beden eğitimi dersinde takla atma zorunluluğu

• şöyle bir gerilip tosbağadan hallice yerde boyun üstü yuvarlanıp tekrar ayağa kalkmayı gerektirir dünyanın en saçma aktivitesinin müfredata girmiş biçimidir.
  
  beden eğitimi olduğu günler hissettiğim duygu ile, hukuk fakültesi son sınıf finallerimde hissettiğim duygu allah belamı versin ki aynıydı. lan nasıl bir stres, nasıl bir gerginlik ağzına sıçayım. çocukken anksiyete geçirme sebebimizdi diyebilirim.
  
  bizim minderler yeşildi, böyle mevlana yeşili. o minderleri gördüğüm an yüreğime bir öküz oturur ne yapacağımı şaşardım. dünyada ikinci bir amaçsız ve bunca stres veren bir eylem var mı inanın düşününce bulamıyorum. sırtım başım çok ağrır, kıç çatalım görünecek mi, popom arkadan çok mu büyük görünüyor yuvarlanırken acaba sorunsalı da ergen bir kız çocuğu olan bendenizi o zamanlar iyice bunalıma sokardı. hele sınıfta hoşlandığınız bir çocuk filan varsa, geberin, magmanın içine girin daha iyi.
  
  kısacası ergenliğimizde büyük gedikler, gençliğimizde onulmaz yaralar açmış aktivitedir.
  
  p.s. : bu kadar büyük bir kalabalık olmamız, en azından o günlerin acısını bir nebze de olsa hafifletti yüreğimde. bir tek ben bu işkenceyi çekip yiğitliğe bok sürdürmemek adına yuvarlanmaya çalışıp duruyorum sanıyordum. yalnız değilmişim be sözlük !
  
  (bkz: seri şükela veren güzel insan)