speedway at nazareth

• mark knopfler'in sailing to philadelphia adli albumunun 10. sarkisi. yureginizi oksayan sololar icerir, her turlu ruh haline uyar.
• nasıra formula bir pistinin alternatif ismi.
• "but at the speedway at nazareth i made no mistake"... cümlelerinin fısıldanarak söylenip şarkıdaki vokal kısımlarının bitmesine müteakip aniden yükselen arka plandaki gerilimli temposuyla tezat oluşturan o ön plandaki rehavetli, içli gitar ve keman sololarıyla ve giderek hızlanan gerilimli temposu ve şarkının davulcu ve bascı tarafından fevkalade sürülerek temponun giderek yükseltilmesi sayesinde ender bulunabilecek güzellikte mark knopfler'a has gayet orjinal bir country tarzı şarkı olduğunu belirtmekte fayda var.
  
  birçok dinlediğimiz şarkıda bulunan klasik a - b - a - b - nakarat - bridge vs formlarına da tam uymaması da değerini arttıran bir nitelik.
  
  sözleri şöyle:
  
  after two thousand came two thousand and one
  to be the new champions we were there for to run
  from springtime in arizona 'til the fall in monterey
  and the raceways were the battlefields and we fought 'em all the way
  
  was at phoenix in the morning i had a wake-up call
  she went around without a warning put me in the wall
  i drove long beach, california with three cracked vertebrae
  and we went on to indianapolis, indiana in may
  
  well the brickyard's there to crucify anyone who will not learn
  i climbed the mountain to qualify went flat through the turn
  but i was down in the might-have-beens and an old pal good as died
  and i sat down in gasoline alley and i cried
  
  well we were in at the kill again on the milwaukee mile
  and in june up in michigan we were robbed at belle isle
  then it was on the portland, oregon for the g.i. joe
  and i'd blown off almost everyone when my motor let go
  
  new england, ontario we died in the dirt
  those walls from mid-ohio to toronto they hurt
  so we came to road america where we burned up the lake
  but at the speedway at nazareth i made no mistake.
• sailing to philadelphia albumunde bilhassa kullanilmaya ozen gosterilmis olan ve detayci kulaklarin ceperinden kacmayan outrolardan birine sahip sarkidir. bir digeri icin albumle ayni adi tasiyan parca dinlensin bir zahmet...
  soyle ki, parcanin hicbir yerinde duyulmayan, lakin neredeyse bitmeye yakin ortaya cikan nagmeler gecidi muptela eder insani. hele o keman yok mu!
  “hocam bu melodilerden tek basina bir sarki olur be... mark abimiz resmen surpriz bir sonla bitirmis parcayi...” dusuncelerine mendil sallanirken, paul franklin'in pedal steel guitari ile ilk kez tanismanin keyfine varilir.
  
  akabinde, “...a little bit of that’d get you down
  a little bit of this’d get you up...”; yanisi ver elini junkie doll...
• nedense 21. yüzyılın telegraph road'u gibidir bu şarkı. telegraph road bu şarkıyı almıştır, elinden tutmuştur, yetiştirmiştir ve sonunda kendi sözünü söyleyebilecek hale getirmiş, hayata hazırlamıştır. babasıdır adeta onun. son bölümdeki solo da baba yadigarıdır bu şarkıya. tıpkı babasının da yaptığı gibi duman eder adamı.
• mark knopfler mucizesi, saatlerce loop'da dinlenebilir mucize.
• 3:05 itibari ile sozlerin bittigi noktadaki bir anda patlayan bas gitar + davul tu$esi sanki, yolda sakin sakin durmakta olan bir nascar'a aniden gaz verip o ilk muhte$em patlamaya oykunur. zaten orada motoru acar knopfler, sonrasinda usul usul basar gaza, and he makes no mistake.
• hill farmer's blues ile birlikte mark knopfler'ın solo kariyeri setlistinin en önemli parçalarından. üstadın elinde bir adet 58 doğumlu bir les paul vardır. şarkının orta yerinde gerilimin tavan yaptığı noktada ise richard bennett bir adet 59 doğumlu les paul sürer sahaya. işte o an, tam da o iki ses dalgasının kaynaştıkları anda ruhumu teslim etmek isterdim.
• hayali bir indycar sezonunu anlatır.
• country müziğinin es geçilmediği parçadır. knopfler burda genizden okur adeta.