post travmatik stres bozukluğu
-
-
-
dejavu misali geçirilen travmaları anbean yaşamak... hem de gerçekmiş gibi. iğrenç bir şey özellikle zorlu askerlik geçirenlerde oluyor. şu hayatta bununla mücadele eden çok kişi var.
-
-
sökülen çivinin bıraktığı izdir.
-
trafik kazası sonrası gelişebilir.
-
travma sonrası normale dönmeyi beklerken o psikolojinin normaliniz olması. geçen yıl ankara'da olan bir çok insanın yaşadığına eminim. ben ne olduğunu çok geç anladım , öfke kontrol bozukluğu gibi gösterdi kendini. terapi sırasında ne zaman başladığına dikkat edince anladım asıl nedenin sürekli patlama olan bir şehirde resmen hayatta kalma moduna aldığımı kendimi. umarım bir daha yaşanmaz , umarım kimse yaşamaz.
-
türkçe psikiyatri ortak diline "örselenme sonrası gerginlik bozukluğu" olarak girmiştir.
-
travma sonrası stres bozukluğu (post travmatik stres bozukluğu) ile ilgili bilimsel makaleler;
• https://www.journalagent.com/…dfs/kpd_2_1_34_41.pdf
• http://onlinemakale.dusunenadamdergisi.org/…4-3.pdf
• http://www.turkpsikiyatri.com/pdf/c28s2/07.pdf
• https://dergipark.org.tr/…nload/article-file/395775
• http://sosyalarastirmalar.com/…erden_nilselenay.pdf
• http://www.noropsikiyatriarsivi.com/…uk/312-314.pdf
• http://www.cappsy.org/…es/vol7/no4/cap_07_04_01.pdf
• http://yenisymposium.com/…enisempozyum-a8162681.pdf
• http://dergiler.ankara.edu.tr/…er/21/2271/23645.pdf
• http://www.phdernegi.org/…an-çocuklarla-çalışma.pdf
• https://genchayat.org/…-toplumla-calisma-kitabi.pdf
• https://www.mimi-bestellportal.de/…yern_tur_web.pdf
• http://www.psikguncel.org/…s/vol5/no4/cap_05_28.pdf
• http://www.ctf.edu.tr/stek/pdfs/48/4810.pdf
• http://blog.crisd.org/…ve-toplumsal-yaklaşımlar.pdf
• http://www.ctf.edu.tr/stek/pdfs/47/4722.pdf
• http://www.dusunenadamdergisi.org/…619d9baca192.pdf
• https://dergipark.org.tr/…wnload/article-file/54175
• https://pdfs.semanticscholar.org/…4d34a96240bf5.pdf
• http://koutab.kocaeli.edu.tr/dosyalar/trep.pdf
• http://www.dirim.com/…ravmatik stres bozukluğu.pdf
• http://www.journalagent.com/…-29392-review-inci.pdf
• https://dergipark.org.tr/…nload/article-file/396281
• https://www.journalagent.com/…fs/kpd_18_2_71_79.pdf
• http://www.journalagent.com/…arch_article-keten.pdf
• https://www.brk.de/…n_nicht_gelingt_-_tuerkisch.pdf
• http://www.umut.org.tr/…les/pdfler/hakan gülçay.pdf
• http://www.journalagent.com/…/adlitip_23_1_1_14.pdf
• https://www.journalagent.com/…_33_sup_1_114_120.pdf
• https://www.pegem.net/…/138870-20140125122512-3.pdf
• http://78.189.53.61/-/tpd17/48.pdf -
30 ekim 2020 ege denizi depremi sonrasında hayatimda ilk kez hissettiğim, tadımladığım, içimde dolaştırdığım nane..
bu uğurda devamli deprem hakkında konuşmak, onun hakkinda düşünmek, insanlarla depremden bahsetmek, kitaplar okumak, kurgular yapmak istiyorum. ama dönüp de gerçekleri görmek istemiyorum, enkazdan çıkartılanların kim olduğunu, o bebeği, şu ikizleri görmek istemiyorum.. yıkılan apartmanların ismini öğrenmek istemiyorum.. sadece depremden kurtulma deneyimleri, "ucuz atlattik" parantezi içerisinde ilgimi çekiyor..
ama bir yanda bir realite de var, sevdiklerimi, arkadaşlarımı kaybettim.. izmir işte, herkes herkesin bir şeyi sonuçta.. o onunla bir yerde tanışmış, bu bununla aynı okulda okumuş. hiç değilse aynı universiad kapanış törenine gitmişiz, aynı muharrem ince mitinginde olmuşuz işte. hayatın bir çok yerinde ha diyince konuşabilecek ortak deneyimlerimiz var, aynı yağmurda yıkanan ve bu yüzden aynı boyu atan insanlarız biz.
mert mesela benim sınıf arkadaşım.. aynı fakülteye gittik, aynı dersleri aldık, birlikte aynı derste aynı şekilde sıkıldık.. ama işte o öldü ben yaşıyorum. aynı gelir seviyesinin, aynı yaşantının insanlarıydık. o belki de benim sahip olmadığım kıstaslardan dolayı bayraklı'da oturmayi tercih etti, ben nergiz'de..
ölüm korkusu, ya benim başıma gelseydi korkusu da değil asla bu. neden mert'e olan bana da olmadı üzüntüsü belki. hayvan bakan, tavşan besleyen, muhabbet kuşlarına "cici kuş" dedirtmeye çalışan insanlardı yitip gidenler gördüğüm, "onların hayatı biterken biz niye kaldık burada" düşüncesi sanırım beni en çok rahatsız eden. yaşamayı en az benim kadar hakeden, bu hayata bir şeyler kattıklarını, bu izmir'i, bu şehri, bu ülkeyi güzelleştirmeye çalışan, bir şeyler katabilecek dengim insanlardı. sadece işte, ev alırken, ev tutarkenki kıstaslarımız farklıydı. hepsi o. benim evde de kara burunlu bir "şermin hanim" var.. depremde sıkıca sarılıp üstüne yattığım, kaçmasına müsade etmediğim. onlarca hayvanını kaybetmişin arasında aynı hisleri yaşadığım.. dedim ya hayatımda ilk defa yaşıyorum bu hissi.. ben denklerimi yitirdim, şehrimin güzel insanlarının yitirdim.. bununla başedemiyorum..
auschwitz'den kurtulanlar benzer bi hissiyata bürünmüş. ömürleri boyunca bu dramayı konuşmak istemişler, dahası kurtuldukları için kendilerini kötü hissetmişler. denklerinin yitip gittiği gaz odalarında kendilerinin olmamasının acısını yaşamışlar. bunu yıllardır garip ve dürüst olmak gerekirse şapşal bulurdum.. bir şekilde kurtulmuşsun işte, bir şekilde devam etmen gerek hayatına derdim.. öyle olmuyormuş.. travma görmemişe travma atlatmak kolay geliyormuş.. özür dilerim tüm soykirımdan hayatta kalanlardan.. boşuna rüzgar yapmışım.. affedin.
velhasıl, nasıl olacak, nasıl bitecek bilmiyorum. bu entry'nin yolla butonuna bastıktan sonra bir daha depremden, yitirmekten, eksiklikten bahsetmek istemiyorum. yoruyor ruhumu da bu..
son bir şey söylemek istiyorum, kimsenin bizim hassas olduğumuz şeylere hassas olma zorunluluğu yok. bizim dünyamiz durdu diye başkasının dünyasının durmasını beklemek, sadece aslında senin dünyanın hiç de durmadığını, başkalarıyla ilgilenmeye vaktinin olduğunu gösteriyor ve inanilmaz samimiyetsiz.. insanları darlamayın. eğlencelerini yaşasınlar, partilerini yapsınlar, şarkılarını söylesinler. hiç olmadık bir zamanda, gerçekten çok güzel bir bahar öğleden sonrasında susma ihtimalleri olabilir, bırakın yaşamanın keyfini çıkartsın insanlar. kimse acıya ortak olmak zorunda değil..
ekşi sözlük kullanıcılarıyla mesajlaşmak ve yazdıkları entry'leri
takip etmek için giriş yapmalısın.
hesabın var mı? giriş yap