• eh yani normal çıkarımdır. ateist nasıl mutlu olsun ki? hele de türkiye gibi müslümanların kendi inançlarını her gün dayatmaya çalıştığı, ateistleri hedef gösterdiği, sokakta rahat rahat ateist öldürmekten bahsettikleri, hepsini geçtim devletin başına çöreklenip ateistin verdiği vergilerle zorla din dersi öğretip her köşe başına cami dikip bir de üstüne çalıp çırpıp kendi ceplerini doldurduğu, ateistim dediğinde karşısındaki müslümanın nefret dolu bakışlarına hedef olduğu bir ülkede nasıl mutlu olsun ateist? müslüman adam ateiste hayatı zindan etmek için dünyaya gelmiş gibi davranmasa, dinini evinin duvarları içinde tutabilse zaten bu ülkede pek çok kişi mutlu olur, müslümanlar dahil.
  • sebebi sen ve senin gibiler olmasın? ülkenin a. koy, bir hakaret olarak atayiz bunlaaar diye binlerce insanın önünde haykır, oruç tutmayanı döv, her gün bir din adamı çıkıp acayip fetvalar versin ve mahalle baskısı artsın, sonra mutlu ateist yok. bu topraklarda ateistin mutlu olması mümkün mü amk?
  • her insan günlük hayatını ufak mutluluklarla doldurmaya çalışır. bir şaka, bir türkü, birinin gülücüğü, alkol, çikolata, gemicik...

    bazen yıldızlar dogru hizadalarsa, şakalara güldükten, türküler bittikten, gülücükler dindikten sonra hayatı düsünür. günlük hayatını degil, hayatın kendisini.

    <derin dusunce arası>

    bu kadar acının oldugu ve acının bu kadar adaletsizce, hatta rastgele dağıtıldığı bir dünyada, buna kayıtsız kalan veya bunları bizzat planlayan bir tanrının oldugunu bilmek beni müthiş mutsuz ederdi.

    (insanin özgür iradesinden kaynaklanan acılar dışında da bol örnek var: tedavisi olmayan hastalıklardan ölen çocuklar... milyonlarca yıldır her allahın gün ölüm kalım mucadelesi veren, hayatı korku ve vahsetten ibaret irili ufaklı milyarlarca hayvan)

    bu acının bir parmak şıklatmasıyla her an durdurulabilecegini(hatta bu sınav iddiası olmasa, acının bastan yaratılmamış olabileceğini) bile bile hergün bu hayatı tecrübe etmek belki de acıların en kötüsü olurdu.

    ve düşünün, bu sadece hayatta gördüğümüz kadarı. bahanesi ne olursa olsun (örn: benim yarattıklarım biraz vefalı olup bana inanmalı), bu acıya izin veren bir iradeyle bir ebediyet geçireceksiniz, iyi ya da kötü. sevdikleriniz bu şekilde bir ebediyet gecirecek, iyi ya da kötü..çbazısı icin, sadece kötü.

    bir insanın bu sistemden mutluluk veya tatmin duyması sağlıklı değil. sosyal hayvanlarda olan empati yetenegine ve adalet duygusuna, bu şekilde ket vurmak sağlıklı değil. anlamsız acıya kayıtsızlık sosyopati, önlenebilir acınin önlenmediği bir düzenden mutluluk duymak ise psikopatidir.

    oysa varoluşun absürdlüğü ve bunun bir parçası olan hakedilmemiş acılar ile yüzleşmek, bunları kabullenmek ama yine de mücadele etmek, mutlu etmese de daha sağlıklı ve insani bir tepki.

    kısaca, bundan mutlu olmadığım için mutluyum.

    </10 dakikalik derin dusunce arasi bitti. simdi artık şakalara, türkülere, cikolatalara dönüp, bir sonraki programda beraber oluncaya kadar, küçük mutluluklarla kendimizi oyalayabiliriz hep beraber>
  • gercek. ateistleri gordugunuz yerde hayattan soguttugunuz icin mutlu ateist gormeniz imkansiz.
  • çürüttüğüm önerme :

    http://i.imgur.com/4sr4ac5.jpg
  • benim doğruladığım önerme. yani ben mutsuz bir ateistim. ama benim mutsuzluğumun sebebi ateist olmak değil. mutsuz olduğum için ateist oldum.
  • dünyada bu kadar gerizekalılığa tanık olup bu kadar gerizekalıyı görünce zaten mutlu olması anormal olabilir mi acaba? ha benim meyrem'im gayberim (?)
  • öncelikle şunu belirteyim, ben ateist değilim. fakat bence bu cümle safsatanın alasıdır ve buna cidden inanan insanlar epey fazla.

    ikisi de arkadaşım olan bir çift tanıyorum. ikisi de üniversite mezunu, gelecekleri parlak, iş güç sahibi, biri kamuda biri özel sektörde olmak üzere gayet de iyi gelirleri var, hayatlarını kurmuş durumdalar. eğitimli, sağlıklı, kültürlü, sanat dallarıyla ilgilenen, donanımlı insanlar. bu insanlar birbirlerini seviyor ve ileride de evlenmeyi düşünüyorlar. aileleri de bu ilişkiyi kabullenmiş, onları seviyor, saygı duyuyor ve destekliyorlar. yani ortada somut hiç bir sorunları yok. ikisi de tanıdığım en insancıl kişilerin arasındalar. insanları ve hayvanları severler, karşılık beklemeden iyilik yapmaktan kaçınmazlar, kötülük düşünmezler ve sadece kendi hayatları ve gelecekleriyle ilgilenirler.

    şimdi bu insanlar mı daha mutlu ve huzurlu, yoksa kendi hayatını yasak ve sınırlamalarla yaşayan, böyle insanların hayatlarını yaşama şekillerini gördükçe deliren ve sürekli onları eleştirip, en kötü yakıştırmaları yapıp, onları kısıtlamak, kendilerine benzetmek, hatta daha da ileri gidip yok olmalarını istemekten başka işi olmayan siz kendilerine dindar diyen sizler mi? sizi zerre kadar ilgilendirmeyen başkalarının hayatlarından bile huzursuz olabiliyorsunuz. siz bu ülkede insanların birbirlerine sarılmalarından bile rahatsız olan insanlarsınız.

    ben mutlu ateist gördüm, siz kendinizi ve kendiniz gibileri kandırmaya devam edin.
  • cahilliğin mutluluk olduğuna yeni bir kanıttır.
    ateistler tanrının varlığını, varoluş amacımızı sorgulayıp kendini geliştirip fikirler üretirken diğerleri camekan içinden peygamberin hırkasını görüp mutluluk gözyaşı akıtır.
  • geri zekalı birisinin söylemidir. insanlar hep mutlu ya da hep mutsuz olmaz. sürekli pişmiş kelle gibi sırıtana deli derler. bir ateist olarak hem mutlu, hem mutsuz günlerim oldu. mutsuzluğumu bir dine sahip olmamaya bağlayacak kadar dangalak olmadım. dindar olup da bu yüzden mutlu olduğunu söyleyen de hem cahil hem de aptaldır
hesabın var mı? giriş yap