hesabın var mı? giriş yap

  • sundugu yarismadaki ilk zamanlarinda hanimefendi goruntusuyle hafiften bbg esintileri yasatirken, sundugu formati cozmesi sonucu simdilerde podyuma cikan kizlara attigi ''eee kevase bugun kimin altindasin'' temali bakisiyla ve tavriyla yarilarak izledigim sunucu.

  • kızla yaptığım otostopik yolculuk

    beyler şimdi saat 1 de uzaktan eğitim dersinin sınavı vardı. ortak zorunlu ders olduğu için bütün üniversite iki oturumda girecek sınava. neyse saat 12 de hazirlandım, çıktım. bindim otobüse. gittik üniversitenin girişinde indim. felaket bir kalabalık var. (oturduğum yerden direk otobüs yok üniversiteye, aktarma yapıyorum genelde.) aktarma yapıcaz ama hem gelen otobüsler hem dolmuşlar dolu. boş olsa bike binemezsiniz yani o derce bir kalabalık. bir kız vardı yanımda sevgilisini aradı. gel beni al diye. geçtim kızın arkasına bunu izlemeye başladım. baktım bir arabaya dogru hareket falan yapıyor. bu kızın peşinden gittim. kız öne ben arkaya oturdum. direk kızın sevgilisine selam verdim. naber, nasılsın falan sordum.
    kız beni sevgilisinin arkadaşı sanmış olacak ki ses etmedi. sevgiliside kızın arkadaşıyım sanmış olacak ki o da ses etmedi. ben de daha ses etmedim. öyle sessiz sessiz gittik. dedim dur şöyle ben ineyim. indim gittim sınava. inşallah benim yüzümden bir şey olmamıştır ilişkilerine.

    dogunun sizofreni

    anaaaa debeye girmiş lan çok mutlu oldum. ehehe :)

  • facebook ve myspace jenerasyonunun jaws i olan film.. mevzu hakkinda tek kelime bilinmemesi gerekiyor film hakkinda.. filmden maksimum verim almak icin.. bir ask hikayesi, bir veda partisinde gecmesi gerekiyor tüm tanitim yazilarinin.. ve bir sekilde gerceklikten dert yananlar, "onlarca saat, nicin kamera'nin pili bitmedi" diyenler, "herseyi birakip kameraya alan dallamalar doldurmus filmi" diyenler allaskina bana, gülen gozler filminde vecihi eve ucakla girdiginde ucagin neden patlamadigini anlatsinlar.. sinema'nin bir sanat olmasinin yegane hadisesi gerceklikten biraz uzaklasabilecek olmasidir kanimca.. saf gercekligi istesem asla sinema filmi izlemezdim sanirim.. ve gercekligi, uygunlugu gozetmek esas dingilliktir bana kalirsa.. tabii mikrafonlarin gozukmesi, set işcilerinin gozukmesi gibi teknik hatalari saymazsak..

    her neyse dedigim gibi youtube jenerasyonunun filmidir.. oyle bir durumda kalsam sahsen ben, aynen cekim yaparim, sonra kurtulursam da tak koyarim youtube a.. ki filmin yapimcisi abrahams abimiz de bunu bu sekilde belirtmistir, devam filmi için ozellikle, "o gece koca manhattan da bir tek kamera calisiyor olamaz dimi arkadaslar?"

    o gün, o gece orada olsaydim sanirim ben de farkli seyler yapmazdim.. hele ki kiz arkadasim o durumda olsaydi.. ve bi noktadan sonra, o bilinmezlikle, o telase icinde ne yaptigini bilmeyeceklerini düsünüyorum insanlarin.. hepimiz 17 agustos depreminde bu hadiseyi etüt ettik sanirim.. depremden bir iki ay sonra "ulan ne salak seyle ugrasmisim" demek bir anene olmustu neredeyse.. sahsen ben elimden karpuz yedigim catali birakmamistim.. aklima gelmemisti birakmak. kameranin film boyunca bu denli gezdirilmesini de ayni travmaya bagliyorum ben..

    ve filmdeki karakterlerle birlikte sizin de bi boktan haberiniz olmamasi, onlarin gorduklerinden ote bilgiye sahip olmamaniz inanilmaz derecede keyifli.. 11 eylül'ü yasayan birisi gibi, daha fazla bilgiye ulasmak isterken bunun size sunulmamasi hadisesi felaket cildirtici.. o yüzdendir ki filmden doyasiya keyif aldim sanirim..

    son olarak sunu soyleyeyim, filmin sonunda, cooney island sahnesinde, kamera denize bakarken sag tarafa dikkatli bakin.. suya bişilerin düstügünü goruceksiniz.. bu da boyle bir kiyagim olsun.

  • bisikletle her sabah gazete dağıtan çocuklar vardı. gazeteyi rulo yaparlar, bahçeye fırlatırlardı. evin sahibi uyuşuk uyuşuk çıkar gazeteyi alırdı. gazeteci çocuk "günaydın mistır brown" falan der, sonraki eve yollanırdı. gazeteci çocuklar 11 - 12 yaşlarında falan olurlar, harçlıklarını çıkartmak için çalışırlardı. lan bizi annemiz bakkala yollamazdı küçüğüz, kazıklanırız, parayı kaptırırız diye. elalemin çocuğu o yaşlarda harçlığını çıkartsın, serbest teşebbüsün ruhunu kapsın, biz de mal gibi büyüyelim. eh haliyle o velet büyüyünce ticarete atılır, bütün dünyaya mal satar, bill gates olur, rockefeller olur. biz de böyle güdük kalırız tabi. ah ah...

  • bu kızcağız, senelerce cehennemde yaşadı. şimdi bunu evlendirenler müslüman öyle mi? allah kelamı ağızlarından düşmez öyle mi? bunlar cennete gidecek öyle mi? bu dine bir revizyon gelmedikçe ağlar durursunuz imamhatipler deist kaynıyor diye.

  • aşağıda yazan yolun ulaşacağı hedeftir.

    birazdan yazacağım yöntemleri izleyen arkadaşlar para babası olacaktır. garantisi benden. zengin olmazsan gel bul beni.

    şimdi yöntemlere geçelim;

    ilk önce kişinin kredi çekebilecek bir maddi durumunun olması zorunlu.

    1. aşama: nişantaşı, bebek, etiler gibi kalburüstü mekanlarda boş dükkan kovalamak.

    2. aşama: boş dükkan bulunduktan sonra fiyatı olabildiğince aşağı çekmek. kiralık olarak tutulacaksa kirayı yıllık peşin olarak vermeyi önermek.

    3. aşama: dükkanın mimarisi çok önemlidir. bahsettiğimiz muhitlerde entel, farklı arayışlar içinde olan, her gün takılabileceğim nezih bir mekanım olsuncu, bulunduğum mekanda foto çekilip hava atayımcı tipler kum gibidir. onlara uygun bir mimari benimsenmelidir. benim önerim renk cümbüşü veya ahşap bir mimari tercihi.

    4. aşama: en önemli aşamalardan bir tanesi de burasıdır. firmanıza klas bir isim bulmanız gerekmekte. the osmanlı, x cafe bistro gibi isimler koyarsanız baştan kaybedersiniz. örneğin; lavelli, sopharo vb. gibi isimler işimizi görür. daha sonrada firma isminizin üzerinde klas bir şekilde yazdığı servis ürünleri satın alacaksınız.

    5: aşama: mekanımızın mimarisini hallettikten sonra sıra geldi menüye. menüye kesinlikle türkçe kelimeler yazılmamalı. makarna mı yazacaksınız ? direkt soslu makarna yazarsan kaybedersin. fettuccine, lasagne vb isimlerle menünüzü süslemeniz gerekmektedir.

    6. aşama: şimdi geldik kârın anasını ağlatacağınız ve bütün maliyetleri karşılayacağınız bölüme. bim, a101 gibi ucuz alışveriş mekanlarına gideceksiniz. malzemelerinizi oradan alacaksınız. fakat lezzet konusunda fark yaratmak için soslara özen göstermeniz gerekmekte. soslar sizin silahınız olacak. makarnalarınızı, nugget gibi tavuk türlerini, hatta tatlılarınızı bile buralardan alacaksınız. daha sonra kendi firma isminizin üzerinde klas bir şekilde yer aldığı tabaklarla servis edeceksiniz.

    7. aşama: fiyatlandırma aşamasına geldik. eğer fettucine isimli bir makarnayı 5 tl yaparsanız kusura bakmayın ama dükkanda sinek avlarsınız. yapabildiğiniz kadar fahiş fiyatlandırma yapın. en basitinden 1 fincan kahve 12 liradan aşağı olmamalı.

    her şey hazırlandıktan sonra geldik. en önemli bölümlerden bir tanesine; reklam

    çektiğiniz kredi bütçesinden kalan önemli miktarda para varsa oradan, eğer yoksa artık tekrar mı bankalarla iletişim kurarsınız, tefeciden mi alırsınız orasını bilmem. fakat en önemli kısım burası. bu işlemi yapmazsanız bundan önce yaptıklarınız boşa gider.

    bir oto kiralama firmasına gidip aylık olarak ferrari, lamborghini, porshe türü araçlar kiralıyoruz. bu araçları boş zamanları olan akraba, eş, dosta veriyoruz. ve onlardan her gün dükkanınızın önüne gelmelerini, arabaları oraya park etmelerini söylüyoruz.

    bu işlemleri yaptıktan sonra olacaklara siz bile inanamayacaksınız.

    eğer başarısız olursanız beni bulun. garantiniz benim.

  • cekinme abim.. cekinme "özür dilerim" de.. biz eglenceli bir sey hazirladigimizi sanmistik ama oyle olmadi de.. farkinda olmadik ama sizi bir "hic" yerine koymusuz de.. sözlügü ciddiye almanizi size pahaliya ödettik; üzgünüm de.. kücültmez bu seni.. en azindan yazdigin son yazi kadar olmaz.. daha kötüsü de nazarimda olamaz. yok gitmez, etmez degil, gider abi. ben bu kadar gerizekali yerine konmadim, sen koydun beni. helal olsun.. simdi sen yine toplanip gerrain filan deli gibi gülüyorsundur biz boyle delirince ama durum bu.

    bir de belirteyim; saka baskadir, insanlari ciddiye almamak, gerizekali yerine koymak cok baskadir.

    sozlukteki duraganlik baska bir konudur, varolan gücünüzün arkasina aldiginiz yetki ile insanlarla eglenmek, cok baskadir.

    bunlar birbirlerinden farkli konular..

    "özür dilerim" de.. kurtarmaz ama keser atar pek cok seyi. en azindan bu kadar bir "sey" iz biz abi. on bin kisi degil, okuyan, eden, üzülen, sevinen.. binlerce insan.. duygular bunlar.. ayip abi, inan bana ayip.

    ama sunu da bilyiorum. boyle, yüzde yüz, binde bin "sacmalik" oldugu kesin olan bir konu dahi, bir süre sonra tersine dönecek "abi bir de olayin su yüzü var ama"cilar cikip sizin bu sakaniza destek olacaklardir, sözlük bu. hicbir düsünce, yüzde yüz salakca dahi olsa ancak bir süre bir tarafta kalabilir. onlara filan da aldanmayin diye bunlari yaziyorum; yaptiginiz ayip, hcibirinize yakistiramadim, bir tek kerizlenmeyi kendime yakistirdim. hakettim bunu ben, burasini gereginden fazla önemseyerek.. eni sonu senin bir "del" tusuna basar benim onlarca saat üzerinde durup yazdigim yazilar, entryler, onlar bunlar..

    bir yerde haklisin kesinlikle de.. aci geliyor o gercek bize.

  • aşağıdaki gibidir:

    "alçı’ya göre ben abartıyorum, biz abartıyoruz. biz yalan söylüyoruz, o doğru.fakat ilginçtir. aynı hanımefendi, bundan birkaç sene öncesine kadar bizim “bunların amacı başka, bunlar tehlikeli, inanç özgürlüğü başka devlette örgütlenmek, yapılanmak başka” diyerek tehlikeye dikkat çektiğimiz zamanlarda fetullah gülen ve cemaatine övgüler düzüyor, bizi yalan söylemekle, bizi abartmakla suçluyorlardı. yani tehlikeyi öngörmekte kimin daha yetkin, kimin ise sınıfta kaldığı malum. bu yüzden yarın öbür gün herkesten çok suriyeli ve göçmen düşmanı olurlarsa hiç şaşırmayın

    ne de olsa “aldatılanların” güçlü olduğu bir ülke burası. bu arada beni yemeğe de davet etmiş nagehan hanım. böyle bir daveti geri çevirmek çok ayıba girer. odakule’nin hemen yanında, kallavi sokakta, hala felafelci olmadıysa fıccın diye şahane bir lokanta vardır. oraya gideriz. merak etmesin, boşnak lokantası değil, çerkes lokantasıdır."

    yazının tamamı:

    https://m.haberturk.com/…yli-1001/3397784-monopolit

  • orada bulunma şansım şu ana kadar hiç olmadı ama roma'yı roma yapan şeyin şehrin her yerine saçılmış bitmek bilmez tarihsel kalıntılar olduğunu, arkeolojik kazıların sonucunda toprağın her katmanında farklı bir tarihsel objeyle karşılaşıldığını ve bu tarihsel zenginlik nedeniyle roma'nın insanlığın ebedi şehirlerinden biri olduğunu okumuştum. freud okuken karşılaştığım bir anolojiydi bu: insan zihninin bilinçdışı derinlikleri, roma'nın tarihsel kalıntıları gibidir. bilinçdışında her şey bir arada varolur ve nasıl ki roma'daki kazıların sonunda her katmanda farklı objelerle karşılaşılıyorsa, bilinçdışı da insanın en erken tarihine dair yaşantı izleriyle dolu halde bekler.

    freud'a göre bilinçdışı ve roma birbirlerini andıran karakterdeler. her ikisinde de gündelik yaşamın ardında kalıntılar vardır ve geçmişin bu kalıntıları bir arada bulunurlar, bir örtünün altında gibidirler ve keşfedilecekleri günü beklerler. insan zihninin "roma"sını oluşturan en derin katman elbette ki çocukluktur. çocukluk yaşantıları geriye dönüp de anımsamamızın en zor olduğu, hatırlamaya çalışırken aklımızın kolaylıkla karışabildiği, iç içe girmiş yüzlerce yaşantı parçasını barındırır, tıpkı roma şehrinin dokusu gibidir bu anlamda: kazılmaya, ortaya çıkarılmaya, ince işçiliğe ihtiyaç duyar.

    a. cuaron’un “roma”sı mexico city’ nin içindedir, bir başkasının kendine ait “roma”sı londra’da ya da istanbul’da olabilir. yani roma insanın geçmişine dair evrensel bir metafordur, bu anlamda gerçekten de tüm yollar roma’ya çıkar.
    (bkz: spoiler)

    belki de a. cuaron'un roma filmini de çocukluğa dair bir anımsama, yaşamın çocukluk döneminin bir anlatısı olarak izleyebiliriz. film bir çocukluk anlatısı olduğu için oldukça kişisel izler barındırıyor, burada seyrettiğimiz a. cuaron'un kendi roma'sı. o yüzden bazı anlarda izleyicinin ilgisini püskürtebilecek denli içe dönük. ortaya çıkan imgeler, irili ufaklı bir çok hikayenin seyri, yolculuklar, manzaralar..bunların tamamı çocukluğa dair izlerin yeniden anımsanmasıymış gibi geldi bana. ve çocukluk kadar kişisel olan hemen hiçbir şey yoktur. herkesin kendi çocukluğu, ifade edebildiği ya da ifade etme şansını bulamadığı bir roma'sı vardır. bilinçdışının en yoğun anılarla dolduğu zaman çocukluğun erken dönemleri olduğu için ulaşılması, ifade edilmesi, üzerinde konuşulabilmesi ya da başkaları tarafından anlaşıılması en zor olan da bir çocukluk anlatısıdır.

    filmler her zaman son derece öznel yaratımlar, hele ki roma filmi gibi çocukluğa dair bir anlatı söz konusuysa izleyeni baya zorlayabilecek denli bir öznellik ortaya çıkıyor. peki nasıl izleyebiliriz? belki de uzun zaman önce yaşadığımız çocukluğumuza filmle birlikte yeniden dönmeye çalışarak. belki de bu filme yaklaşmamız için bilinçdışına özgü diyebileceğim bir bağ kurma tarzına ihtiyacımız var. cuaron küçük bir kız çocuğu, küçük bir erkek çocuğu ve büyümekte olan iki erkek çocuğu ile bir anne, cana yakın bir hizmetçi kadın, bir anaanne ve ortalarda olmayan bir baba ile bir köpek koyuyor perdeye ve arka planda da dönemin olayları, makro yaşam akıp gidiyor. yaptığı sadece bu. bir zaman diliminde bir ailenin yaşamında ve ülkenin tarihinde olan bitenleri anlatıyor.

    bu imgelerle bağ kurabiliriz. her filmde böyle bir bağ kurmak olasıdır ama çocukluğa dair böylesi bir filmden keyif almanın en önemli aracı bu bağ olabilir. ortak olan şeyleri düşünelim: bir zamanlar çocuktuk. bir ailenin içine doğduk, anne babaya sahiptik. çoğumuzun bir kardeşi vardı. okula gittik, büyüklerden birileri eşlik etti çoğu zaman. ev içindeki sorunlarla, ülkenin yaşadığı büyük olaylarla harmanlanmış bir çocukluk yaşantısını yani kendi romamızı hayal etmemiz bağ kurmamızı sağlayabilir. bu denli öznel bir anlatıyla bağ kurmadan da filmin içinde kalabilmek pek kolay bir şey olmayacaktır zaten.

    filmi izlemek için kendi çocukluğumuza biraz yaklaşmaya ihtiyacımız var gibi geldi bana. filmdeki çocukluk anlatısıysa şunları hissettirdi: dört kardeş, iki buçuk anne, bir köpek ve geniş bir ev. burada eksik olan bir figür ve sayıca fazla olan bir figür de var: baba yoktu cuaron'un anlatısında ve annelerin sayısı da cleo ve anaanne'nin katılımıyla artmıştı. anaannenin katkısı pek fazla olmasa da cleo hizmetçi konumundan ziyade annenin bir eşdeğeri olarak canlandı benim gözümde. kesinlikle bir hizmetçiden fazlasıydı. şehirli annenin çocukların bakımında pek de yardımcı olamadığı ve muhtaç hissettiği duygusallığın taşıyıcısı gibiydi. bir hizmetçi olsaydı sadece yemek hazırlar, bulaşıkları yıkar ve ortalığı derler toparlardı; oysa cleo bir anne figürüydü, kendi çocuğunu doğurmak istemeyecek kadar rolüne bağlı bir figür.

    yani filmde iki anne var. peki annelerin sayısının iki tane olması ne demektir? bir tarafta evin hanımı olan ve şehirli anne, diğer tarafta özellikle küçük çocukların bakımını üstlenen, duygusal açıdan doyurucu anne olan cleo. film biyografikmiş gibi görünse de kkurgusal yönü son derece güçlü bir ayrım bu. sanki asıl anne olan sofia ve cleo rolleri paylaşmış gibi: cleo annelik yaparken sofia da babanın yokluğunu doldurmaya çalışıyor. sanki üç kadın çocuklara babalarının yokluğunu hissettirmemek konusunda kendi aralarında bir sözleşme yapmışlar ve rolleri paylaşmışlar gibi. gerçekten de başarıya ulaşıyor bu anlaşma sonucu dağıtılan roller: çocuklar babalarının varlığını pek az anımsıyorlar.

    filmin sonlarına doğru bir sahnede adamın kitaplarını ve kitaplığını aldıktan sonra evin durumunu gösteren bir sahne var. ancak o anda, babanın fiziksel olarak bıraktığı yoksunlukla karşılaştıktan, evde birşeyler eksildikten sonra farkedilir hale geliyor yaşamlarındaki değişiklik. ve kadınlar babanın gidişinin etkisini öylesine hızlı dengeliyorlar ki, çocuklar bir anlığına bocaladıktan sonra bu gidişin etkisini adeta unutuyorlar ve yaşamlarına kaldığı yerden devam ediyorlar. terkedilişleri pek fazla etki uyandıramıyor çünkü kadınlar bu yokluğun üzerini örtmek iççin birşeyler yapıyorlar.

    biyografik yönü çok güçlü olan bu filmde bana en çarpıcı gelen an oldu babanın gidişinin çocuklar üzerinde bir etki uyandırmaması. her anını anne figürlerinin davranışlarının belirlediği, babanın pek de varolamadığı bir çocukluk yaşantısı izlenimi edindim: çoğu zaman koruyucu, eşlik edici anneler olan sofia ve anaanne ile şefkatli, sevgi dolu bir anne olan cleo'nun rol paylaşımlarının etkisiyle yoğrulan bir çocukluk. çok fazla anne, çok az babanın olduğu bir çocukluk yaşantısı. bir tarafı eksik olan bu rol paylaşımında çocukların yaşamı hep annelerin gözetimi altında ve hep ev içi bir yaşamdı da. belki de evin bu denli büyük olmasının nedeni de evin dışının korkutucu olması ve tüm dünyanın eve sığdırılmaya çalışılmasıydı. gerçekten de filmde izlediğimiz meksika son derece kaotik bir dönemden geçiyordu. çocuklar dışarıya her çıktıklarında hiyerarşinin dışavurumu olan askeri tarzdaki bandolarla, eylemlerle, kaosla karşılaşıyorlardı ve zaten en büyük anne olan anaanneleri olmaksızın da dışarıya adım atamıyorlardı. galiba babanın yokluğunda dışarıya açılmak da tehlikeli bir şeydi ve anneler kendi anneliklerinden gelen koruyuculuk dürtüleriyle çocukların ev içi eğlencelerle yetinmelerini, gözetim altında kalmalarını istemişti. dışarının kaosundan çocukları korumak için evin uzamı büyümüş ve dışarıyla ev arasında kapısında köpeğin bekçilik ettiği bir sınır çizgisi çekilmiş gibiydi. annelerin buldukları yol buydu. filmin kendi ağzıyla söylediği şey dışarıya çıkmak için bir babaya ihtiyaç duyulduğuydu.

    bir yanıyla son derece kişisel ama anne ve babanın ilişkilerindeki dengesizliklerin çocukların yaşamındaki etkileri açısından da son derece evrensel bir film roma. deniz kıyısında uzağa açılmamalarını isteyen anneleri belki de kendilerinden çok uzağa gitmiş babanın ardından çocukları dışarının tehlikelerinden korumanın tek yolunun güvenli bir içsel uzam yaratmak olduğunu hissediyordu. ve nitekim çocuklar o denli bilmiyorlardır ki dışarının tehlikelerini, annelerinin yokluğunda kıyıdan uzaklaştıkları ilk anda başka bir anne olan cleo tarafından kurtarılmasaydılar öleceklerdi.

    galiba, "cleo bizi kurtardı" cümlesinin ardından iki anneli bu yaşam da gerçeklik kazandı çocuklar için. bir annenin kurtarıcılığı ile babanınki aynı şey değilse bile çocuklar bunun etkilerini o anda anlayamazlardı, onlar sadece kurtarıcılarına sarıldılar.

    tabi bir de evin köpeği barros'un giriş kapısıyla çıkış kapısı arasındaki sahanlık boyunca yayılan kakası var. film boyunca o kaka parçaları varlığını koruyor. bazı anlarda cleo temizlese de aslında baba dışındaki ev ahalisi oraya buraya yayılmış bu iri kaka parçalarından hiç de hoşnutsuz görünmüyor. kimsenin bunu umursadığı bile yok hatta. zaten filmde de kakaya basan tek kişi baba. durdukları yer bakımından son derece metaforik bir şey aslında bu kaka parçaları. dışarıyla içeri arasında bir sınır işlevi görüyorlar, içeridekileri dışarıya karşı koruyorlar bir yandan, diğer yandan da dışarıdan eve giriş açısından bir zorluk yaratıyorlar. içeriyle dışarı arasında ayırıcı bir işlevleri var gibi. evden kurtulmak isteyen baba dışında kimse tarafından umursanmayışının nedeni de geri kalanların ev yaşamının sınırladığı içsel uzamda mutlu olmaları.

    tabi daha genel bir düzlemdeyse köpek barros ve kakasının cuaron'un ve sanatının bir temsili olduğunu dahi söylemek mümkün. yaratmak içeriden bir şey çıkarmak olduğuna göre ve yaşamlarımızın ilk dönemlerine ait en büyük yaratımlarımızın kaka yapmak olduğunu da aklımıza getirebilirsek bu bağı farkedebiliriz. hatta cuaron bu filmi çekerken o denli iyi bir iş başardığını hissediyor olmuş olmalı ki barros'un çıkardığı kaka parçaları son derece büyüktü, bir tür güç gösterisi gibi.
    --- spoiler ---

  • recep tayyip erdoğan (kenan evren, turgut özal, adnan menderes, süleyman demirel vb): bunlar yönetenler.

    ferit şahenk (aydın doğan, yıldırım demirören, ahmet çalık, acun ılıcalı vb.) bunlar para babaları, işveren, medya.

    somalılar ( reyhanlılılar, ermenekliler, ordulular, sivaslılar vb.) bunlar da halk. katiline aşık olan halk!