in treatment

• ilk hafta paul'e hayran kaldığım, 2. hafta hastalarla empati kurup paul'e ve bütün o parmaklarının hareketine gıcıklaştığım, 3. hafta paul'ün özel hayatındaki çalkantılara rağmen nasıl hastalar karşısında öyle sağlam durabildiğine şaştığım, 4. hafta... hımm.
  
  bazen, kendi içimle uğraşırken, paul'ün seanslarındaki hastaların uğraşıları geliyor aklıma. çözümsüz hissettiğim zamanlarda, kendimden sakladığım ne var acaba diye, içime ikinci kez göz gezdiriyorum. çocukluğumdaki hangi travmaların etkisi altındayım acaba şu an? hangi yalanların arkasına gizleniyorum? kıskandığım ve bundan nefret ettiğim için belleğimden silip attığım hangi kadın/erkek hayaletleri dolaşıyor ki içimde?
  
  bu dizi, insanın iç'ine dair çok çıplak ve çok rahatsız edici ve çok meraklandırıcı bir dizi. bu dizi beni çok yoruyor. ve yalnız izlerken çok zorlanıyorum - yanımda konuşabileceğim bir akla ihtiyaç duyuyorum. buna rağmen, tıpkı seansın sonunda bir daha gelmemeye niyetlenip de öteki hafta aynı saatte kös kös gelen hastalar gibi, geri dönüyorum izlemeye.