esna

• bir seyyidhan kömürcü şiiri.
  
  herkesin bıçağı yok bir esnada
  eşyanın devamı
  senin tamamın olduğum bir evde
  sana en uzun yarımlardan bahsediyorum
  ben açıkçası seni yanımda hep siyah bir huy gibi taşıdım
  kendi masalından düşene biz denir bir vakitte
  insan durup kuyusunu beğenmeye gelir bir dünyada
  birkaç kişiydik güya
  birkaç iş vardı
  birkaç ev
  iki ömür üç defa eşyanın asıl yerini aradım
  
  aramak eşyanın en kötü yeridir bu bıçak başka
  ruhumu kestim ruhumu kestiğim bir zaman biçimidir esna
  siyah huylu adamlar var bir dünyada
  bak sen sustukça kalbime kaçıyor sesim
  bak kendimin devamı değilim ben
  yüzümün devamı değil gövdem
  yazık ki terbiye eşyaya mahsus insan unutkan
  eskinin eski kıymetiyle utan dedim
  utan ve güle kırmızı davran
  eski seslerin aşkıyla ilgilendiğim o vakit
  elimde alnın elimde ağız tadın
  elimde seni sevme tehlikesi geçirdim diye bir ilan
  gül'e sabır et sabr'a bıçakla katlan
  başka hayal girince aşkın girmediği evlerde
  kapının sesine inanmak feci
  biz demek korkunç
  zaman yok esna yalan
  eşyanın asıl yeri kimin haddi
  kimin hesabı sevişmeyi artık unuttum sanmak
  
  bu sefer suyuma saplandı masalını yazdığım bıçak
  bu yüzden ruhumu kesti masalını olduğum insan
  işte bütün bütün suları daha iyi düşündüm
  sesimin kara devamıdır sesin
  insan aslen fazlasıdır bir dünyanın
  her şeyi suyla düşünecek kadar pişmanıdır bıçak
  burada hep iki kişiyiz ama üç ağız tadım var
  hep üç cümlem var üçü de aynı:
  insan bizzat fazlası olur bir dünya
  dersi tarih olanların en önce ellerini yıkaması içinmiş su
  en uzun yarımlarla unutanmış insan