evham

• kapıyı kilitlersin, anahtarın kilit çeperine dayandığını iyice hissetmek için elinden geleni yapar, kırarcasına çevirirsin, üstüne bi kaç kez de çekersin kapıyı. o yetmez sallarsın, sonra bütün bunları rutine bağlayıp her gün yapınca bu sefer de sanki hiç yapmıyormuşsun gibi gelir artık, tatmin olmamaya başlarsın, dışarıdayken kapıyı kilitlediğini sana daha da net hatırlatacak yeni bir şeyler yapmalısındır bugün, yeni, farklı atraksiyonlar eklemelisindir ki "ohh evet bu gün kilitledim ben o kapıyı çünkü.." diyebilesin. zaten asıl evhamın kapı kilitleme anındaki şüphecilik değil, saatler sonra dışarıda çektiğin ıstırap olduğunu bilirsin. işte o çünküden sonra gelen atraksiyonlar böyle böyle değişir gider. bi kaç hafta kapıya vurunca gelen tok seslerle, bir kaç hafta kapının kulpuyla, bir kaç hafta tekmelemekle idare edersin, " kapıyı kilitlediğime eminim çünkü tekme attım bugün " dersin. " bak dizim de acıyo hala " diye kendini ikna etmeye çalışırsın. dizim acıyo mu diye dizinle oynar durursun. acıyosa off diyceğine oohh dersin yaa hakaten kilitlemişim kapıyı..
  
  şimdi bunlar da yetmiyo bana, hem dizlerim de bi işe yaramıyo anasını satiim , yara bere içinde kaldı. bi yöntem buldum. kapıyı kilitlediğim esnada etrafta daha önce hiç bakmadığım bi yöne, bir nesneye, duvara, duvarın çatlağına, duvardaki resme, resimdeki kuşa, kuşun kanadına, kanadındaki mavi lekeye...
  
  filan bakıyorum. fotoğrafik hafızamı kullanıyorum. ve her gün farklı bi şeye bakıyorum ki, dışardayken "ooh evet kapıyı kilitledim bugün, çünkü o esnada şuna bakıyodum.." diyebileyim. baktığım o şey gözümde canlanınca kapıyı kilitlediğimi de hatırlayıp ikna oluyorum.
  
  bakalım bu ne kadar gidecek.