maysa ve bulut

• güzelliği şöyle dursun, içindeki güneş ana karakteri rahmetli babaannemin aynısı. izledik inanamıyorum. ve zaten yaşadıkça, bir zaman sonra, ölenler çoğaldıkça hayatta, gerçek, hayal, ölenler, çizgi filmler hep karıştı bende. hiç yaşamamış gibi değil mi ölen de? çizgi filmler bile bazı zamanlar gerçektiler bence. öyle sahneler var ki bu çizgi filmde hayat bazen o kadar gerçek değil. içindeki babaannemdir dersem, kim aksini iddia edebilir?
  
  babaanneler de babaanneydi eskiden be. şimdi oğlumun babaannesi bana kumsalda gördüğü kaslı adamı gösterip; '' bu adamla yattığını düşünsene '' diyor. "düşünemem anne olur mu ?" diyorum, "ben düşündüm oldu." diye de cevap veriyor. benim babaannem yaptığı peynirleri nasırlı parmaklarıyla bana tattırır, patates sökmeyi öğretirdi elindeki şimdi isimin hatırlamadığım aletle.
  
  neyse işte, babaanneler babaanneye, anneler anneye benzerdi önceden galiba. şimdi herkes ''bi beş dakka lavobaya gideyim de yerime bakıver.'' diyen esnafın bıraktığı biçare gibi durumlardan bihaber ve eğreti hayattaki yerine. ben mesela, yarım öğretmenim, yarım anne, çeyrek evladıyım ailemin, yüzde altmış dokuz falan da ev hanımı belki de (küsuratlı sayı malum,anladığınız hikaye).
  
  her şey yarım. o yüzden bu entry de.