ü

• ile - ve manasında kullanılan bir eski ses. sesliden sonra gelmesi durumunda kendinden önceki sese "y" ya da "v" ile bağlanır. (bkz: leyla vü mecnun) (ben yanarım düñ ü günü, bana seni gerek seni)
  
  hafızam beni yamultmuyorsa ^* orhan veli ^* kaşgarlı mahmut'u anmak için çağatay türkçesi ile bir şiir yazdıktan sonra arapça olduğu için "ve" yerine "ile" kullanmaya başlamış. her ne kadar ile, 've'yi tam olarak karşılamıyor olsa da, eski eserlerdeki ü'den etkilenmiş olma olasılığı saklıdır.
  
  benim asıl kafamı karıştıran ise <ve>=<ü> eşitliğidir. u yerine v kullanıldığı dönemlerde (ısrarla bkz: #11270705) kullanılan bir umlaut <ve> şeklinde <ü> sesi veriyor. daha doğrusu ses yazıya öyle geçiriliyor. ü diyor, <ue> yerine <ve> (v+umlaut) yazıyorsunuz. kronolojik olarak gerçekleşme ihtimali neredeyse imkansız olsa da benim hâlâ kafamı karıştırmaktadır.
  
  ayrıca ü sesi, herhangi bir cümlenin sonuna geldiğinde bir beraberlik hissi de vererek hala gündelik dilde kullanılmaktadır: geliyürü, gideyürü, bakayürü işte öyle. (entere basarken kazara ü'ye giden barnak)