsınız
  örneğin üç bardak şarap içsek kurtulurduk
  yahut bir adam bıçaklasak
  yahut sokaklara tükürsek
  ama en iyisi çeker giderdik
  gider geyikli gecede uyurduk
  
  'geyiğin gözleri pırıl pırıl gecede
  imdat ateşleri gibi ürkek telaşlı
  sultan hançerleri gibi ay ışığında
  bir yanında üstüste üstüste kayalar
  öbür yanında ben
  ama siz zavallısınız ben de zavallıyım
  domino taşları ve soğuk ikindiler
  çiçekli elbiseleriyle yabancı kalabalık
  gölgemiz tortop ayak ucumuzda
  sevinsek de sonunu biliyoruz
  borçları kefilleri bonoları unutuyorum
  ikramiyeler bensiz çekiliyor dünyada
  daha ilk oturumda suçsuz çıkıyorum
  oturup esmer bir kadını kendim için yıkıyorum
  iyice kurulamıyorum saçlarını
  bir bardak şarabı kendim için içiyorum
  'halbuki geyikli gece ormanda
  keskin mavi ve hışırtılı
  geyikli geceye geçiyorum'
  
  uzanıp kendi yanaklarımdan öpüyorum.
• gidersen yıkılır bu kent, kuşlar da gider
  bir nehir gibi susarım yüzünün deltasında
  yanlış adresteydik, kimsesizdik belki
  sarışın bir şaşkınlık olurdu bütün ışıklar
  biz mi yalnızdık, durmadan yağmur yağardı
  üşür müydük nar çiçekleri ürpeririken
  
  gidersen kim sular fesleğenleri
  kuşlar nereye sığınır akşam olunca
  
  sessizliği dinliyorum şimdi ve soluğunu
  sustuğun yerde birşeyler kırılıyor
  bekleyiş diyorum caddelere, dalıp gidiyorsun
  adını yazıyorum bütün otobüs duraklarına
  öpüştüğümüz her yer adınla anılıyor
  bir de seni ekliyorum susuşlarıma
  
  selamsız saygısız yürüyelim sokakları
  belki bizimle ışıklanır bütün varoşlar
  geriye mapushaneler kalır, paslı soğuklar
  adını bilmediğimiz doslar kalır yalnız
  yüreğimize alırız onları, ısıtırız
  gardiyan olamayız kendi ömrümüze her akşam
  
  gidersen kar yağar avuçlarıma
  bir ceylan sessizliği olur burada aşklar
  
  fiyakalı ışıklar yanıyor reklam panolarında
  durmadan çoğalıyor faili meçhul cinayetler
  ve ölü kuşlar satılıyor bütün çiçekçilerde
  menekşeler nergisler yerine kuş ölüleri
  bir su sesi bir fesleğen kokusu şimdi uzak
  yangınları anımsatıyor genç ölülere artık
  
  bulvar kahvelerinde arabesk bir duman
  sis ve intihar çöküyor bütün birahanelere
  bu kentin künyesi bellidir artık ve susuşun
  isyan olur milyon kere, hiç bilmez miyim
  sokul yanıma sen, ellerin sımsıcak kalsın
  devriyeler basıyor karartılmış evleri yine
  
  gidersen yıkılır bu kent kuşlar da ölür
  bir tufan olurum sustuğun her yerde
• sence biz ikimiz
  bir gün evlenebilir miyiz
  kaderin aynı sayfasına dökülür mü yazgımız
  ve aşkımıza secde eder mi bahtımız
  
  sence biz ikimiz
  bir gün evlenebilir miyiz
  kutsal bir nikah yeminiyle kenetlenir mi ellerimiz
  aynı yastığa dökülür mü saçlarımız
  
  sence biz ikimiz
  bir gün evlenebilir miyiz
  birbirimizin avuçlarında uyur mu yüreklerimiz
  zaman ölüme doğru akıp giderken
  sonsuzca yaşayabilir miyiz
  
  sence biz ikimiz
  bir gün evlenebilir miyiz
  kucaklarımızda ağlarken bebeklerimiz
  cennete varmışçasına gülebilir miyiz
  
  sence biz ikimiz
  bir gün evlenebilir miyiz...
  
  (bkz: isa yılmaz)
• sabah
  
  son yağmurlar da dindi dinecek,
  yazın habercisi kırlangıç
  saçakta
  senin o atlıkarınca gülümseyişinle.
  
  cevat çapan
• en güzel günlerimin
  üç mel'un adamı var:
  ben sokakta rastlasam bile tanımayım diye
  en güzel günlerimin bu üç mel'un adamını
  yer yer tırnaklarımla kazıdım
  hatıralarımın camını..
  en güzel günlerimin
  üç mel'un adamı var:
  biri sensin,
  biri o,
  biri ötekisi..
  düşmanımdır ikisi..
  sana gelince...
  yazıyorsun..
  okuyorum..
  kanlı bıçaklı düşmanım bile olsa,
  insanın
  bu rütbe alçalabilmesinden korkuyorum..
  ne yazık!..
  ne kadar
  beraber geçmiş günlerimiz var;
  senin
  ve benim
  en güzel günlerimiz..
  kalbimin kanıyla götüreceğim
  
  ebediyete
  ben o günleri..
  sana gelince, sen o günleri -
  kendi oğluyla yatan,
  kızlarının körpe etini satan
  bir ana gibi satıyorsun!.
  satıyorsun:
  günde on kaat,
  bir çift rugan pabuç,
  sıcak bir döşek
  ve üç yüz papellik rahat
  için...
  en güzel günlerimin
  üç mel'un adamı var:
  biri sensin,
  biri o,
  biri ötekisi...
  kanlı bıçaklı düşmanımdır ikisi...
  sana gelince...
  ne ben sezarım,
  ne de sen brütüssün...
  ne ben sana kızarım
  ne de zatın zahmet edip bana küssün..
  artık seninle biz,
  düşman bile değiliz..