hesabın var mı? giriş yap

  • reklam afişlerini ilk gördüğümde şaşırdığım, sonra birisine anlatırken "3 yaş olmasın" dediklerinde "ya belki de 3 yaştı hakkaten yanlış mı okudum acaba dediğim, gidip tekrar bakıp 3 ay yazdığından emin olduğum kurs.

    yabancı bir firma. afişte "3 ay - 12 yaş arası çocuklarınız için ingilizce" yazıyor.
    internet sayfalarına girdim şimdi, evet 3-22 ay arası için bir sınıfları var.

    3 aylık bebeği bıraksam kurs süresince anca kıçını temizleyebileceklerini düşünüyorum.
    onu da ingilizce yaparlarsa çocuğun ilk kelimeleri çok hoş olmayacaktır.
    (bkz: oh shit)

  • "çabuk ve sıcak getirirseniz memnun oluruz" yazdım.
    adam çabuk ve sıcak getirip "memnun oldunuz mu?" diye sordu.

    dumur oldum.

  • yaratıcı değiller. sürekli aynı kalıpları kullanarak birbirlerini gazlıyorlar.

    - çok mu güzeliz ne..
    - o senin güzelliğin canım..
    - ee çekene de bakmak lazım..
    - çok ösledim canım ya, bi ara buluşalım..
    .
    .
    .
    böyle gider bu..

  • ay yazık show must go on dermiş, çok profesyonelmiş!

    evet profesyonelsiniz, bu ülkenin anasını bellemek için!

    sen şimdi ağlarsın da o program da!

    olacaklar belli, acun'un çizgisi belli zaten. bir yarışmacı duygusal bir parça söyler, ebru başlar ağlamaya! diğer juriler elinden tutar filan, duygusal bir ortam! insanlara görüyorsunuz üzücü bir durum bu adamı serbest bırakmak lazım, yazık mesajı verilir!

    serbest bırakalım da kulak arkamızı da aradan çıkarsınlar değil mi lan yavşaklar, hırsızlar!

    tanım: yapmacıklık yapmak için alınacak karardır.

  • organ mafyası, çocuk tacizi, işkence, cinayet yetmiyormuş gibi bir de tuncer'in karısı emine var. hikayede kendisinin görevi bütün suçu gizlemek. "ne alakası var efendim tamamen iftira" diyerek her şeyi inkar ediyor.

    bir de skt'si geçmiş 400 koli gofretin ambalajını değiştirip yeniden piyasaya sürme olayı var ki çok orijinal bir fikir gibi geldi bana: "madem kötüyüz bunu da yapalım amk,hem hikaye bütünlüğünü bozmuyor." yani adamlar eleştirmenlerden tam not almak için her boku yapmış gibi.

  • oturma duzenegi nedeniyle gloria'nin starbucks'dan daha sansli oldugu rekabet. gloria'da elinize verdikleri menuden begendiginiz kahveyi "ahanda şu olsun" diye gostererek isteyebiliyorsunuz, starbucks'da telaffuz etmek durumundasiniz :

    - bana bi tane maçarotti..
    - efendim?
    - bi tane makivetti..
    - nasil?
    - nescafe var mi?
    - yok maalesef..
    - sittir, o zaman bi tane makamotti..
    - ne?
    - ver bisi iste canina yandigim..

  • büyük ihtimal japonya başbakanı da ne diyo la acaba bu diyodur içinden.
    adamlara yaptıkları projeyi anlatmış. adamdan aldığını adama satmış.

    adam da naapsın, müşteri herzaman haklıdır diyip he abime, he uzunuma demiştir.

  • birisi ancak bir eleştirinin konusu olabilecekken öteki bir övgü unsuru olma özelliği taşır.

    kimseyi egosu yüksek diye övmez ya da ona saygı duymazsınız. ancak özgüveni egodan arındırılmış bir biçimde yüksek olan kişiyi rahatlıkla sever ve översiniz.

    ego,başkalarınca beslenmeye muhtaç bir olgudur yani aslında sizi başkalarına direkt olarak muhtaç kılar.
    özgüven ise ancak kişinin kendi kendini beslemesi ile oluşabilecek bir olgudur ve kişiyi başkalarından bağımsız kılabilir.

    insanların gösterdiği sahte ama düzeyi yüksek türden ilgi ve alaka, egonuzu fazlasıyla şişirebilir ve yetersizliklerinizi görüp onları giderme noktasında önünüze, bizzat 'sizi' engel olarak koyabilir.
    özgüven ise, sahteliklere geçit vermeyen ve reel yeterlilikler üzerinden gelişen bir olgudur ve sizi, size rakip kılar.

    başkalarının alkışlarına muhtaç olan ego,özgüvenin o hür duruşu karşısında yetersiz, bir o kadar da değersizdir.

    biri dosttur insana, diğeriyse çoğunlukla düşman.

  • son zamanlarda izlediğim en ilham verici şeydi. başları iyi sonları kötü diyenlere bakmayın vasat diyebileceğiniz sadece 2 bölüm var ki onlar da aslında vasat değil, sadece üstü kapalı anlatım tercih edilmiş bölümler. netflix her ne kadar ''kapitalist'' bir şirket olsa da david fincher, tim miller gibi insanlara sanat yapabilecek alanlar açması alkışlanası. fincher'in de zaten bu yönde açıklamaları var, filmlerde artık sanatsal bi kaygı taşımanın zor olduğu, dizilerin bu boşluğu dolduracağına yönelik.

    bölüm bölüm değerlendirme yapacak olursak;

    --- spoiler ---

    birinci bölüm gerçekten suratınızda patlayarak açılıyor. böyle uzun serilerde ilk bölümden seyirciyi yakalamak çok zor iş. en iyi bölüm mü? bence değil ama seriye dair en merak uyandıran bölüm diyebiliriz.

    ikinci bölüm ile on birinci bölüm'ün temel mesajı aslında insanların nasıl evrildiğine dair. el kullanımının öneminin ve kritikliğinin altı çiziliyor. bunu, ikinci bölümde insanların en çok sevdiği hayvanlardan biri olan kedilere bir baş parmak vererek insanların kendi sonlarını hazırladıklarını belirterek yapıyorlar. bir şeyleri tutma hareketinin evrimdeki yerinin önemine değiniyorlar. insan yapımı robotların bölüm başından beri insanlarla dalga geçmesinin bedelini, bölüm sonunda kedicikler ödetiyor. kedi sevmekten yok olan bir dünyanın tasviri süper değil mi? düşmanınızın en büyük arzusu ve silahı kendini sevdirmesi. burada tabii olarak interneti kedilerin ele geçirmesi göndermesi de var.

    üçüncü bölüm, teknik olarak inanılmaz iyi bir bölüm her yerinden emek akıyor. motion capture teknolojisinden yararlanarak çekilen en iyi bölüm (motion capture yokmuş inanilmaz). stilizasyonu mükemmel.

    dördüncü bölümde amerikanın kolonileştirilmesine bi gönderme var, bu bölüm bence teknik olarak biraz arızalı, fps sorunları var. bir kaç sahnenin kare kare oynadığını hissediyorsunuz. god bless america bölümü diyebiliriz.

    beşinci bölümün çizimleri mükemmel hikaye olarak pek parlak olmasa da çizimleri ve kompozisyonu yetiyor.

    altıncı bölüm benim favorim. insanoğlunun hırsları, evrendeki yalnızlığı, tedirginliği bir yoğurtla bu kadar mı mükemmel anlatılır beş dakikalık bir sürede, şahane.

    yedinci bölüm bence, hikaye açısından en vurucu olan bölümlerden bir tanesi, teknik olarak en kusurlu bölüm aynı zamanda . simülasyon olan kadının suratı mükemmele yakınken, diğer karakterlerin suratı hiç iyi değil. özellikle erkeğin ağız ve göz çevresindeki mikro mimiklerin neredeyse hiçbiri yok. ancak insanın yalnız kaldığını fark ettiği anın şokunu o kadar güzel taşımış ki karnınıza tekmeyi vurup geçiyor.

    sekizinci bölüm bu serinin en çok okuma yapılabilecek ve benim en sevdiğim bölüm oldu. çindeki boxer ayaklanmasından, endüstiriyelleşmenin insanların ve doğanın ruhunu öldürmesine kadar uzanan, kendinizden farklı olanı dışlamanızın sizin de başkalarının farklısı olduğu gerçeğini değiştirmediğine varan mükemmel bir hikaye anlatımı var. steampunk çizimler, yaratılan atmosfer şahane.

    dokuzuncu bölüm izleyenler tarafından da pek tutulmayan bir bölüm olmuş imdb puanlarına bakınca, öncesindeki hikayenin ağırlığının altında biraz ezilmiş bence. bu hikayade karakterin kendisinin de söylediği gibi yaşadığınız yer fikirlerinizi değiştirmekten öte biçiminizi bile değiştirebiliyor. küçük bir köpek yavrusu atıklar içinde büyüdüğü zaman kocaman bir canavar oluyor. dünyaya yaptığımız eziyetler uzaya savrulmuyor, hepsinin bir sonucu olacak ve kirlettiğimiz evrenin şeklini alacağız diyor aslında.

    onuncu bölüm, evrendeki en güçlü predatör olan insanın kendisinden fiziksel olarak daha üstün bir yırtıcıyla karşılaştığında takınacağı tavrın ne olacağını düşündürtüyor. insanların bu anlamsız savaşına, hamaset edebiyatıyla başka bir türü bile dahil edebileceğini, propagandanın gücünün ne kadar evrensel olduğunun altını çizmiş. doğada özgürce yaşamak için dünyaya gelmiş çok güçlü bir predatör bile insan aklının kötülüğü ve organizeliği karşısında çaresiz kaldığı, shapeshifter olmasına rağmen ölü bedeninin yine dışlanmamak için insan formuna büründüğünün okuması da yapılabilir. kendini, ülkelerin birbiriyle olan savaşlarının manasızlığı içinde bulan anti militarist bir askeri konu alıyor özetle.

    on birinci bölüm, ikinci bölümle aynı matematikte. insanın orijin hikayesini anlatıyor. bir uzay üstünde uydu tamir etmekte olan bir astronotun uzay boşluğunun içinde sürüklenmekte olan minnacık bir parça ile hayatının tehlikeye düşmesi durumu aslında üstü çok kapalı bir şekilde insanın rassal bir şekilde dünyada var olduğunu anlatıyor. boşlukta sürüklenen o minicik parça insanoğlu ve ne kadar manidar, bir başka canlıya zarar veriyor. astronotun üstün iletişim imkanlarına rağmen, teknolojiye rağmen çaresiz kalıp, insanlığı ileriye taşıyan, zekasını geliştiren yegane organı, elleriyle hayatını kurtarması aşırı klas bir metafor olmuş.

    on ikinci bölüm, dünyanın hiçbir zaman şahane bir yer olmadığını alatıyor. pazarlamacılar, yani günümüz kapitalist düzenin avcıları geçmiş çağlardaki başka bir avcıya yakalanıyor. evrende her zaman bir av ve avcı vardı denilmek isteniyor. coca cola şişesi metaforu yine çok klasdı. ayrıca hikayenin durağanlığından galiba, seslere çok odaklandığımdan da olabilir foleyleri bana biraz kötü geldi.

    on üçüncü bölüm, bu bölümün yakın çekimleri live action bence, başrolde oynayan hanım ablamız handmaid's tale'de de oynuyor bu kadar birebir olması ürkütücü. bence burada biraz tinsel bir gönderme var, makineden bağımsız insanların ruh vermek istediği şeye ruh verebilmesi ya da ona ruh katabilmesi anlatılıyor. 2200 yılında robot insan ayrımının olmaması gerektiğini anlatan sjw filmi gibi, o zamanlarda böyle bir ayrım olursa ödülsüz dönmezdi kesin bu kısa film.

    on dördüncü bölüm, bu bölümü ben biraz tutucu buldum, tüm bölümlerin ilerici uslubuna karşılık. çok ağır konservatif mesajlar var bu bölümde, modern sanatlara da ufaktan bir gönderme yapılıyor gibi geldi bana. ''dünyanın neresine gidersen git illaki evim ve anamın dolması'' gibi bi hava uyandırdı bende. plot twist olarak çok enteresan gibi dursa da, gönderdiği mesajlar bana çok pozitif yansımadı. zima dediğimiz karakterin zenci olarak modellenmesi, zencilerin köle olması ve kölelikten kurtulduktan sonra dünyayı şekillendirebilecek insanlar olması* ama sonunda yine temizliğe geri dönmesi... aşırı wasp bi uslup olmuş bence. aslında amacı bunun tam tersini vermek, kaş yaparken göz çıkarmışlar. insanlığın; sadeliğin ve kendini rahatlatan şeylerin peşinde koşmasını ödevlemiş ki insan değil bu insanlaşmış bir robot, ''dünyanın sonunda bir bok yok evladım ben çok gezdim çok çizdim huzuru bulamadım en iyisi namaza dönün, gidin günah çıkarın'' diyor dolaylı yoldan bu film bize.

    on beşinci bölüm, bu bölüm ağzımda blade runner 2049 için çekilen animasyon filmlerin tadını bıraktı. böyle bir, iki bölüm daha olsaymış daha güzel olurmuş. bu bölümün olayı bence, seyirciyi ait olmadığı bir sınıfın tarafını tutmaya itmek. çaylak olan sayborgun gözlerinin masmavi ve kocaman olması, küçük bir fare türü canlıyı ezmemek için operasyonu tehlikeye atan başka bir sayborg, robot olmasına hatta sözleşmesinde yazmasına rağmen ölümden korkmak falan. bu sayborgların karşısında ise etten ve kemikten oluşan, öldümü gerçekten ölecek olan insanlar var. sadece siyah bir kamyon ile hırsızlık yapan sayborgların tarafına geçiyoruz, manipüle ediliyoruz yani.

    on altıncı bölüm, mary elizabeth winstead'ın doğal ve kilo almış hali bile ne kadar ortalama üstü dedirtiyor insana öncelikle. bu bölümde çoğu mib filminin sonunda yapılan gönderme yapılıyor aslında. ya biz başka varlıkların yaşadığı bir evrendeki yerdeki toz tanesiysek babında. zamanın göreceliliği ve tarihin tekerrür etmesi göndermeleri güzeldi. yani fikir olarak dünya tarihinin bir buzdolabının dondurucusundan anlatmak harika bir fikir. carl saganın'da altını çizdiği, insanlığın var oluşu evrenin oluşumuna bakınca göz kırpma süresi kadar olmasını iyi vermişler. bir gece bekleyip tekrar paleolitik döneme dönmesi falan çok iyiydi bu bağlamda.

    on yedinci bölüm, bu bölüm anlatmak istediğini dolandırmadan anlatmış, hitlerin başına ne gelirse gelsin yine bir savaş ve mücadele olacak ve yine o beğenmediğiniz kara düzen yenilecek. çünkü tarih her zaman kazananı haklı görüre getirmeye çalışmış bence.

    on sekizinci bölüm, muhteşem bir final, bi önceki bölümde de siyasi olarak hollywood film sektörünün doğal düşmanlarından birini ele almıştı, soğuk savaş dönemine laf sokmassa zaten olmazdı. dijital çizim olarak beni en çok tatmin eden bölüm bu oldu. hırslarına yenik düşmüş insanların dünyayı sürüklediği ve sürükleyeceği şeyleri gösteriyor. devletlerin, hükümetlerin, özellikle rusların kendi pozisyonlarını koruyabilmek için her şeyi örtbas edebileceğini, sscb'nin ne kadar insanlık dışı bir yapı olduğunu anlatmış bence. bölünerek bölgeyi tarayan askerlerin sovyetlerin içinde yaşayan topluluklar olduğunu varsayıyorum. ancak hangi milletten olursa olsun şerefli ve onurlu askerleri alkışlamamız gerektiğini de ödevliyor bize kendi çocuğunu gönderip cephede kalan askerle. ha bir de bazı sorunları çok deşmeyin daha da büyeyebilir diyor. finali de er ryan'ı kurtarmaktaki gibi uçak bombardımanıyla bitiyor ve izleyiciye beklediği katharsis yaşatılıyor. savaş filmi türünün aksine fazla duygu katmadan, çok monoton* ve düz bir bolum aslında.

    --- spoiler ---

    biraz uzun oldu, kısaca netflix'de izlediğim roma'dan sonra en iyi şeydi. muhakkak zaman ayırılıp izlenilmesi gereken bir eserler bütünü.

    edit: imla ve ufak eklemeler.