anne olmak istemeyen kadın

• hormon fırtınasını filan geride bırakmış biri olarak hayatımın hiç bir döneminde anne olmak istemedim bir çocuğa. ne uykusuzluğunu, ne yorgunluğunu, ne emeğini, ne maddiyatını, hiç bir detayını düşünürken bulmak istemiyorum kendimi. hangi okula gideceği, sağlıklı bir ailesinin olup olamayacağı, adil bir ülkede mi yaşayacağı ve hatta sikimsonik genlerimdeki bir mutasyon yüzünden hasta olup acı çekeceğini bile öngöremiyorken ben kendi yaşamım için çocuksuz bir hayatı daha yaşanılır buluyorum. yeğenlerim oluyor, kuzenlerimin çocukları, eş dost çocukları, akut olarak bir çocuk sevmek istiyorsam yetiyor. hem zaten tahammüllerim pek yüksek de sayılmaz çocuk zırıltısına. anneliğin kutsallaştırılmasını filan pek anlayamıyorum. bir kadın anne olmak isteyebilir ya da anne olmak istemeyebilir. sadece kadın diye, sadece kadınlık hormonları var diye hayatının bir döneminde kesinlikle ama kesinlikle anne olmak isteyecektir diye bir şey yok. anne olmaya karar vermek gayet kişisel bir karar. ve bence zor bir karar.
  
  bana kalsa sokak hayvanları, bitkiler ya da kendi kaderine terk edilmiş çocuklar, hepsinin birer anneye ihtiyacı var. ve o kadar büyük ki bu açık, sadece kendi doğurduğu çocuğa anne olan kadınların bencilliği geri kalan herkesi boğuyor.